Profiler

To nie on!

Perspektywa Sebastiana:

-Odpowiadaj śmieciu- syknąłem.

-Ej dzieciak!- widać było, że wkurzyłem Tediego- nie mów tak do mnie.

-To odpowiadaj!- wtrąciła się Lena.

-Przyszedłem porozmawiać. Po ludzku. To nie ja go zabiłem. Nurtowało mnie życie ze świadomością, że możecie tak pomyśleć. Waszej mamie też nic nie zrobiłem- wyjaśnił.

Nie wiedziałem co odpowiedzieć. Przecież mógł kłamać.

-Naprawdę- podkreślił.

-Nie mamy podstaw, aby ci ufać- mruknęła Lena.

Popatrzyłem na nią. Czasami załowałem, że do tego wszystkiego doszło, że nic nie mogłem zrobić, aby zapobiec śmierci bliskich. Siostra napewno to bardzo przeżywała. Martwiłem się o nią. Bardzo ją kochałem.

-Musicie- dalej mówił- to był...

W tej chwili usłyszałem strzał. Mężczyzna zrobił wielkie oczy, a z jego ust zaczęła cieknąć krew. Popatrzyłem na Lenę. Cała pobladła. Przytuliłem ją mocno. Tadeusz upadł na ziemię. Oczy miał cały czas otwarte. Rozglądnąłem się. Dopiero teraz zorientowałem się, że kula przebiła szybę, potem trafiła w głową byłego przyjaciela ojca. Na podłodze widniało miliony kawałeczków szkła. Podeszłam powoli do okna, uważając na odłamki szyby. Miałem nadzieję, że sprawca będzie jeszcze blisko domu, abym mógł zobaczyć kto to zrobił. No niestety, nikogo nie było. Odwróciłem się. Lena odsunęła się nieco od ciała mężczyzny. W oczach miała łzy. Podeszłem delikatnie do Tadeusza i przyjrzałem się jego przebitej czaszce. Nie było szans, aby przeżył, więc nawet nie sprawdzałem pulsu. Wyjąłem z kieszeni komórkę i zadzwoniłem na policję i pogotowie. Lena usiadła na schodach i schowała głowę w rękach. Dołączyłem do niej i przyjrzałem się dziewczynie.

-To mogłeś być ty- wyszeptała i spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczami.

-Nie- odpowiedziałem po chwili zastanowienia- ta osoba chciała Tadeusza. Widocznie śledziła tego śmiecia i podejrzewała, że chce nam powiedzieć kto zabił ojca.

Lena spuściła głowę. Po chwili zaczęła płakać. Przytuliłem ją i otarłem łzy.

-Nie bój się- powiedziałem- teraz nie możemy się wycofać.