Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 23

" Τι κάνετε εδώ ;;; " ψιθύρισε εξακολουθώντας να έχει περασμένο το χέρι του γύρω από τους ώμους και το στέρνο μου.

" Η ερώτηση δεν είναι τι κάνω εγώ εδώ αλλά εσύ !!! " μούγκρισα στον ίδιο τόνο χωρίς να έχω κουνηθεί εκατοστό για να φύγω από το κράτημα του, το μαγευτικό κράτημα του.

Ακόμη να το πιστέψω πως με κρατάει ο Στέφανος ... Ακόμη να το συνειδητοποιήσω πως είναι εδώ !!!

Πάει τόσος καιρός ... περισσότερο από τρείς εβδομάδες σίγουρα ...

Η τελευταία φορά που είχα αντικρίσει το όμορφο του πρόσωπο ήταν σε εκείνον τον χορό κι εκεί φορούσε μάσκα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να θαυμάσω τίποτα παραπάνω πέραν των κοφτερών ζυγωματικών του και των μελισσιών ματιών του ...

Η απουσία του ήταν φανερή ... Όσο κι αν θέλω να το αρνηθώ δεν μπορώ.
Μου έλειψε !

Όλον αυτόν τον καιρό προσπάθησα αρκετά να τον ξεχάσω αλλά δεν τα κατάφερα !

Πίεσα πολύ τον εαυτό μου τις νύχτες που ξάπλωνα στο στρώμα να πιστέψει πως δεν τον ήθελα.

Πάλεψα πολύ με τα συναισθήματα μου για να με πείσω πως δεν έπεσα στα δίχτυα του έρωτα και μου απαγόρευα να σκέφτομαι ότι δήποτε αφορούσε εκείνον.

Επαναλάμβανα συνεχώς στον καθρέφτη πως δεν ήταν ποτέ κάτι για μένα, πως δεν τον ήξερα, πως δεν υπάρχει, πως δεν έχει όνομα, δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει φωνή...

Αλλά απέτυχα .

Το είδατε όλοι ;

Α-ΠΈ-ΤΥ-ΧΑ !

Και αυτήν τη στιγμή που τον έχω κοντά μου είμαι σίγουρη, σιγουρότατη πως ο Στέφανος δεν ήταν απλά κάποιος περαστικός στη ζωή μου. Δεν ήταν σπατάλη του χρόνου μου. Δεν ήταν βάσανο της καθημερινότητας μου.

Όχι ...

Κι εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί του ... Τρελά και παλαβά ερωτευμένη μαζί του ενώ δεν θα έπρεπε ! Ενώ είναι λάθος !

Που να με πάρει γιατί !!!

Αισθάνομαι την αφή του στο δέρμα μου, το σώμα του στο δικό μου και τρέμω. Αν δεν δικαιολογούσε η κρύα ατμόσφαιρα και η αναπάντεχη μας συνάντηση την ταραχή του κορμιού μου, θα έπρεπε να υποστώ χιλιάδες ερωτήσεις για το έντονο τρέμουλο μου...

Άραγε... Άραγε χτυπάει και η δική του καρδιά τόσο γρήγορα τώρα που με κρατάει ;