Osobliwe ZAGMATWANIE

Rozdział 52

Wszyscy stanęli przy łóżku.
- Co to za zgromadzenie wokół mojej osoby?!- zdenerwował się chłopak po czym usiadł  i szykował się żeby z niego zejść na podłogę.
- Enoch! Ty żyjesz!- ucieszyłem się.
- A dlaczego miałbym nie żyć? Nie rozumiem...- odparł i zszedł z łóżka.- Jestem trochę głodny. Jest coś do jedzenia?- zapytał zmieniając temat.
- Chwilę temu leżałeś martwy na łóżku i nie było z tobą żadnego kontaktu...- zauważyłem, ale chlopaka najwyraźniej mało to przejęło.
- Widzę, że chyba coś jest nie jasne. Żyłem cały czas. Słyszałem i czułem wszystko co się działo. Trucizna mnie sparaliżowala i nie mogłem się poruszać, teraz już wszystko jasne?- wytłumaczył  i nie czekając na to odpowiedź kogokolwiek wyszedł z pokoju. Popatrzyłem na Finlay'a, który niewzruszony stał oparty o komode i patrzył w bliżej nieokreślone miejsce.
- Masz zamiar coś z tym, zrobić?- zapytałem, a on jakby długo ćwiczonym ruchem odwrócił głowę w moją stronę i podszedł kilka kroków.
- Nie. Odtrułem go, żyje i wszystko jest ok. Wykonałem swoją robotę i... I wydaje mi się że nic tu po mnie.- rzucił obojętnie, odwrócił się na pięcie i wyszedł z pomieszczenia.
- Świetnie- zauważyła Emma.
- Ale z Enochem wszystko będzie dobrze? Tak?- zapytała lekko przestraszona Olive.
- Miejmy nadzieję że tak- odparła dziewczyna.
- Mi się jednak wydaje, że zaraz coś się złego stanie.- powiedziałem.
- Spokój dzieci.- uciszyła nas ymbryna.- Jestem pewna, że Enoch nie popełni żadnego głupstwa. Możecie spokojnie zająć się sobą i się nim nie przejmować. A narazie, opuśćcie to pomoeszczenie proszę i nie przychodzcie tutaj.- poprosiła.
Wszyscy po kolei wyszliśmy z pokoju a pani Peregrine zamknięła drzwi i schowała klucz do kieszeni.
- Jacob, miej Enocha na oku.- powiedziała bez żadnego uczucia w głosie i oddalaliła się w stronę swojego gabinetu. Olive i Claire pobiegły na dwór, a ja zastałem z Emmą.
- Chodź.- rzuciła i zaciągnęła mnie do mojego pokoju.
- O co chodzi? - zapytałem siadając na łóżku.
- Musimy pogadać. - uznała i usiadła obok mnie.- Nie uważasz, że dzieje się coś dziwnego? Coś co w ogóle nie powinno mieć miejsca?- zapytała i położyła swoją rękę na mojej. Przez całe ciało przebiegło mnie cudowne ciepło.- Znikają kolejnie osoby z pętli i nikt ich nie pamięta, Finlay, no wiesz, stał się jakoś dziwnie miły a Medy i Viktor uciekli i nie ma ich już 4 dni.
- Doskonale cię rozumiem. Mnie też to niepokoi.- odparłem i przysunąłem się bliżej.
- Wydaje mi się, że powinnyśmy coś z tym zrobić, bo wszyscy inni zachowują się jakby nic się nie stało.- powiedziała tak cicho, że ledwo ją usłyszałem. - Jak myslisz co stało się z Horacem, Hugh i Brownyn?- dodała już trochę głośniej
- Viktor... no i Medy...jestem pewien.
- Jacob...ja się boję. Pierwszy raz jestem w takiej sytuacji. Nic nie mogę zrobić a kolejni moi  przyjaciele są porywani przez osoby które mieszkają ze mną pod jednym dachem. Miałam styczność z głucholcami, upiorami i skrajnie niebezpiecznymi ludzmi. Ale teraz dla mnie tamto, to nic. Dlaczego obawiam się ataku trójki dzieci? Jaką oni mają przewagę nade mną?- była już bliska płaczu. Nie wiedziałem co odpowiedzieć. Patrzyłem jej prosto w oczy które szkliły się od łez.
- Poradzimy sobie, wierzę w to.- pocieszyłem ją, chociaż bałem się od nie dużo bardziej.
- Mam taką nadzieję- wyszeptała. Położyła swoją rękę na moim karku i przybliżyła się do mnie. Czułem jej ciepło na całym ciele. Nasze usta były coraz bliżej, a kiedy miały już się zetknąć usłyszeliśmy dźwięk otwierających się drzwi. Odskoczyliśmy od siebie. Do pokoju wpadł Enoch.
- Nie chcę wam przeszkadzać w waszych miłosnych pogaduszkach, ale skończyło się mleko...- powiedział z rozbawieniem które wyraźnie ciężko było mu ukryć.

Witajcie!
Ile nie było rozdziału?  Dwa miesiące?
Chyba tak... Ale nie ma tego złego, kolejnego możecie się spodziewać w... maju? Xd