KOD 52 -BİR AŞK MASALI-

7. Bölüm Musallat

Kod 52 hikayemiz için #Kod52 yazarak Twitter ve Instagram üzerinden beğendiği replikleri paylaşan canlarım.

Zeyhanker52
NurArzu
Zeyneb999

Arkadaşlar Ne kadar teşekkür etsem az. Emeğinize sağlık. Seviyorum sizleri. 😘🌹❤️

Minnoşum Miray "Lale abla biraz Kerem yazsan" dedi ve birkaç bölüm sonraya ertelediğim Kerem'i bu bölüm de yazmamı sağladı. İyi mi oldu kötü mü oldu bilmiyorum. Takdir sizin arkadaşlar.

Bu bölüm biraz Kerem okuyacağız. Yine kapalı kutu iki karakter var karşımızda. Yavaş yavaş açacağız. Acılarını sevinçlerini birlikte paylaşacağız.

Güzel bir enstrümantal sizleri bekliyor. Kahveler hazır ☕️️ müziğimizi açalım. Buyrun efenim bölüm sizlerin ❤️🎯🔫☕️️

Zeynep telefonu kapatıp bir süre donuk gözlerle tavana baktı. Rüya değildi, hayal zaten kurmazdı, o zaman? Yataktan kalkıp sarsak adımlarla kapıya doğru yürürken başının ağrısı sinsi sinsi tekrar geliyordu. Bela geliyorum diyordu, tıpkı kapıdaki müsvedde gibi! Kapıda durup dürbünden baktı. Tamam doğruydu, konuştuğu kişi gelmişti!

Kapıyı açıp uykulu gözlerle baktı. Gecenin bir yarısı beklenmeyen şahıs, istenmeyen kişi, sevilmeyen sevimsiz. Hepsi de kapıdaydı. Hiç kıpırdamadan bakarken kapıdaki kişi de sessiz kalıp kendine bakıyordu.

"Biraz daha bekleseydin sabaha görüşürdük."

Kerem anlamaz gibi bir ifadeyle kalırken saatine baktı.

"Saat akşamın 8'i. Sen gece mi emniyete gidiyorsun?"

Zeynep gözlerini kısıp baktı. Saat o kadar erken miydi? Kabaran saçlarına elini dokundurup gözlerini kapattı. Tekrar açtığında karşısındaki kişi sabırla bekliyordu. İçeri alsa olmaz, almasa olmaz. Bir dakika hem bu niye gelmişti ki? Evini nereden biliyordu? Telefon numarasını kim vermişti? Hepsinden önemlisi niye gelmişti?

"Saat akşamın 8'i ve ben uyuyordum."

Kerem baştan aşağı Zeynep'i süzüp tekrar yüzüne baktı. Gerçekten de uyuyordu. Ve hâlâ da uyanmamıştı çünkü üzerindeki gecelik, şort ve askılı bir üstten ibaretti.

"Saat erken diye geldim. Daha doğrusu gelmek zorunda kaldım. İnan bana buraya gelmemek için çok çaba sarf ettim. Mesaj attım. Aradım reddettin. Sonra tekrar aradım. Bu kez çaldı açmadın. Ve mecburen istemeye istemeye buradayım."

Zeynep soğuk bir ifadeyle bakıp kapıyı tamamen açtı. Eliyle içeriyi gösterirken Kerem tereddütlü bir ifadeyle baktı.

"İstemeye istemeye mücadele ederek gelmişsin. Girmeyecek misin? Eğer öyleyse uyuyacağım. Girmeyeceksen ya da ayaküstü bir şeyler söyleyeceksen niye geldin?"

Kerem tek kaşını kaldırıp ciddi bir ifadeyle bakıp içeri girdi. Kapının sert kapanma sesiyle kendine sabır dilerken Zeynep'in konuşmasıyla dönüp ona baktı.

"Sen otur ben geliyorum."

Kerem arkasından bakarken pişman olduğunu hissedip istemeyerek oturdu. Aklına gelen şeyle gözlerini kapatıp açtı.Tabii ya ilk mesaj konusu olmuştu. Şimdi ilk mesaj atan değil ilk gelen kendisi olmuştu. Tek dileği soğuk nevalenin bunu hatırlamamasıydı!