History N.H. ❀

Part 1

Alex' point of view ★

Als de laatste schoolbel rinkelt, staat iedereen meteen op.
Ik stop rustig al mijn spullen in mijn boekentas en loop achter mijn klas aan naar buiten. Een eindje verderop zie ik Lola staan met een paar vrienden. Ik stap er voorzichtig heen en probeer niet te hard op te vallen.
"Heey Alex!" Roept Lola.
Poging mislukt..
"Haay."
"Kijk eens wie we hier hebben, het beste vriendinnetje van Lola."
"Ja, zij is mijn beste vriendin! Jaloers, Tim?" Zegt Lola gefrustreerd.
"Jaloers op wat? Dit hier?" Hij bekijkt me van kop tot teen en doet alsof hij moet kokhalzen.
"I-ik denk dat ik al naar huis ga, Lola.. Tot morgen?"
"Waarom? Toch niet door deze nietsnutten?"
"Nee,nee, huiswerk enzo.."
Ze kijkt me aan alsof ze me niet geloofd, maar besluit het voor deze keer te laten.
"Ok dan, tot morgen." Zegt ze terwijl ze me knuffelt.
"Bye"
Ik stap naar de fietsenstalling en voel de tranen achter mijn ogen prikken.
Waarom ik? Wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan? Ligt het aan mij, of aan Tim en zijn bende? Ik weet het helemaal niet meer.
Als ik mijn fiets uit het rek haal, zie ik dat mijn band plat is door punaises.
"Godver, Tim!"
Ik laat me voorzichtig op de grond zakken, trek mijn knieën op en leg mijn armen beschermend om mijn benen. Bang voor wat er komen zal.
Mijn tranen zijn niet meer te stoppen.
Het is allemaal sinds híj weg is. Hij beschermde me tegen al deze dingen, maar nu, nu is hij weg.
Ik sta voorzichtig terug op en veeg mijn tranen ruw weg voor ik met mijn fiets naar buiten stap.
Ik stop mijn oortjes in en zet mijn muziek aan.
'Little Things' begint te spelen en ik zet gefrustreerd een ander liedje op.
Hebben jullie dat ook? Als je een bepaald liedje hoort en dat liedje doet je denken aan iemand die je zó erg mist, je het helemaal niet wilt horen,
omdat er te veel herinneringen aan vastzitten?
Ik hoor 'Wrecking Ball' van Miley Cyrus en zucht opgelucht.
Mijn huis is niet zo ver van school dus hoef ik niet lang te stappen.
Ik laat mijn fiets in de voortuin tegen het poortje vallen en doe met mijn sleutel de voordeur open.
"Liefje, ben jij dat?"
"Hey, mam." Ik probeer mijn mooiste glimlach te tonen zodat ze niet ziet dat ik vanbinnen gebroken ben.
"Hoe was school?"
"Goed, goed, zoals anders. Ik ga naar mijn kamer."
"Ik roep als het eten klaar is."
"Is goed, mam."
In mijn kamer zeg ik de tv op en zap naar MTV.
"En hier is: ONE DIRECTION!!"
Ik draai me met een ruk om naar de tv en ik zie hém.
Niet wenen, Alex. Niet wenen!
Tot mijn ergernis loopt er toch een traan over mijn wang.
Vlug verzet ik het op Q-Music.
Waarom is alles zo moeilijk? Waarom heeft hij zijn belofte niet nagekomen?
Waarom, waarom, waarom? Die vraag stel ik mezelf elke dag nog.
"Alex! Eten is klaar!" Roept mijn moeder van beneden.
Ik strompel de kamer uit en loop naar beneden.
Ik zie mij vader aan de tafel zitten en ga op mijn vaste plaats naast hem zitten, tegenover mijn broer.
"Hey, liefje. Hoe was je dag?" Vraagt pap zoals gewoonlijk.
"Rustig, zoals altijd."
"En bij jou, jongen?"
"Paaaaap! Ik ben al een man, weetje?" Zegt Max vol zelfvertrouwen.
"Phahaha, jongens van 17 zijn nog geen mannen, Maxie."
"Noem me niet zo, Lexje."
"Ik mag dat, want ik ben je tweelingszusje!"
"Je mag dat als je me straks een knuffel geeft."
"Deal!"
Max is mijn tweelingbroer, hij steunt me altijd als er iets is, troost me als ik verdrietig ben en knuffelt me als het nodig is.
Mam zet het eten op tafel en schept voor iedereen al op.
"Mmmm, lasagne!"
Mijn lievelingsgerecht.
Ik begin alles snel op te eten en ruim daarna mijn bord af.
Max helpt me met de afwas en mijn ouders kijken tv.
"Dus..." Begint Max voorzichtig.
"Dus..?"
"Hoe gaat het met je? Ik zie dat er wat is."
Ik voel me nu net als glas. Max kijkt door me heen, en weet het meteen als er wat is.
"Uhm, z-ze hebben mijn fietsband weer kapotgeprikt en me uitgelachen.."
Ik barst in tranen uit.
"Godverdomme." Mompelt hij binnensmonds.
"Ik vermoord ze nog is. Je doet nooit iets verkeerd, en dan behandelen ze je zo."
Hij strekt zijn armen naar me uit en komt langzaam dichterbij.
Ik twijfel niet en stort me in zijn armen.
Ik ben nu eenmaal niet van de dunsten, zoals al die barbiepoppen op mijn school. Ik heb een paar rondingen, ja. Moeten ze me daarvoor uitlachen? Nee toch?
Doordat Max over mijn hoofd wrijft word ik terug een beetje rustig.
"Alex?"
"Ja?" Zeg ik terwijl ik mijn neus optrek.
"Ik euhm, heb een verrassing voor je. Nou eigenlijk, wij hebben een verrassing voor je." Hij wijst naar zichzelf en onze ouders.
Ik had niet door dat ze hier waren.
"We gaan, omdat het volgende week een week vakantie is, op vakantie naar Londen. We hebben zelfs geregeld dat je met Max naar een concert mag gaan, backstage!" Zegt mijn moeder opgewekt.
Ik kijk verbaasd naar iedereen.
"Een concert? Van wie?"
Nu begint pap te praten.
"One direction."
"WAT?! ONE DIRECTION?!" Roep ik.
Mijn ouders kijken me verbaasd aan.
"We dachten dat je dat leuk zou vinden, om hem terug te zien."
"Alsjeblieft Alex, we zien wel dat je hem zo hard mist." Zegt Max.
"D-dat is waar.." Geef ik toe.
"Maar misschien herkent hij mij niet meer."
"Tuurlijk wel." Probeert Max me te overtuigen.
"O-ok dan.."
-------------------------
Dag mensjes! Xxx Dit was dus het eerste hoofdstuk van History (jeejjj)!
Ik ben blij dat jullie het lezen.. xxx
Laat ajb weten wat je eraan vind (:

Xjes Alex (: