Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 11

Η ώρα ήταν δώδεκα το μεσημέρι και η πτήση μου πετούσε σε 25 λεπτά.

Αγχωμένη μπήκα βιαστηκά στο αεροδρόμιο φοβούμενη πως θα έχανα το αεροπλάνο και έτρεχα στο τεράστιο εκείνο κτήριο για να προλάβω να περάσω στην πύλη και να μην χάσω την ευκαιρία μου να πετάξω τώρα! Ευτυχώς υπήρχε μία μικρή καθυστέρηση που μου έδωσε τον χρόνο να επιβιβαστώ με άνεση στο αεροπλάνο και να καθίσω σε μία θέση που υπήρχε στο βάθος.

Φαντάζομαι δεν είχαν First Class θέσεις ανοιχτές εεε; Τελευταία στιγμή βέβαια τί περίμενα; Καλά που βρήκα και θέση να λέω !

Ο κόσμος είχε αρχίσει να εισχωρεί στο χώρο και να παίρνει τη θέση του ήσυχα και ωραία. Έβλεπα δύο όμορφα μικρά κοριτσάκια να κάθονται μπροστά μου και την μητέρα τους ανάμεσα τους να τους κρατάει το χέρι. Υπήρχε κι ένας μεγάλος κύριος λίγο πιο πέρα με πουκάμισο και καφέ καπελάκι που προσπαθούσε να βάλει την τσάντα του στον χώρο για τις αποσκευές. Γενικά υπήρχαν άτομα όλων των ηλικιών και γέμιζαν τον διάδρομο.

Ήμουν τόσο χαρούμενη που επιτέλους ήμουν μόνη μου χωρίς εκείνον τον ανόητο πάνω από το κεφάλι μου. Δεν είχα κανένα Στεφανούκο να μου λέει Κυρία Γεωργίου έτοιμη; Κυρία Γεωργίου φύγαμε; Κυρία Γεωργίου το ένα, Κυρία Γεωργίου το άλλο!

ΒΛΑΜΜΈΝΟΣ
ΆΧΡΗΣΤΟΣ
ΑΝΌΗΤΟΣ
ΗΛΊΘΙΟΣ

Μισό, ίσως πρέπει να τα γράψω αλφαβητικά

ΑΝΕΓΚΈΦΑΛΟΥΣ
ΑΝΕΠΙΘΎΜΗΤΟΣ
ΑΝΌΗΤΟΣ
ΆΧΡΗΣΤΟΣ

ΒΛΆΚΑΣ
ΒΛΑΜΜΈΝΟΣ
ΒΟΎΡΛΟ

ΓΑΪΔΟΎΡΙ
ΓΟΥΡΟΎΝΙ
( ΠΡΟΣΘΈΣΤΕ Κ ΕΣΕΊΣ ΔΕ ΒΡΊΣΚΩ ΆΛΛΑ)

Τέλος πάντων δε θα συνεχίσω γιατί είμαι πολύ συγκινημένη που είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι επιθυμώ!
Απλώς θέλω να κλάψω απ'τη χαρά μου.

"Σε πόση ώρα θα είμαστε εκεί;;" ρώτησε κάποιος μία αεροσυνοδό καθώς πλησίαζε προς τις θέσεις πίσω και μπορώ να πω πως η φυσιογνωμία του μου ήταν γνωστή.

Καστανό χρώμα μαλλιών, κοφτερές γωνίες και γυμνασμένο κορμί ντυμένο ... στα μαύρα...

ωχ

Ωχ

ΩΧ

ΌΧΙ ΌΧΙ ΌΧΙ ΚΑΙ ΞΑΝΆ ΌΧΙ ! ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ !

ΤΙ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΑΚΡΙΒΏΣ ΑΥΤΉ ΤΗ ΣΤΙΓΜΉ ;

ΤΙ ΚΆΝΕΙ ΑΥΤΌΣ ΕΔΏ ; ;

ΤΙ ΚΆΝΕΙ Ο ΣΤΈΦΑΝΟΣ ΕΔΏ ; ; ;

"Σε δύο ώρες Κύριε Αντωνίου." απαντάει εκείνη και του χαμογελάει γοητευμένη με το χαμόγελο του.