İmam Hatip mi?-TAMAMLANDI.

1.BÖLÜM-İmam hatip mi?

İMAM HATİP Mİ?

1.BÖLÜM

"Ölmemeliydin,beni bu lanet olası hayatta yalnız başıma bırakmamalıydın.Neden?Neden öldün Allah'ın cezası!Hani ölmeyecektin?Hani hep yanı başımda olacaktın?İlaçlarını almıştım neden içmedin?Yanımda olmalıydın.Yaşadığım her saat,her dakika yanımda olmalıydın.O ellerini açtığın,saatlerce tövbe ettiğin o Allah, neden seni benden aldı söylesene! Hani o beni, o beni severdi? Allah beni seviyorsa neden seni benim yanımdan aldı?Ben şimdi ne yapacağım?Kalk şu toprağın altından ve söyle!"

Delicesine haykırmaya devam ediyordum.Annem bu sabah ölmüştü.O an ki hali gözlerimin önününe geldiğinde daha fazla bağırmak istedim.

Okuldan geldiğimde kapımı annem açmıştı ve ben onun yüzüne bile bakmadan odama gitmiştim.Çantamı ve deri ceketimi yatağın üzerine atıp,telefonumu şarja takmıştım.Ona çok sinirliydim çünkü sabah eteğimin kısa olduğunu düşünüp bana kızmıştı.Onun yanına gidip sinirli bir şekilde "yemek var mı?" diye bağırmıştım.Annem ise gülümsemiş ve sırtımı sıvazlamıştı.Yemeğimi yiyip hemen odama gitmiştim ve telefonumda ki sosyal medya hesaplarımda ki bildirimleri kontrol etmiştim.Bir kaç saat sonra annemin beni çağırması ile onun yanına gittim.Her zaman ki gibi yatağında halsiz bir şekilde yatıyordu.Yanına oturduğum anda boynumdan beni kendisine çekti ve saçlarımı okşadı. O gece onunla son gecemiz olduğunu bilseydim...

Annem..Mis kokulu annem...Ben şimdi ne yapacağım?Benim senden başka kimsem yok ki!Sen benim sırdaşım,tek dostum ,tek varlığımdın.Sen benim bu lanet olası hayatta tek değerlimdin.

Omzumda hissettiğim el ile kafamı kaldırdım.Amcam karşımda iğreniyorum senden bakışları atıyordu bana.Ondan her zaman için nefret ediyordum.Babam öldüğünde yüzümüze bile bakmadan bizi yalnızlığımıza terk etmişti.Şimdi ise ondan başka kimsem olmadığı için onunla ve o pislik yengemle kalmak zorundaydım.

Gözlerim ileride bizi bekleyen yengeme kaydı.Beni evlerinde istemediği çok açıktı ama gidecek bir yerim yoktu.En azından 18 yaşında olana kadar kalmak zorundaydım.

........

Eve geldiğimizde salona geçip krem renkte, eskimiş tekli koltuğa oturdum.Kollarımı dizlerime yaslayıp,başımı ellerimin arasına aldım.Bir süre öyle durup kafamı toplamayı planlamıştım ki ,yengemin beni çağırması üzerine yanına gittim.

Yengemin yanına geldiğimde,tualetin yanındaki küçük odayı eliyle göstererek konuşmaya başladı;"Bu odada kalırsın,biraz soğuk olur ama o tatlı canında katlanır buna artık,seni evimize alarak yeterince iyilik yaptık zaten."

Dediklerini umursamamaya karar verip odaya ilerledim.Odanın tavanı küften görünmüyordu ve duvarları hep kalemle çizilmişti bir yanda devasa bir yorgan yığını vardı ve kirli çamaşırların konduğu bir sepet vardı.Yerlerde kirli çoraplar vardı ve odanın girişinde açık bir ütü masası karşılıyordu odaya giren kişiyi.

İlk başta bu odadan ürksemde sonradan burada geçici olduğumu kendime hatırlatıp düşünmemeye çalıştım.Annem öldüğüne göre okulada gitmeyecektim.Kendime bir iş bulmakla başlayabilirdim.Hem kalacak yer için parada biriktirmiş olurdum.Aklımda planlamamı yaparken amcamın eve geldiğini duydum.Yengem beni yalnız bırakıp amcamın yanına gitti,bende odanın küçük penceresini açıp havalandırmayı düşündüm.Camı açtığımda yüzüme vuran serin ve temiz havayı içime çektim.Gökyüzüne baktım dakikalarca boş boş...

Şuan annemin yanında olup,onun eline başımı koyup kokusunu içime çekmek için her şeyi yapardım.Sol yanımda bir sızı vardı sanki.Bu ne büyük bir acıydı böyle?Dayanılacak gibi değil.