İmam Hatip mi?-TAMAMLANDI.

13.BÖLÜM-Aile tablosu

Selamun  Aleyküm.

İyi  okumalar!.

Korkuyordum...

Hem de hiç olmadığım kadar...

Bugün ilk defa biri tarafından hayatın kontrol edildiğini bu kadar çok hissettim.Deprem olduğunda hissettiğim, duygular satırlara dökülemeyecek kadar can sıkıcı ve yıpratıcı.

Her şeyin,ama her şeyin boş olduğunu hissettim o an da.Tek gerçek olduğunu kavradım;"ÖLÜM."

ÖLÜM ÖLMÜYOR! Kimse bu dünya da baki değil!Korkudan hala gözlerimi açamıyordum.Yeliz yanıma gelip kolları ile tüm vücudumu sarmıştı."Geçti canım,geçti..." diyordu dakikalardır.Ama hala ellerim titriyordu.

Evren bana bir mesaj mı vermek istiyordu?Yoksa...Yoksa gerçekten Allah varmıydı?Allah mı beni yaratmıştı?O dalga geçtiğim her şey gerçekmiydi?

İnanmak istemiyordum.Ama düşünmeden edemiyordum.Şuan aklım o kadar karışıktı ki...Beynim de milyonlarca cevapsız soru vardı.Hangi birini öne çıkarıp yanıtlayacağımı bilemiyordum.

Ben gözlerim fal taşı gibi açılmış bir şekilde yere bakıyorken Yeliz'in endişeli sesini duydum."Meryem,korkutuyorsun beni?iyi misin?Hayriye Ablayı çağırayım mı?"

Hayriye abla,yemeklerimizi hazırlayıp,yurdun temizliği ile ilgilenen çok tatlı bir çalışandı.Yurtta,giriş katta odası vardı.Heran bizimleydi.Yurtta onu sevmeyen yoktu.

Derin derin nefes almaya çalıştım.Rahatlamak için çaba gösterdim.Gözlerimi sımsıkı yumdum ve odada ki oksiyenin vücudum da yer edinmesine izin verdim.Daha sonra kesik kesik geri verdim.

Yeliz sırtımı sıvazlıyordu.İyi olmamı istiyordu.Ama şu andan itibaren normal hayatıma dönmem baya bir zaman alacaktı.Bu kadar derinden etkileyen bir olayı kolay kolay zihnimden kovamazdım.

Hayatımda tabiki de ilk kez deprem ile karşılaşmamıştım.Ama bu kadar şiddetli ve çaresiz hissetmemiştim.Sanki bir şey bu dünyanın sahibinin kendisi olduğunu vurguluyordu.Huzursuzdum, bundan dolayı yerimde kıpırdandım ve kalkıp lavaboya gittim.İlk Yeliz de benimle gelmek için kalktı ama daha sonra vazgeçmiş olacak ki yatağa geri oturdu.Musluktan avuçlarıma doldurduğum soğuk suyu yüzüme çarptım.

Yüzümde ki tüm hücrelerin ferahladığını hissetmiştim.Yüzümü yıkamam biraz daha rahatlamama yardımcı olmuştu.

Odaya girdiğimde Yeliz ayağa kalkmış beni bekliyordu.Onu da telaşlandırmıştım.İyi ki vardı.İyi ki şuan da yanımdaydı.

Yatağıma uzandım ve gözlerimi yumdum.Derin bir uyku çekip kendime gelmek istiyordum.Tüm bu yaşadıklarımdan bir an bile olsun sıyrılmak istiyordum.

.......

Sabah gözlerimi açtığımda Yeliz masasında ki kitaplarını çantasına yerleştiriyordu.Beni görünce hemen yanıma geldi.Ben yataktan doğrulmadan gelip yanağımı öptü ve;"Minik kurabiyem,iyi misin?" Şuan çok tatlı görünüyordu.Onun bu haline gülümsedim ve yatakta doğrulup sarıldım.

"İyi ki varsın Yeliz,dün sen yanımda olmasaydın o şok halinden çok zor çıkardım."

Yeliz önemli değil dermişçesine yüzünde ki tebessüm ile bana baktı ama daha sonra aklına bir şey takılmış gibi kaşlarını çattı ve bana döndü."Meryem...Dün deprem oldu evet çok korkutucu ama sen...Neden bu kadar fazla etkilendin?Küçükken bir olay falan mı yaşadın acaba?"

Ona nasıl bir cevap vermeleyim bilememiştim,sonuçta Müslüman değildim.Allah'a inanmıyordum.Evet bir yaratıcı vardı belki ama bu kimdi bilemiyordum.Bu yüzden sadece tebessüm ettim ve yataktan kalkıp lavaboya gittim.Böyle soruları cevapsız bırakmam etrafımda ki insanların gözünde sinir bozucu olmama sebep oluyordu ama ben daha cevaplarımı kesin olarak bulamamışken onlara nasıl açabilirdim ki kendimi?