Πρόσεχε Αναστασία!

Κεφάλαιο 19

Θα σας πρότεινα να αλλάξετε το χρώμα του κεφαλαίου σε μαύρο για να μπείτε περισσότερο στο πνεύμα

❤Απολαύστε το💔
🎭

Ήταν πιθανότατα το τρίτο τραγούδι που χορεύαμε με τον Μάριο και είχαμε σκάσει απ'τα γέλια επειδή δεν ξέραμε καθόλου τα βήματα αυτού του χορού.

" Σας πηγαίνει καταπληκτικά αυτό το χαμόγελο ! Να το φοράτε πιο συχνά ! " είπε ο Μάριος καθώς χορεύαμε στο ξύλινο δάπεδο με άνεση και γέλασα ακόμη πιο πλατιά, φοβούμενη 'ομως πως τα μάγουλα μου θα είχαν γίνει το ίδιο χρώμα με τις ντομάτες απ΄το σχόλιο του.

" Μπορείτε να μου το φοράτε εσείς Κύριε Αθανασίου ... " είπα αφήνοντας υπονοούμενα και δάγκωσα το κάτω μου χείλος όταν τον είδα να ξαφνιάζεται με τα λόγια μου.

" Με μεγάλη μου χαρά ... " απάντησε και με αγκάλιασε απ'την μέση για να έρθουμε πιο κοντά. Και θα πλησίαζε ακόμη περισσότερο αν δεν τον σταματούσε ο Στέφανος από πίσω ο οποίος κοντοστάθηκε σοκαρισμένος για λίγο με τη στενή μας επαφή αλλά το προσπέρασε αναγκαστικά για να ψιθυρίσει κάτι στον Μάριο. " Κυρία Γεωργίου θα πρέπει να σας αποχωριστώ. " ανακοίνωσε αναπάντεχα ο Μάριος και με άφησε ελέυθερη. " Το σχέδιο είναι εν δράση. " ήταν το τελευταίο που είπε πριν έφτιαχνε το κουστούμι του και γινόταν καπνός.

Το σχέδιο είναι εν δράση .

Θα δω τον πατέρα μου. Πολύ σύντομα θα δω τον πατέρα μου !!!

Στεκόμουνα αναστατωμένη στο κέντρο, παγωμένη ανάμεσα σε όλους εκείνους που χόρευαν αλύπητα γύρω μου και προσπαθούσα να ηρεμήσω γιατί δεν ανάπνεα από το άγχος που είχα επειδή θα έβλεπα επιτέλους τον περίφημο Αχιλλέα Γεωργίου !!!

Και ξαφνικά, όπως ταξίδευα στις σκέψεις μου για την στιγμή που θα συναντούσα τον πατέρα μου, επανήλθα στην πραγματικότητα για να δω πως η προηγουμένως άδεια θέση του Μάριου είχε αντικατασταθει χωρίς δισταγμό απο τον Στέφανο Αντωνίου, τον σωματοφύλακα μου και βάσανο της ζωής μου, ο οποίος πέρασε απαλά τις παλάμες του γύρω από την μέση μου για να χορέψουμε.

Δενν ... Δεν πρέπει να με ακουμπάει ... Δεν πρέπει ...

" Δεν θα μου χαρίσετε κι εμένα έναν χορό Κυρία Γεωργίου ; " ρώτησε και μου χαμογέλασε καθώς τα μάτια του κλειδώνονταν με τα, ζαλισμένα απ'το βλέμμα του, δικά μου.

Και το ήδη ταραγμένο από το άγχος αναπνευστικό μου σύστημα είχε αρχίσει να μην λειτουργεί σωστά τώρα που ήμουν ανάμεσα στα χέρια του Αντωνίου.