Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 18

Ήμουν ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, ανάμεσα σε όνειρα και πραγματικότητα. Ξεκουραζόμουν στο μαλακό στρώμα του ξενοδοχείου και προσπαθούσα να ζεσταθώ με τις κουβέρτες όταν αισθάνθηκα, ίσως και ονειρεύτηκα, ένα απαλό άγγιγμα στο μέτωπο μου. Ένα χέρι που χάιδευε το πρόσωπο μου και μετακίνησε σιγά σιγά μερικές τούφες απ'τα κλειστά μου μάτια, κάνοντας με να αναλογιστώ αν όντως ήταν στον ύπνο μου. 

Φανταζόμουνα ή μόλις είχε καθήσει κάποιος στο κρεβάτι δίπλα μου ; 

Με δυσκολία προσπάθησα να σηκώσω τα βλέφαρα μου για να δω τι γινόταν και ύστερα από δύο-τρία ανοιγοκλεισματα η θωλομένη μορφή μπροστά μου είχε αποκτήσει πρόσωπο και σώμα τα οποία έβλεπα πεντακάθαρα. 

Μου χαμογέλασε ελαφρώς και χαίδεψε ακόμη μία φορά το πρόσωπο μου. 

Μην με ακουμπάς !

Με γρήγορα αντανακλαστικά απομάκρινα του χέρι του από πάνω μου, ανακάθισα στο κρεβάτι και έβηξα ξερά. 

" Συμβαίνει κάτι ; " ρώτησε αμέσως ξαφνιασμένος με τη χειρονομία μου και σούφρωσε τα φρύδια του. 

Αχ όμορφο ανθρωπάκι που τέτοιο δεν θα είχε ξανά βγάλει ποτέ η χώρα των ηλιθίων... Ναι ! Συμβαίνει κάτι. 

" Ό-Όχι, τι να συμβαίνει δηλαδή ; " μουρμούρισα προσπαθώντας να είμαι όσο πιο πειστική γίνεται .

Ξανά χαμογέλασε και ακούμπησε την παλάμη του επάνω από την δική μου η οποία έσφιγγε με μανία τα σεντόνια. Και τσουπππ... τράβηξα με δύναμη το χέρι μου μακρυά του. 

" Εντάξει Αναστασία τι έχεις ; " αμέσως σοβάρεψε και ίσιωσε την πλάτη του, περιμένοντας εξηγήσεις για την συμπεριφορά μου... 

Προσπάθησα να βολευτώ στη θέση μου και έβηξα για να καθαρίσω τον λαιμό μου ο οποίος εκείνη την στιγμή είχε γίνει πιο στεγνός κι από τα ρούχα στο στεγνωτήριο για να μιλήσω.  

Μπορείς Αναστασία. Πάρε ανάσα και μίλα στα ίσια. Ξεκαθάρισε τα πράγματα. Βάλτα όλα σε τάξη για να ηρεμήσεις. Έλα Αναστασία !

" Κύριε Αντωνίου " ξεκίνησα και είδα το ένα του φρύδι να σηκώνεται αποδοκιμαστικά. " Απλά θα ήθελα να με ενημερώνετε όταν θα μπαίνετε στον προσωπικό μου χώρο και να μην εισβάλλετε έτσι. Εαν χτυπούσατε την πόρτα την επόμενη φορά θα το εκτιμούσα πολύ ! " είπα με όσο σθένος μου είχε απομείνει ύστερα από την τρομαχτικά σοβαρή έκφραση που πήρε το πρόσωπο του Στέφανου.