Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 1

Τη νύχτα μετά βίας κοιμήθηκα τρείς ώρες συνεχόμενες. Μέσα στο μυαλό μου γύριζαν σκέψεις και με κυρίευε κυρίως άγχος για τον πατέρα μου, ο οποίος είχε μπλέξει με τη μαφία.

Πραγματικά αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερε! Δεν το περίμενα ποτέ αυτό.

Λες να είναι καλά ; Σκέφτηκα και άνοιξα αμέσως τα μάτια μου όταν ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του να τον βασανίζουν αλύπητα σε κάποιο απομονωμένο υπόγειο στη μέση του πουθενά.

" Όχι αρνητικές σκέψεις. Φύγετε αρνητικές σκέψεις! " μουρμούρισα καθώς κάρφωμα το βλέμμα μου στο παράθυρο απέναντι. Τα αστέρια έλαμπαν και ήταν τόσα πολλά! Τα θαύμαζες και ξεχνούσες για λίγο κάθε πρόβλημα σου.

Το άγχος όμως μου έκαιγε ακόμη τα σωθικά. Ένιωθα ένα δυνατό βάρος να με πιέζει κάθετα προς τα κάτω στο στήθος κι όσο σκεφτόμουν κάθε αρνητική κατάληξη που μπορεί να είχε ο πατέρας μου, η καρδιά μου αύξανε παλμούς! Με είχε πιάσει δύσπνοια γι'αυτό έσπρωξα αμέσως από πάνω μου τα σεντόνια και κάθησα στο κρεβάτι με σκυμμένο το κεφάλι, προσπαθώντας να πάρω ανάσα. " Δεν έχω νερό ... " διαπίστωσα όταν είδα το ποτήρι μου να είναι άδειο και έσπευσα να το γεμίσω.

Άνοιξα αθόρυβα την πόρτα και προχώρησα προς τις σκάλες αλλά όταν πάτησα το πόδι μου στο πρώτο σκαλοπάτι, τρόμαξα και έριξα το ποτήρι κάτω.

" Είστε καλά; "

" Ήμουν καλά μέχρι που σε είδα να εμφανίζεσαι σαν φάντασμα απ'το πουθενά για να με τρομάξεις. Κοίτα τι έκανες! " ψιθύριζα θυμωμένη και κοίταζα μία εκείνον και μία τα θρύψαλα γυαλιού μπροστά στα πόδια μου.

" Δεν ήταν ποτέ σκοπός μου να σας τρομάξω Κυρία Γεωργίου. Θα έπρεπε να το γνωρίζετε αυτό. Βρίσκομαι εδώ για να σας προφυλάξω και μόνο. " είπε σιγανά και αμέσως έσκυψε να μαζέψει τα κομμάτια.

" θα τα καθαρίσω εγώ! " είπα κι έσκυψα να αρπάξω τα γυαλιά.

" Δεν χρειάζεται. " είπε ξερά καθώς γέμιζε τη χούφτα του.

" Δεν έχω ανάγκη τη βοήθεια σου. " συνέχισα να λέω και έτεινα το χέρι μου για να πιάσω τα κομμάτια γυαλιού που υπήρχαν στην παλάμη του αλλά την ίδια ώρα εκείνος είχε τραβήξει το δικό του χέρι προς την πλευρά του για να με αποτρέψει από το να τα πάρω, με αποτέλεσμα να κόβεται το δέρμα μου σε δευτερόλεπτα. " Αουτςςς! " αναφώνησα και έριξα ό, τι κρατούσα στο δάπεδο για να δω την πληγή.

" Γαμώτο! " τον άκουσα να λέει μέσα απ'τα δόντια και αφού έριξε κάτω, ό, τι κρατούσε, άρπαξε τον καρπό μου και με έσυρε μέχρι το μπάνιο. " Κάπου εδώ το είχα αφήσει... " μουρμούρισε καθώς έψαχνε σε ένα ντουλάπι.