Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 20

⚠ΑΚΑΤΆΛΛΗΛΟ ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΟ⚠
ΔΙΑΒΆΖΕΤΕ ΜΕ ΔΙΚΉ ΣΑΣ ΕΥΘΎΝΗ!

" ΠΕΊΤΕ ΤΟΥ ΝΑ ΦΎΓΕΙ! ΠΕΊΤΕ ΤΟΥ ΝΑ ΦΎΓΕΙ !! ΔΕΝ ΘΕ-ΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕ-ΠΩ !!! " άρχισα να ουρλιάζω και να χτυπιέται ολόκληρη μόλις τον είδα να περνάει μέσα στο δωμάτιο και τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του.

" Κυρία Γεωργίου... " προσπάθησε να με κατευνάσει αλλά ΌΧΙ! Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση!

" ΣΤΈΦΑΝΕ ΈΞΩ !!! ΦΥΓΕΕ ! ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΈΠΩ! " συνέχισα να φωνάζω και άρχισα να γίνομαι ολοκόκκινη ενώ τα μάγουλα μου είχαν βραχεί απ'τα χιλιάδες δάκρυα που ξεγλιστρουσαν απ'τα μάτια μου.

" Στέφανε ίσως είναι καλύτερα να φύγεις... " του είπε ο Μάριος και του χτύπησε παρηγορητικά τον ώμο.

Τον κοίταξα. Τον κοίταξα με όλο το μίσος του κόσμου και του πέρασα το μήνυμα πως δεν ήθελα να βρίσκεται εδώ!

Δεν του έδωσα κανένα λόγο να αμφιβάλει !

Ήμουν ξεκάθαρη! Και το κατάλαβε γιατί αναστέναξε !

Και προσπάθησε να με μετάπείσει με το γεμάτο τύψεις βλέμμα του άλλα απέτυχε !

Έσφιξε τις γροθιές του ξέροντας πως δεν είχε άλλη επιλογή παρά να έφευγε !!

Έσμιξε απογοητευμένος τα χείλη του και αν και δίστασε, βγήκε έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου στο οποίο νοσηλευόμουν εδώ και 5 μέρες !!!

Δεν άξιζε να ασχολούμαι μαζί του. Δεν άξιζε να χαλιέμαι για εκείνον. Δεν άξιζε να τον βλέπω μπροστά μου !!!

Αλλά με το που έκλεισε την πόρτα πίσω του το κλάμα μου εντάθηκε περισσότερο και οι ανάσες μου αυξήθηκαν κι άλλο, κάνοντας με να χάσω τον έλεγχο της αναπνοής μου.

" Κυρία Γεωργίου ηρεμήστε! " με συμβούλεψε ο Μάριος και κάθησε δίπλα μου στο στρώμα για να με αγκαλιάσει.

" Είπε θα με προσέχει! Είπε πως ό,τι χρειαζόμουν θα ήταν εκεί! Ψέματα Κύριε Αθανασίου! Όλα ψέματα!! "

Το πόσο πολύ τον απεχθανομουν εκείνη την στιγμή δεν περιγραφοταν με τίποτα.
Το πόσο πολύ μισούσα την εικόνα του στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή δεν εξηγόταν !

" Κυρία Γεωργίου δεν τον αφήσατε να εξηγήσει..." άρχισε να λέει λες και ήταν ο δικηγόρος του, πράγμα που με εξόργισε !

" Πέντε μέρες! Πέντε ολόκληρες μέρες και δεν μπήκε καν στον κόπο να με επισκεφθεί νωρίτερα για να δει πως είμαι! Μην μου τον δικαιολογείτε Κύριε Αθανασίου ! Είμαι άνθρωπος με αισθήματα και δεν πρόκειται να του επιτρέψω να με πληγώσει κι άλλο! " απάντησα αμέσως παραφωνοντας σε μερικές λέξεις αλλά δεν με ένοιαζε. " Πού ήταν την ώρα που ΧΌΡΕΥΑ με τον Θάνατο - όπως τέλος πάντων το λέτε ;;; Πού ήταν την ώρα που ο ψυχοπαθής με κράτησε με δύναμη απ'τους καρπούς για να με ακινητοποιήσει και προσπάθησε να με φιλήσει ; Πού ήταν την ώρα που με κλωτσουσε με δύναμη το κτήνος αφήνοντας με ξερή στο έδαφος Κύριε Αθανασίου ;;; Έπρεπε να του φωνάξω το πόσο ΠΑΤΑΤΟΚΕΦΑΛΟΣ είναι δηλαδή για να μου κάνει την τιμή ;;; ΕΕ ΛΟΙΠΌΝ ΕΓΏ ΕΚΕΊΝΗΝ ΤΗΝ ΏΡΑ ΤΑ ΈΧΑΣΑ ΚΎΡΙΕ ΑΘΑΝΑΣΊΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΥΜΌΜΟΥΝΑ ΟΎΤΕ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΜΟΎ! " του φώναξα και τράβηξα το χέρι του για να το απομακρύνω απ'τα μαλλιά μου ούτως ώστε να συγκεντρωθεί στα μάτια μου που τον κοιτούσαν επίμονα. " Αναστασία... " ψέλλισα και γέλασα με πίκρα καθώς σκούπιζα τα μάγουλα μου. " Έτσι με αποκάλεσε το τέρας... Λες και είχε το δικαίωμα να λερώσει το όνομα ΜΟΥ με το να το βγάζει απ'τα βρωμερά χείλη του ! " παραπονέθηκα θυμωμένη και έτρεξα να καλύψω τα μάτια μου με τις παλάμες μου.