History N.H. ❀

Part 68

Alex' point of view ✧

'Liefje..' zegt Niall zacht en hij kijkt verbaasd naar zijn gsm, terwijl hij zijn hand over zijn mond legt.

'What's wrong?' Vraag ik en ik geef nog vlug de boterhammen met choco aan Olivia en Mats, die ik net gemaakt had.

Niall kijkt me met tranen in zijn ogen aan en ik loop vlug naar hem toe.

'Hey, liefje..' zeg ik zachtjes en ik leg mijn armen om hem heen, nog steeds niet wetend wat er aan de hand is.

'Wat is er?' Ik veeg voorzichtig zijn tranen van zijn wangen weg en hij bijt op zijn lip, waardoor ik weet dat hij moeite heeft met het te vertellen.

'Johannah is overleden deze ochtend.' Hij kijkt me betreurd aan en nu ben ik diegene die haar hand over haar mond legt.

'Wat?' vraag ik verbaasd en hij knikt zacht, voordat hij zijn sterke armen om me heen slaat en ik mijn hoofd in zijn nekholte verstop.

Ik begin zachtjes te wenen, dit is echt verschrikkelijk nieuws. Leukemie is echt een kloteziekte. Niemand verdient het om zo snel van het leven ontnomen te worden en al zeker Johannah niet. Johannah was zo een lieve vrouw. Ze wou altijd haar kinderen, man en familie op de eerste plaats zetten en ze was een geweldige moeder van zeven kinderen. Ze verdiende dit niet.

'Wanneer is de begrafenis?' Vraag ik zacht en ik veeg met de mouw van mijn pull mijn tranen af.

'Morgenavond gaat Louis op de X-factor het solo-nummer zingen dat hij voor Johannah had geschreven, als eerbetoon voor haar. De begrafenis is binnen twee dagen.'

'Dan moeten we vanavond het vliegtuig nemen naar daar?' Ik kijk Niall aan en hij knikt, voordat hij zijn gsm neemt en tickets begint op te zoeken.

'Ik zal mijn ouders bellen. Zij kunnen voor Olivia en Mats zorgen.'

Niall knikt en ik druk nog vlug een kusje op zijn mond, voordat ik mijn gsm neem en mijn ouders bel.

'Dag, liefje!' Zegt mijn mama als ze opneemt en ik glimlach lichtjes, gezien de omstandigheden.

'Hey, mam.. Ik heb een vraagje. Zou jij de komende drie dagen op Mats en Olivia kunnen passen?'

'Natuurlijk! Waar gaan Niall en jij heen misschien?'

'Johannah, Louis zijn mama, is deze ochtend overleden en we gaan naar de X-Factor om Lou te steunen en om de volgende dag naar de begrafenis te gaan', zeg ik zachtjes en ik hoor mijn moeder naar adem happen.

'Oh God, wens Louis en zijn familie veel steun van ons..'

'Zal ik doen, ma. Ik zal de kids binnen twee uurtjes afzetten.'

Ik leg de telefoon af als ik dag heb gezegd en ga daarna naar boven om de koffers te maken. Ik neem één koffer vanop zolder en stop daar wat kleren in. Ik ga niet teveel meenemen, het is niet dat we op reis gaan, integendeel..
Voor de kinderen moet ik ook geen kleren meenemen, die hebben ze sowieso al bij onze ouders liggen.

Als de koffer gemaakt is, neem ik hem mee naar beneden en zet ik hem al klaar in de gang, voordat ik terug bij Niall en de kinderen ga zitten. Niall is net aan het uitleggen wat er gebeurd is, maar ik denk niet dat ze het goed gaan begrijpen, en al zeker Olivia niet.

'Ik heb tickets gevonden voor een vlucht over drie uur, dan zijn we binnen tien uur bij Louis,' zegt Niall en hij legt zijn hand op mijn bovenbeen, waar hij zacht over wrijft en ik kruip dicht tegen hem aan.

'Is goed,' mompel ik als ik mijn hoofd in zijn schouder verberg en naar Mats en Olivia kijk, die rustig naar tv zitten te kijken in de andere zetel.

'Weet Louis dat we komen?' Ik ga met mijn hand door Niall zijn haren en hij knikt opnieuw, voordat hij zijn ogen even sluit en zijn hoofd tegen de zetel laat leunen.

'Ja, ik heb hem daarnet gebeld. Hij klonk heel erg slecht, maar ja, wat wil je als je moeder net gestorven is,' zucht hij.

'Iedereen van de jongens heeft een keigoede band met hun moeder, maar bij Louise en Johannah... dat was anders. Ze waren precies beste vrienden.' Niall glimlacht even en ik druk wat kusjes tegen zijn slaap, kriebelend over zijn bovenarm.

-----

Er zitten niet veel mensen in het vliegtuig. Ik lig met mijn hoofd op Niall zijn borst en we kijken naar één of andere comedy, maar ik kan mijn zinnen er niet echt opzetten. Ik zit heel de tijd te denken aan Johannah. Ik heb het altijd al moeilijk gehad als er iemand sterft, ook al ken ik diegene niet zo héél goed.

'Gaat het, liefje?' Vraagt Niall met zijn lippen tegen mijn haren en ik zucht even.

Na al die jaren weet hij nog altijd zo goed wanneer er iets is met me. Dan voelt het weer alsof we beste vrienden zijn en ons bij elkaar kwamen uithuilen.

'Ik moet heel de tijd aan Johannah en haar familie denken,' zeg ik, terwijl ik met mijn vinger over Niall zijn borst kriebel.

'Ik ook,' zucht hij, 'het is echt niet eerlijk.'

'Ik weet nog de eerste keer dat ik bij Johannah thuis was. We bleven bij Louis in tenten slapen en we hadden een kampvuur gemaakt buiten, waar we dan 's avonds liedjes rond zongen. Ze kwam ons dan warme chocomelk brengen met marshmallows, maar stiekem was het ook om te checken of we haar tuin niet in brand hadden gestoken.'

Ik kijk Niall lachend aan en hij zet de film af, omdat we er toch allebei niet naar kijken.

'Ik heb nooit echt veel met haar gesproken, alleen op onze trouw toen ze ons kwam feliciteren, weet je nog?'

Niall knikt met een glimlach, terwijl hij met de trouwring rond mijn vinger speelt.

'Over de mooiste dag van mijn leven gesproken,' grijnst hij, voordat hij zijn lippen kort en zachtjes op de mijne drukt.

****

Fijne feestdagen iedereen!✨💌🎉💛🎄🎆