ANUNCIO

12. Bölüm - Bir kız çocuğu daha hoş olabilir

**Gece atıyorum ama siz yine de şarkıyı dinleyin bununla kontrol ettim sözler de güzel dfnkldnf zaten şu kadının olduğu dizinin şarkısının dahi kötü olma şansı yok ndnf (diziyi de izlememek için kendimi kasıyorum bölüm biriksin önce diye TT)

**** (LUHAN)

Sehun'un yanından çıkıp mutfağa ilerlerken aklımda uyumamla ilgili söylediği şeyler dolanıp duruyordu. Masum uyuduğumu söylemişti ki bu da bana zor bir gerçeği çağrıştırıyordu. Yani... O beni izlemiş olamazdı, değil mi? Yok canım daha neler! Aklımda olmayan senaryolar yaratıp kendimi üzmemem gerekliydi. Belli ki Sehun sadece... Uyandığı sırada görmüştü.

"Günaydın. İyi uyudun mu?" Mutfağa girer girmez Jongin de aynı soruyu sorduğunda ona tuhaf bakışlar attım. Neden çevremdeki insanlar beni ilk gördüklerinde hep aynı soruyu soruyordu ki? Böyle düşünsem de sonrasında aklıma gelen hamile olduğum gerçeğiyle tuhaf bakışlarımı ondan çekmiştim.

"Sana da günaydın. Üzgünüm, normalde bu kadar uyumam ama hamilelik işte... Sen ne yapıyorsun?"

"Uyandığında uğraşıp yorulmaman için kahvaltı hazırlıyordum."

"Buna gerek yoktu ama yine de teşekkür ederim. Çok düşüncelisin." Jongin'in hazırladığı masaya şaşkınlıkla bakarken aynı şaşkın tonda söylemiştim. Cidden böyle bir şey yapmasına gerek yoktu sonuçta kendim de halledebilirdim ama o bunu hazırlayarak örnek bir davranışta bulunmuştu.

"Unuttun mu, Luhan? Artık ben senin bakıcın, yardımcın, bu konudaki her şeyinim. Yani, bu benim görevim." Açıkçası bir bakıcıya sahip olmak alışkın olduğum bir durum olmadığı için çoktan bu gerçeği unutmuştum bile. Ben her işini kendi halleden biriydim ve belki de kahvaltıya bu denli şaşırmamın nedeni de buydu.

"O kadar da ileri gitmesen diyorum. Her şey falan... Abartmıyor musun?" Duyduğum 3. bir ses ile arkamı döndüğümde sabahları tüm o berbat görünen insanlara inat kendisine küçük gelen pijamalarla bile muhteşem görünen Oh Sehun'u görmüştüm. Hafif dağılmış saçları, kırışmış pijaması ve çatallı sesiyle bile nasıl mükemmel derecede seksi olurdu bir insan? İlk uyandığımda da dikkatimi çeken bu detaylar şimdi daha da belirgindi ve beni büyülüyordu. Hatta öyle büyülemişti ki normal şartlarda Jongin'i terslediği için kaş çatmam gerekirken bunun yerine başımı eğip bu sabah onu görerek uyanmamı sağladığı için gülümsüyordum.

"Ne?"

"Diyorum ki sadece göz kulak olmak ve biraz da yardım etmek için varsın. Her şeyi olmaya çalışman anlamsız..." Sehun'un kollarını göğsünde bağlayıp tek kaşı havada söylediği şeyden sonra Jongin ona tepki olarak sadece 'seni ciddiye almıyorum' der gibi gülmüş ve yeniden bana dönmüştü. Döndüğünde bana da gülümsüyordu ama bu Sehun'a karşı olanda çok daha normal ve içtendi.

"Luhan, neden masaya oturmuyorsun? Ben de meyve suyunu koyayım. Portakal, şeftali ya da karışık?"

"Karışık olsun." Masaya otururken hevesli ve mutlu bir şekilde söylediğimde Sehun da bakışlarını bana dikip hayretler içerisinde bakmıştı. Sanırım bu mutluluğumun nedenini algılamaya çalışıyordu ama ne yapabilirdim ki ilk defa biri benim için kahvaltı hazırlıyordu, elbette sevinecektim. Ayrıca bir de geçirdiğim güzel gece vardı ki ondan bahsetmeye dahi gerek yok.

"Otursana, Sehun." Sehun söylediğim şey üzerine önce Jongin'e sonra masaya ve en sonunda da bana bakıp derin bir nefes vermişti. Pes eder gibi yanımdaki sandalyeye oturduğunda benim aksime hiç de mutlu görünmüyordu.

"Omletin peynirli mi yoksa sebzeli mi olsun? Hangisini seversin bilemediğim için ikisinden de hazırladım. İstediğini hemen pişireceğim." Jongin'in bu kadar ince detaylarla uğraşması çok güzeldi. Bana son derece özel bir insanmışım gibi hissettiriyordu ve bu hoşuma gitmişti.