Nie My Chorzy

ROZSTANIE czy KONIEC?

Mocno przytuliłam się do rodziców ta wiadomość była wspaniała! NIE MAM RAKA! Już po kilku chwilach do pokoju przyszła pielęgniarka, powiedziała:
- I co zadowolona? Po tylu latach walki, możesz wracać do domu. - pielęgniarka po tych słowach popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się po czym dodała.
- Boże jak ty wyrosłaś...
Ja się tylko serdecznie uśmiechnęłam.
- Tylko pamiętajcie, że narazie co trzy tygodnie będziecie musieli nas odwiedzać.
- Dobrze, a kiedy będziemy mogli dostać wypis? - zapytał tata.
- Już dziśaj wieczorem dostaniecie wypis, a rano będziecie mogli wracać do domu.
- To wspaniale,  naprawdę dziękujemy. - dopowiedziała mama.
Kiedy pielęgniarka poszła rodzice zaczęli szykować się do wyjazdu. Tata pojechał samochodem, aby zatankować, a mama poszła podziękować wszystkim lekarzom. Ja pobiegłam do Radzia.
- Radek! Nie uwierzysz co się stało! - wykrzyczałam gdy tylko weszłam do jego pokoju.
- Spokojnie usiądź.
Radek z uśmiechem na twarzy palił coś przy oknie. Mimo, że wietrzył pokój i tak śmierdziało.
- Co to jest? - zapytałam.
- Lekarstwo. Dzięki temu rany mnie nie bolą.
- Oj Radek... Po co ty to palisz?
- Dobra księżniczko. Mów co takiego się stało.
- Moja mama wyzdrowiała i już jutro wracamy!
- Co?!
- Co się stało nie cieszysz się moim szczęściem? Gniję tutaj już trzy lata.
- A ja zostanę sam...
- Radek... - wtedy sobie przypomniałam, że on jest tutaj w szpitalu.
- Nie odwiedzisz mnie bo mieszkasz za daleko, a jak wyjdę ze szpitala będziemy mieć jeszcze więcej kilometrów. To ma  jakiś sens?!
- Nie wiem czy twoja, ale moja miłość do ciebie ma sens.
- Związki na odległość nigdy nie wypalają.
- Nie chcę się poddawać.
- Ty nie chcesz?! A pomyślałam co ja czuję?! Ja też nie chcę. Nie chcę się męczyć!
- Jeżeli jestem dla ciebie takim ciężarem to bardzo mi przykro.
Wtedy poprostu wyszłam. Nie wiem czy się obejrzał czy nie... Poczułam ból...