KOD 52 -BİR AŞK MASALI-

82. Bölüm Calimero

82. bölümümüze hoş geldiniz❤️

Kod 52 ve Sonbahar Rüzgarları isimli iki hikayemizde de dramlar bitiyor. Drama biraz ara vereyim ki yeni yazmaya başlayacağım "SENSİZ ASLA" isimli hikayemize geçeceğim. Dramı biraz da ona bırakalım değil mi❤️

Multimedyada "Sefarad var ve ilk kez koydum buraya. "Seni ne çok sevdiğimi bir sen bir Allah bilir" demiş Sefarad. Ben çok beğendim sizler de beğenirseniz çok mutlu olurum.

Kahvelerimiz hazırsa müziğimiz de benden. Hepinize keyifli okumalar diliyorum❤️

❤️Yorumları unutmayın lütfen.❤️

Yağan yağmurun her damlası yere değil, ruhuna iniyordu adeta. Her damla, ruhunu temizleyip içindeki tüm olumsuzlukları alıp götürürken, soğuk havayı ciğerlerine doldurup gözlerini kapattı. Bu gün her şey çok güzel olacaktı. Tamamladığı işleri tek tek düşündü. Rahat bir nefes alıp gözlerini açtı. Hiçbir eksik yoktu ama yine de düşünmeden edemiyordu. Bahçeye bakarken yüzünde bir gülümseme oluştu. Burada artık Zeynep'le birlikte kalacaklardı. Saatine baktı, sonra başını kaldırıp Zeynep'in yattığı odanın penceresine baktı sanki görüyor gibi.

Soğumuş çayının son yudumunu içince yüzü değişti. Heyecandan çayını bile soğuk içmişti. Olsun, hiç yapmadıklarını yapmak da güzeldi. Bu akşam Zeynep'le evli olarak yatacak, sabaha onunla evli olarak gözlerini açacaktı. Bu düşünceyle çayı soğuk da içerdi şimdiki gibi boş bardağı ağzına da dayardı. Kendi kendine gülerek içeri geçerken girişteki vazoya takıldı gözleri. Zeynep'le ilk tanıştığı zamanlar o evine gelmişti ve bu çiçekleri dağıtmıştı. Sesli bir gülüş döküldü dudaklarından. Zayıf noktasını kullanan, sonra o zayıf noktasını tedavi eden, derin siyahlarında hayat bulduğu, sevdiği kadın.

"Günaydın!"

Zeynep'in sesini duyunca içindeki ferahlık hissiyle birlikte gülerek döndü. Tek koluyla sarıp saçlarına sessiz bir öpücük bıraktı.

"Günaydın güzelim. Ben de yanına geliyordum."

Zeynep, vazoya bakıp tekrar Kerem'e döndü.

"Neden gülüyordun?"

"Eski bir anıyı hatırladım. Hani bana gelmiştin ve kavga etmiştin. Sonra da sinirini alamayıp vazodaki çiçekleri bozup gitmiştin, onu hatırladım ona gülüyorum."

Zeynep, o güne giderken yüzündeki tebessüm büyüdü ve tatlı bir ifadeyle Kerem'e baktı.

"Bilekliğimi vermiyordun beni sinir etmiştin. Ben de senin o yönünü kullanmıştım."

"Hep kullandın."

"Ne yapayım, beni sinir ediyordun. Ben de öyle yapıp aklımca seni mat ediyordum."

Kerem, Zeynep'in saçlarını okşarken bir yandan konuşuyordu.

"Şimdi neden yapmıyorsun?"

Zeynep, duraksayıp kaldı birkaç saniye. Kerem'in belinden sarıp sehpanın üzerindeki çiçeklere baktı. Sonra başını kaldırıp baktı sevdiği adama.

"Yapacak bir sebebim yok. Sevince değişiyor insan."

Kerem'in içi içine sığmıyor Zeynep'i sardıkça sarıyordu.