Kolejna część z serii osobliwy dom pani Peregrine.
Jak widać po samym tytule książka jest zagmatwana, więc nie wiem ile jeszcze rzeczy się w niej wydarzy...
UWAGA!!!
W książce mogą się pojawiać spojlery do serii o osobliwym domu pani Peregrine.
Szybko schowałem telefon a kartkę cisnąłem pod łóżko. Usiadłem a Medy zdążyła już do mnie podejść. - Jacob!- wrzasneła - Ja nie chciałem. To przez przypadek. Nie mia...- nie dokończyłem bo mi przerwała - Po co tu siedziałeś?!- zapytała jakby podejrzliwie. - Po co JA tu siedziałem? Przecież ty mnie tu zamknęłaś!!!- krzyknąłem - Nie. Drzwi cały czas były otwarte- powiedziała bardzo spokojnie. - Ale ja je przecież... - wtedy przypomniałem sobie że te drzwi się pcha a nie ciągnie... I zrobiło mi się baaaaaaaaaardzo głupio. Medy zaczęła się śmiać, tak że chciałem z już tylko zapaść się pod ziemię. Wyszedłem z pokoju i szybko pobiegłem do swojego. Położyłem się na łóżku i nie chciałem juz o niczym myśleć. Jednak różne wyobrażenia wciąż nachodziły mu do głowy. Oczywiście te najgorsze. Myślałem o tym ze jeśli Medy odkryje brak karteczki wpadnie w panikę, rozszarpie mnie na drobne kawałeczki jednym z tych swoich sposobów i zje mnie na surowo. Bałem się tak sam siedzieć. Była już 16:00 czyli każdy zajmował się sobą. Wstałem z łóżka próbując odpędzić od siebie myśli. Jak zwykle nie powiodło się... Wyjrzałem przez okno i zobaczyłem zgraje dzieci ( i starszych dzieci) bawiących się w przydomowym ogródku. Postanowiłem tam pójść żeby się choć trochę odprężyć. Wyszedłem na dwór. Od razu powitały mnie Olive i Brownyn biegając wszędzie gdzie popadnie. Pani Peregrine stała przy drzewie i uśmiechała się do mnie. Podeszłym czując że ma mi coś ważnego do powiedzenia - W końcu jesteś- uradowana się ymbrynka - Nie ma mi pani nic ważnego do powiedzenia? - No właśnie nie! Wszystko jest dobrze, dzieci są szczesliwe,a to dla mnie najwazniejsze- powiedziała i widać było że jest bardzo zadowolona. - A nie brakuje pani kogoś?- zapytałem - Wszyscy są nawet przeliczałam kilka razy - A Hught? - Jaki Hught? Nie znam nikogo o takim imieniu... - Ależ pani zna. Był z nami jeszcze kilka dni temu. - Nie znam żadnego Hugha- upierał się ymbrynka wiec pokazałem jej jego zdjęcie
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Pani Peregrine przpatrywala się długo. - Musi być z niego miły gość - powiedziała ze śmiechem. - Naprawdę nie przypomina sobie go pani? - No nie, a teraz ciesz się pięknym dniem a nie bujaj w obłokach o przyjacielu.- odparła a ja zrobiłem się zły. Bardzo zły. To straszne że pani Peregrine go nie pamięta. Dlaczego? Amnezja? Nie... ale zapomniałem powiedzieć ymbrynce o karteczce. - Ale chciałbym coś pani ważniejszego powiedzieć- oświadczyłem. - Dobrze,chodź do mnie- powiedziała poważnie - Emma miej oko na dzieci - krzyknęła.
************************************
- A więc co chciałeś mi powiedzieć?- zapytała pani Peregrine - Nie wiem jeszcze czy to prawda... ale... - No mów - poganiała mnie - Dobrze.- odparłem i opowiedziałem ymbrynce całą historie. Wtedy zdziwiona wstała gwałtownie - Myślę że to jakaś pomyłka... - Ale Medy chciała nas zabić! -To prawda... ale to nie czyni z niej mordercy i osoby złej - uśmiechnęła się pani Peregrine - Ale,ale,ale- próbowałem coś powiedzieć - Żadnych ALE proszę idź juz a ja nad tym pomyślę...- odparła robiąc bardzo poważna minę. Poszedłem do salonu. Siedziała tam Clarie. Była wesoła i bawiła się lalkami. Postanowiłem że na niej też wykonam Hught-owy test. - Gdzie jest Hught?- zapytałem - Jaki Hught? - Dobrze...- powiedziałem nie chcąc dążyć tematu. Uznałem że zrobię test na wszystkich. Oto wyniki:
NIE PAMIETA: PAMIĘTA: -Olive -Emma -Brownyn -Enoch -Horace - Ja -Milard -Pani Peregrine - Viktor - Medy - Clarie
Zauważyłem tu dziwną rzecz. Osoby które przebywają z Medy i Viktorem pamiętają,ale co ja robię w tej grupie?
Hej. Cześć. Siemaneczko. Podobałosię? I jakmyślicie co w tej grupie robi Jacob. Piszcie w komentarzach. Miłego dnia!
