Indelible Love

Chapter 34

Love is letting go.

-----------------------------

Iminulat ko ang mga mata ko at puting ceiling ang agad na bumungad.

" Nag-aalala na ako sa anak ko. Limang oras na siyang hindi nagigising. " rinig kong saad ni Mommy.

" Gigising rin siya Patricia. Let's just pray. Mabuting kumain ka muna, kagabi ka pa hindi kumakain. " dahan dahan kong ginalaw ang kamay ko.

" Gusto kong ako ang unang makita ng anak ko pagkagising niya Lawrence. " nang tuluyan ko ng magalaw ang kamay ko ay huminga na ako ng malalim.

" Mom? " wika ko at pinilit na umupo.

Parang tumakbo ako ng ilang oras. Nagugutom na rin ako. Agad na lumapit sa akin si Mommy.

" Thank God you're awake! " Mom exclaim and run towards me.

" What happened Mom? " tanong ko.

Bakit ako nasa hospital? What am I doing here?

" You... " nakatingin ng mariin sa akin si Mommy. Confuse is visible in her eyes.

" ... don't remember? " she asked.

Agad akong kinabahan. Don't tell me....

" Where is Dad? " tanong ko.

This can't be.

" Your Dad... y-your ... he is dead. " wika niya ng nakayuko.

Umiling ako at tinanggal ang mga nakalagay sa kamay ko kasabay ng pagtulo ng mga luha ko.

" No! " sigaw ko sa kanya at bumaba sa kama ng hospital.

" Anak! Calm down please. " pagmamakaawa niya pero hindi ko kaya, knowing I won't be able to see him, I won't be able to see his smile... his laugh. Gusto ko na lang sampalin ang sarili ko para magising ako. This is just a bad dream.

Napaupo na lang ako at umiyak. Agad naman akong dinaluhan ni Mommy and hug me. Nakita ko rin si Hayley at Lian na umiiyak sa gilid at si Ken ay nakahalukipkip lang din.

" I thought it was just a dream. Ang sakit Mom... how could he leave me just like that? Kaya ayokong ibigay sa kanya yung kapatawaran na gusto niya because I want to keep him, I want him to stay with me. Pero ano? Iniwan niya lang din ako. Iniwan na nila akong lahat. What's wrong with me? Am I a bad luck to everyone? Lagi na lang akong nasasaktan, lagi na lang akong naiiwan, pagod na ako Mom. " niyakap niya ako ng mahigpit.

" Am I not a deserving one to recieve love? Hindi ba ako pwedeng maging masaya? Maybe this is fate, my fate is to become alone. " umiiling si Mommy while crying.

" No anak. You deserve to be happy its just that people are meant to go. So for now, learn to let go. " wika niya habang yakap ako.

" I want to see him. " wika ko.

" Anak... "

" I want to see him. I just want to... to s-say goodbye. " wika ko habang nakatingin sa kanya.

Pinunasan niya ang mga luha na tumutulo sa mukha ko habang tumatango.

" Okay. " saad niya.

Tumayo kami at dahan dahan kong tinahak ang daan papuntang morgue. Binuksan ko ang pinto and there I saw him lying on a cold table with a white blanket covering his whole body including his face. And just by seeing him like this, tears started to flow. Tears of pain, of sadness, tears of being alone in the dark... again. Tears of regret.

Dahan-dahan kong inaalis ang puting kumot na nakatakip sa mukha niya gamit ang nanginginig kong kamay. And when I saw his cold yellowish face kusa kong nailagay ang palad ko sa bibig ko stop myself form bursting out but it dont turned well.