History N.H. ❀

Part 2

Alex's point of view ★

Het is vrijdag en de bel is net gegaan.
De schoolweek is rap voorbijgegaan, té rap.
Ik weet niet of ik hem wel weer wil zien.
Hij heeft me nooit meer komen opzoeken, me nooit gebeld. Niets.
Ik zie Lola naar me toe lopen en haar armen al uitsteken, om me te knuffelen.
"Ben je er klaar voor?!" Roept ze zowat voor heel de speelplaats.
"Ik denk het wel." Zeg ik nogal onzeker.
"Het komt allemaal wel goed! Hij gaat je herkennen en dan komt alles wel goed. Ik ben stiekem toch jaloers dat je naar One Direction gaat!"
Ik zie Tim met zijn groepje op ons afstappen en kijk verlegen en bang naar de grond.
"Ga je naar One Direction, bolletje?" Zegt Tim vermakelijk.
"Noem me niet zo!"
"Dus je gaat naar je losertje, Niall? Hij heeft je nooit meer komen opzoeken, waarom zou je er zelfs moeite voor doen."
Hij maakt me zo kwaad.
"Jij bent hier de loser, Tim. Niet Niall!" Roep ik kwaad.
Alle blikken zijn nu op ons gericht.
"Word nu niet zo kwaad, Bolletje. Ik bedoelde het niet zo hoor. Ik bedoelde alleen dat je niemand waard bent."
"Noem haar niet zo! En stop met haar te bekritiseren. Ze is het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien, dus je scheldwoorden zijn helemaal niet waar. Je zou beter eerst eens naar jezelf kijken, Tim. Ik denk dat jij al die tijd naar een spiegel hebt gekeken." Roept Lola nu ook kwaad.
"Dankje." Fluister ik bijna niet hoorbaar.
Ze kijkt me met een glimlach aan en legt haar arm om mijn schouders.
"Kom we zijn hier weg."
Als we buiten de school komen, val ik Lola meteen aan met een knuffel.
"Lola! Dankje dat je zo voor me opkwam. Ik weet echt niet wat doen zonder jou!"
"Het is niets, Lexje. Je verdient dit niet. Je verdient het om nu helemaal blij naar Londen te gaan, naar dat concert gaan, Niall terug te vinden en zó blij te worden. Please, be happy."
"Ik beloof het."
------------------
Toen ik thuiskwam ging ik meteen door naar Max zijn kamer.
Mijn ouders waren pas om zeven uur thuis vanavond en nu was het halfvier.
Ik wist dat hij al op zijn kamer zou zijn omdat ik hem op school al zag vertrekken en zijn muziek hoor ik tot beneden.
Ik klopte voorzichtig op de deur.
"Binnen!"
Hij lag op zijn bed een boek te lezen.
"Haay." Fluisterde ik zachtjes.
"Hey. Kom maar bij mij liggen."
Ik ging naast hem op het bed liggen en nestelde mijn hoofd in zijn borst.
Hij legde zijn arm om me heen en wreef zachtjes met zijn duim op mijn rug.
"Alex?"
Ik mompelde iets waardoor hij wist dat hij verder kon spreken.
"Wat mis je het meest van Niall?"
Die vraag had ik niet verwacht.
Ik slikte hoorbaar en kantelde mijn hoofd zodat ik naar Max kon kijken.
Hij keek mij ook aan en glimlachte lief.
"Ik mis alles van Niall. Zijn lach, zijn schattige beugel, zijn haar, zijn liefde voor eten." Grinnikte ik.
Max lachtte ook.
"Ook zijn bezorgdheid, hoe lief hij was, maar vooral zijn ogen en zijn 'Horanhugs'. Kortom ik mis gewoon alles aan hem. H-hij was of is mijn beste vriend. Ik weet niet eens of ik zijn beste vriendin wel nog ben."
Max veegde voorzichtig mijn tranen weg.
Was ik aan het wenen?
"Ssh, het is goed. Hij zal je echt wel herkennen. Geloof me maar."
Ik geloofde Max wel, maar toch had ik er een raar gevoel bij.
Misschien vond hij me nu niet genoeg voor hem omdat hij beroemd is.
Ik weet het niet.
Ik voelde me moe. Daarom dat ik ook aan het gapen was.
"Slaap maar even, straks vertrekken we laat, dus je hebt je slaap wel nodig."
"Ok." Gaapte ik.
"Ik hou van je, Max."
"Ik hou van je, Alex."
Ik glimlachte, waarna ik in een diepe slaap terecht kwam.