HAZAN

5. BÖLÜM

Multi Hazan'ın giydiği Sizinkiler karikatürlü pijamaları..

İyi okumalar :")

Yeni bir güne uyanmıştım. Gözlerim açmaya çalıştım ama başarılı olmadım. Sanki gözlerime bir tonluk fil oturmuş da açmama engel oluyormuş gibi hissediyordum. Birkaç dakika öylece bekleyip yavaş yavaş gözlerimi aralamaya başladım ve bedenimi doğrulamaya çalıştım.
Kalbimde ki sızıyı yok sayarak hemşire çağırma butonuna yöneldim. Kim bilir kaç saattir uyuyordum da bu kadar susuzluk hissi yaşıyordum. Düğmeye basıp eski yatış pozisyonuma geri döndüm. Hemşire odadan içeri girince bir bardak su rica ettim. Kısa sürede elinde bir bardak suyla gelen hemşire suyu içmem için yardımcı oldu. Bende başımla teşekkür ettim. Bu lanet olası test yüzünden konuşmak bile bana yorucu geliyordu. Biraz daha dinlenip Mehmet abinin elinde test sonuçları ile yanıma gelmesini bekleyecektim.

Mehmet Otağ

Hazan'ın sonuçları çıkmıştı. Dakikalardı karşımda duruyordu. Ah be ufaklık ne olacak senin bu halin?

Geçen sene yapılan test sonuçları ile karşılaştırdım elimdeki verileri. Ama pek iç açıcı değildi. Taşikardi ve
Bradikardi değerlerin arasında o kadar fark var ki. Bu kalp kapakcıkların ile acaba daha ne kadar dayanabileceksin. Kapımın çalınması ile önümde duran kağıtlardan kafamı kaldırdım. Arslan bey gelmişti. Önümdeki koltuklara buyur ettim kendisini.

"Mehmet bey Hazan'ın test sonuçları çıktı mı? Durumu nasıl?" Dedi.

"Size iyi bir şeyler söylemeyi çok isterdim Arslan bey. Maalesef geçen yıla göre ritim bozukluğu düzelmesi gerekirken daha da kötüye gitmiş. Kendini çok yıpratmış Hazan. Böyle giderse durumu ağırlaşacak. Kalp kapakcıkları işlevini yapmakta zorlanıyor. Bu yüzden ritim bozukluğu ilerlemiş durumda."

"Şimdi ne yapmamız gerekiyor?"

"Şimdilik ilaçlarını değiştirip farklı bir tedavi uygulamayı düşünüyorum. Altı ay kadar süre zarfında bu tedavinin ilerleyişini kontrol edeceğiz. Umarım her şey yolunda gider."
Sözler dudaklarımdan dökülürken aklımda olan tek şey Hazan'ın gittikçe artacak ağrılarıydı. O güçlü bir kızdı. Bunca çektiği acıya rağmen hiçbir şey olmamış gibi hayatına Arslan bey izin verdiği sürece devam ediyordu.

"Peki bu tedavi işe yarayacak mı? Kızımın durumu eskisi gibi iyiye gidecek mi? Yoksa hayatı boyunca böyle devam mı edecek?" Dedi.

"Kesin bir çözümü yok malesef Arslan bey. O gün size söylediğim gibi deney aşamasında olan bir tedavi var sadece. Eğer olumlu sonuçlar alınabilirse bu Hazan ve onun gibi bir çok hastaya umut ışığı olacak."

Tedavi olarak yeni bir yöntem geliştirmeye çalışıyorduk. Hastanın kendi dokusundan bir kalp kapakçığı oluşturacaktık. Böylelikle vücudu bu kapkçıklara aşırı tepki vermeyecekti. Daha deney aşamasında olduğu için ileriye dönük beş on yıllık geniş kapsamlı bir kesin sonuç yoktu. Bu yüzden riskli bir tedavi yöntemiydi. Gelişebilecek bir komplikasyonun olup olmadığı bu deneyler ile gözlemlenecekti.

Hazan eğer böyle bir ihtimal olduğunu bilseydi hiç tereddüt etmeden o tedaviyi kabul ederdi. Riskleri çoktu evet ama Arslan bey nereden bilecekti ki kızının zaten her gün ölüme karşı verdiği savaşı? Gözünü açtığı zaman bana dediği şeylerden biri "İlk defa ölüme bu kadar yakın hissettim kendimi" olmuştu. Onun yaşıtlarının tek derdi flörtöz durumlar olmuşken bu sözler o küçük kızın dudaklarından düşmeyi hak etmiyordu.

"Bir daha bu bahsi sakın açmayın Mehmet bey. Bunu benden kabul etmemi beklemeyin. Daha doğruluğu kanıtlanmamış bir deneye kızımı kurban edemem. Sizden ricam bunu Hazan sakın öğrenmemeli. Siz yeni ilaçlar ile tedavinize başlayın. Altı ay sonra eğer durumunda bir değişiklik olmazsa o zaman düşünülür."