Κεφάλαιο 2

1.7K 94 163
                                    


Ήμουνα σχεδόν έτοιμη, έμενε μόνο το κοκκινάδι και ... Να φύγει ο μπράβος απ'την πόρτα μου για να πάει τουαλέτα. Όλη μέρα μπαστακας, δεν με άφησε λεπτό μόνη. Ο ίδιος δεν έχει ανάγκες ; Δεν θέλει να ... Θέλει! Άντε πια. Είπα και στη Σόνια να του δίνει συνέχεια νερό, ελπίζω να πιάσει.

Κοίταξα το ρολόι, η ώρα ήταν 9 κι εγώ έπρεπε να ήμουν ήδη εκεί. Πλησίασα αθόρυβα την πόρτα για να βαλω το αφτί μου στην επιφάνεια της και να ακούσω αν ακόμη ήταν έξω.

Βέβαια αυτός πολύ ήσυχος είναι γενικά, κι έξω να ήταν δεν θα το καταλάβαινα. Πήρα βαθιά ανάσα κι ακούμπησα τα δάκτυλα μου στο πόμολο για να το γυρίσω αθόρυβα ενώ κοίταζα διακριτικά προς τα έξω.

Δεν βλέπω κάτι. Δεν είναι κανείς.

Ανοίγω περισσότερο την πόρτα και κοιτάω καλύτερα.

ΧΑΧΑΧΑΧΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΔΏ
ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΧΑΑΑΑ

Τα χείλη μου είχαν χαμογελάσει πλατιά καθώς έκλεινα πίσω μου την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω αθόρυβα τις σκάλες.

Η έξοδος ήταν κοντά, την έβλεπα. Άρχισα να πλησιάζω με ελαφρά βηματάκια την εξώπορτα και προεκτεινα το χέρι μου για να αρπάξω το χερούλι όταν ένα έντονο άγγιγμα με τρανταξε.

" Σόνια τι θες ; " ψιθύρισα με την καρδιά μου να χτυπάει κόκκινο και γουρλωσα τα μάτια μου ενώ έριχνα γύρω μου κλέφτες ματιές για να σιγουρευτώ ότι δεν είχε εμφανισθεί ακόμη ο ηλίθιος από καμία γωνιά.

" Ήθελα να σας πω οτ--- "

" Όχι τώρα Σόνια. " την διέκοψα και έβαλα το δάκτυλο μου στα χείλη της οταν την είδα να προσπαθεί να διαμαρτυρηθεί. " Αντίο. " της ψέλλισα καθώς την κοίταζα και έσυρα προς τα μέσα την πόρτα.

Μόλις όμως έκανα βήμα να βγω, χτύπησα το κούτελο μου σε κάτι σκληρό, πολύ σκληρό και παρολίγον να πέσω. Δύο χέρια ευτυχώς με άρπαξαν αμέσως απ'τα μπράτσα, σταθεροποιώντας με.

Και σου πα Αναστασία, να βλέπεις που πας !
Ορίστε, έχτισαν τοίχο στην είσοδο και τώρα χτύπησες !
Περίμενε τι ; Κάνεις δεν θα έχτιζε τοίχο στην είσοδο.

Άρα που χτύπησα ;

Δάγκωσα δυνατά τα χείλη μου και σήκωσα αργά το βλέμμα μου προς τα πάνω για να δω κάτι όχι και τόσο ευχάριστο...

" Κυρία Γεωργίου, όλα καλά ; " ρώτησε ο χαζός μόλις τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του και έσμιξε τα φρύδια του παραξενεμένος.

Πρόσεχε Αναστασία!Donde viven las historias. Descúbrelo ahora