Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 27

⚠ ΑΚΑΤΆΛΛΗΛΟ ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΟ για ανήλικους ⚠

" Ήσουν εφτά χρονών Αναστασία ! Ήσουν μονάχα ένα παιδί ! Πώς είναι δυνατόν να κατηγορείς τον εαυτό σου για κάτι τέτοιο ; Άκουγες την μητέρα σου να ξεσπάει σε κλάματα, πώς ήθελες να αντιδράσεις ; " άρχισε να λέει και να λέει ο Στέφανος ενώ πήγαινε πάνω κάτω στο δωμάτιο προσπαθώντας να σκεφτεί τι άλλο να πει για να με κατευνάσει. 

" Αν δεν έκανα θόρυβο όμως η μητέρα σου μπορεί να ήταν ζωντανή τώρα ! " αμέσως ισχυρίστηκα και χτύπησα την παλάμη μου στο στρώμα. 

" Αν Αν Αν ! Αν ήμουν αστροναύτης, αν η γη ήταν τετράγωνη, αν πετάει ο γάιδαρος ! Φτάνει ικασίες ! Ποιός σου εγγυάται πως μετά την δολοφονία της μητέρας σου δεν θα έλεγχε και το μπάνιο Αναστασία για να σιγουρευτεί πως δεν υπήρχαν μάρτυρες ; Είναι επαγγελματίας στο να είναι εγκληματίας δολοφόνος αγαπητή μου ! Δεν αφήνει στοιχεία ! Δεν επιτρέπει να γίνουν λάθη ! Καταλαβαίνεις ; " ύψωσε τον τόνο της φωνής του και για λίγο έμεινα άγαλμα να τον ακούω να μου επιβάλλεται με τις φωνές. " Όχι συγγνώμη ! Συγχώρα με ! Δεν ήθελα να σου φωνάξω, γαμώτο πάλι θάλασσα τα έκανα ! " μουρμούρισε καθώς πλησίαζε προς το μέρος μου για να ακουμπήσει το ένα πόδι στο στρώμα και να με κρύψει στην αγκαλιά του. Είχε πιέσει το κεφάλι μου στο στήθος του ενώ το άλλο με αγκάλιαζε απ΄την μέση. " Αν κάποιος έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη εδώ, αυτός είμαι εγώ που σε αντίθεση με τον Θάνατο κάνω συνέχεια λάθη ! " ψέλλισε και ακούμπησε το πιγούνι του πάνω από στο κεφάλι μου τρυφερά. 

" Στέφανε δεν κάνεις λάθη. Είσαι τέλειος, τόσο τέλειος που δεν αξίζω καν να μου μιλάς ! " 

όκει πολύ γλυκανάλατο. Θα νομίζει πως είμαι καμιά καραμελοζαχαρένια γκομενίτσα που του κολλάει σαν βδέλλα. 

" Πίστεψε με, έχω κάνει πολλά για τα οποία μετανιώνω. " 

" Δεν με ενδιαφέρει το παρελθόν σου όμως. Μόνο το παρόν με ενδιαφέρει το οποίο θέλω να ζήσω αλλά δεν μπορώ ! Πραγματικά πιστεύεις πως νοιάζομαι για το τι είχες κάνει κάποτε ; Όσο σοβαρό κι αν ήταν πάει, πέρασε. Άστο πίσω, ξέχνα το !!! " έλεγα καθώς ξετρύπωνα το προσωπάκι μου από την γεμάτη του αγκαλιά και τον κοιτούσα. 

" Μα Αναστασία αυτό που έκαν--- " 

" Δεν θέλω να ακούσω. Δεν θέλω να μάθω. " τον πρόλαβα

" Πολύ καλά. Τότε φαντάζομαι δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε... " με ενημέρωσε και με απομάκρυνε ελάχιστα για να καθήσει καλύτερα στο στρώμα, να βγάλει το ρολόι του και να το τοποθετήσει στο κομωδίνο.