Kalbe Düşen İlk Cemre;Aşk

2. Bölüm

''Hadi defne gidiyoruz'' diyerek birden ayağa kalkan dedem ''defne sen reşat ile arabaya geçin ben de hemen geliyorum'' diyerek beni dışarı yollamıştı. Ne zaman beni dışarı yolluyorsa demek ki kıyamet kopacak anlamındaydı. 

"Sen kendini ne zannediyorsun da benim lafımın üstüne laf ediyorsun!" diye sertçe çıkıştı gelinine.

"Ben sizin torununuzun annesiyim. Ve ben çocuğumun hakkını o para avcısına yedirmeyeceğim!" dedi suzan.

Suzan bu lafını bitirmesi ile defne'nin ağlayarak merdivenlerden hızlıca aşağıya indiğini gören dede suzanın yanağına beş parmağının izi çıkacak derecede vurur "defol! Defol bu evden se- seni.. Dua et torunlarıma yoksa seni mahvetmiştim!Al karını götür buradan gözüm görmesin bir daha" demiş ve torununun arkasından koşmaya başlamıştı.

'Defne! Defne defne dur dur" diyerek son anda kolundan tutarak araba çarpmasını engellemişti dedem. Beni kollarının arasına alarak "torunum" diyerek içine sokmak deyimi vardır ya işte dedem aynısını yapmıştı yada severken öldürmek tabiri vardır ya onu da kullanabilirdik. Beni o kadar sıkmıştı ki biraz daha dursaydık nefessiz kalmaktan ölecektim. "Kızım sen napıyorsun! Aklımı aldın. Ya sana çarpsaydı. Ya tutamasaydım seni! Allahım seni bana bağışladı" diyerek tekrar sarılmıştı dedem. Birşeyi itiraf etmeliyim ki dedem bana ilk defa böyle davranıyordu ve ben ilk defa dedemi korkarken görmüşüm. Normalde herkes dedemden korkar ve ya titrerken beni kaybetme korkusu yaşamıştı. Ben, beni haftasonları koruma ailem olarak aldıkları ailem benim içim neden bu kadar korkmuş olabilirdi ki? Değerim çok muydu? Ama ben bir kozcuoğlu değildim. O yüzden yapılması gerekeni yapacaktım.

"Gelinin haklı dede. Ben hakkım olmayan birşeyi istemiyorum. Beni yurda bırakır mısın?" dedim kibarca. Dedemin kaşları hep çatıktır ama bu sefer kızgın bir kaş kaldırma değildi. Şakadan kızgınca yaparak "sen ona bakma o hadsiz ağzından ne çıktığını bilmeden konuşuyor" dedi dedem. "Dede öyle değildi gayet aklı başında ne dediğini biliyordu ki ben artık çocuk değilim. Beni yurda bırakır mısın? " dedim bu sefer diklesip sert bir tonla. Şakadan çatılmış olan kaşları şimdi gerçekten sinirlendiği için çatılmıştı.

"Reşat sür de bırakalım cadıyı" demişti dedem. Dedem sinirlenmediği müddetçe bana ismim ile hitap etmezdi. Bana hep cadı derdi. Oda hep dedeme dikleştiğim için. Dedeme doğru dönüp oturduğum yerde dikleşerek dedeme döndüm ve boğazımda ki gıcıgı öksürerek attıktan sonra "dede seninle birşey konuşmak istiyorum ama benim sözümü kesmeden dinlemeni istiyorum" dedim. Dedem de yerinde dikleşerek "dinliyorum" dedi sadece. Bu da demek oluyor ki saçmalama kısa kes. Bakiciz artık.

Beni aldığın ilk gün o kadar çok sevinmiştim ki bir yandan da böyle sorunların birgün çıkacağını tahmin ediyordum. Senin iki tane evladın iki evladından dört torunun var. Bu kurduğun şirket ve başka işlerin onların hakkı. Ben sonradan gelme sonradan görme gibi mirasının üstüne yatmak gibi oldum. Ben istemiyorum. Beni yurda bıraktıktan sonra haftaya beni almaya gelme çünkü haftaya gelmeyeceğim ondan sonra ki haftalarda. Benim için ayarladığın herşeyi de gitmeyi bırakacağım. Zaten ben mimar olmak istiyorum çizim yapacağım. 18 yaşıma geldiğimde de bir işe girip para kazandığımda bana harcadığın herşeyin parasını sana geri ödeyeceğim" dedim. Lafımı bitirdiğim de kaşları çatık değil aksine gözleri dolmuştu.  "Bitti mi" diye sordu. Kafamı "evet" anlamında sallayarak cevap verdim. "Sen benim beşinci torunumsun. Hiç kimse bunu değiştiremez. Benim olan herşey senin ilk bunda anlaşalım. Seni diğer torunumlardan ayıran tek farkın ne biliyor musun? Bana benziyorsun benim gibi dik kafalı, inatçı, aklına koyduğunu yapan en önemlisi gözün kara sende olan onlarda yok. İnan sende olan bir özellik onlarda olsa onlardan birini geçireceğim başa ama yok. Bırakmam seni" diye konuştu dedem.