Mixta

L,6 - Paradoks (ekstra)

Su zeminin üstünde akarak bardağa doğru yaklaştı. Sabırsız bir orantıyla kendini sarmalayan cam çembere, kendi iradesiyle sığıp sıkıştı. Bütün, eksiksiz, kilitli ve düzenli hale gelene kadar boşluklarından ödün verdi. Artık kendisini saran cam tabakayı büsbütün sahiplenmiş, anlamını değiştirmiş, kendine bile başka anlamlar yüklemişti.

Hayır, suyun istekli tavrı, kusursuz seçimleri, görmezden gelinmişlikleri, hiçbiri ve aslında tümü; büsbütün bu anlamsızlıklar teorisinin temeliydi. Olup biten ise çok daha basitti. Zaman, henüz düzün ne demek olduğundan bile emin değilken tersine akmayı öğrenmişti. Ve bilmediği için büyüyüp uzamayı, bir kabın şeklini almayı, kendine sınırsızlıkların bahşedilmesine göz yummuştu.

Zaman en büyük düşmanımdı.

Ve aşığım.

Gözlerini satırlardan çektiğinde başka bir ilham kaynağını daha zihnine yerleştirmişti. Edindiği her bilgiden sonra yaptığı gibi olasılıkları değerlendirip sonuçları gözden geçirdi.

Bunları yapıyor oluşu yanı başında duran Quem'in sözlerini dinlemediği anlamına gelmiyordu.

"O zaman bensiz kitap-" Gülmemek için bir hayli çaba gösterdi. Quem'in bu anlaşılmaz halleri nedense onu güldürebilen kısıtlı sayıdaki olaylardan biriydi. Zaman, diye düşündü.

Quem'in varlığına değer biçtiğim, zaman.

Çocukluk anılarını da bir kez daha gözden geçirdi. Kardeşi olarak adlandırılıp bir kardeşten de öte canını paylaşmış olduğu Quem'e karşı hissettiği bağlılığı hesap etti. Bir sevgiliyi kurtarmanın, terazide Quem'i yaşatmayı ne kadarla geçeceğini bulmaya çalıştı. Her zamanki gibi bozuk bir adaletten gelen çarpık bir sonuç bile elde edemedi.

"Hayır, Quem. Zaten okurken rahat bırakmıyorsun. Başka bir şey bul." Masum olsalar dahi böyle oyunlar oynama. Bu kötü tarafı da üstlenen ben olacağım.

"O zaman okumak kitap bensiz-"

"Cümleyi devrik yapsan da kabul etmiyorum." Varlığın yetene kadar bana, yanında kalacağım.

"Ama Quae!"

"Başka bir şey bul." Son nefesimi verdiğim gün ağırlığını kendi zamanımın üzerinde taşıyacağım.