Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 42

Κάτι αιώωωνες πριν στο " Πρόσεχε Αναστασία! "

- Η Αναστασία απήχθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017 από τον Θάνατο στα πλαίσια ανταλλαγής με την κόρη του Στέφανου.

- Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο Κύριος Γεωργίου έλαβε ένα δέμα από το Θάνατο με την αλογοουρά της Αναστασίας κι ένα γράμμα.

- Γίνονται έρευνες εδώ και δέκα μήνες για την εύρεση της.

- Ο Στέφανος μιλά με Τον θεό όταν ξαφνικά θυμάται κάτι που αλλάζει τα πάντα.

Λέξη κλειδί: Μπάσταρδος

Τώρα:

Κοίταζε άβουλα και παραιτημένα το κενό μπροστά της. Τα κουρασμένα της μάτια δεν εστίαζαν πουθενά κι ας είχε τόσα αντικείμενα μπροστά της να τα σαρώσει το βλέμμα της. Είχε χάσει κάθε επιθυμία για ζωή. Είχε πεθάνει το μέσα της κι ας εισέπνεε ακόμη οξυγόνο και φούσκωναν τα πνευμόνια της. Υπήρχαν στιγμές που τα μάτια της βούρκωναν και θόλωναν την όραση της αλλά δεν έκανε τον κόπο να τα σκουπίσει. Ίσως επειδή βαθιά μέσα της προτιμούσε εκείνη τη ζοφερή εικόνα των πραγμάτων παρά την κρυστάλλινη και ατσαλάκωτη όψη τους...

Τα λεπτοκαμωμένα της χέρια ακουμπούσαν άψυχα τις γάμπες της... κι αυτές φτιαγμένες μονάχα από κόκκαλα και καλυμμένες με μία λεπτή στρώση δέρματος που αμυδρά θύμιζε ανθρώπινη σάρκα. Το κορμί της ήταν λιπόβαρο εξαιτίας της έντονης επιθυμίας του στομαχιού της να στρέφει προς τα έξω ό,τι κι αν αναγκαζόταν να βάλει στο στόμα της. Δεν πεινούσε, δεν διψούσε, δεν κρύωνε, δεν ζεσταινόταν, δεν...ένιωθε.

Ήταν λες και το μέσα της είχε πια ενωθεί ολοκληρωτικά με το έξω της και όλη η δυστυχία που την κατέκλυζε, δηλωνόταν εύκολα από την εικόνα της. Την καταθλιπτική εικόνα της.

Παρόλα αυτά ήταν περιποιημένη. Τα κοντά, χάλκινα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε δύο συγυρισμένες μπλεξούδες που είχαν φορά προς τα πίσω και ίσα που ακουμπούσαν τους ώμους της ενώ τα αφτιά της κοσμούνταν από δύο μικρά, διακριτικά διαμαντάκια, μεγάλης αξίας. Το πρόσωπο της αν και δεν είχε πάνω του κανένα ίχνος μακιγιάζ, εξακολουθούσε και μέσα από την ολοφάνερη του ταλαιπωρία και κούραση να είναι πανέμορφο! Το σώμα της ήταν ντυμένο με ένα μαύρο, μεταξένιο φόρεμα που έφτανε μέχρι τα γόνατα. Οι τιράντες μετά βίας στερεώνονταν στους ώμους της ενώ το ύφασμα ανέγλυφε με ιδιαίτερη λεπτομέρια το στητό της στήθος αλλά και τα κόκκαλα της λεκάνης της.