Issues // Larry Stylinson DUTCH

5. // Louis

'Louis?' Langzaam gingen de zwarte vlekken weg.

'Louis!' hoorde ik een stem roepen waarvan ik denk dat het Liam was. Ik kreeg wat gevoel in mijn vingers en op de tast voelde ik dat ik nog op de grond lag.

De minuten daarna kan ik me niet goed meer herinneren, maar nu zit ik hier, bij de huisarts. Hij stelt me allemaal vragen waar ik het antwoord makkelijk van weet. Wanneer ben je geboren? Hoe oud ben je? In welke straat woon je? En ga zo maar door. Wanneer hij erachter is gekomen dat ik geen hersenschudding heb ofzo gaat hij onderzoekjes doen.

'Louis?' vraagt Liam zachtjes en ik kijk op. Sinds wanneer zit hij hier? Ik rond en zie ook Zayn en de gymdocent zitten.

'Ben je okay?' Ik knik en richt me weer naar de huisarts.

'Luister Louis.' zegt hij als hij klaar is, 'Je hebt een hele lage bloeddruk. Gebruik je iets van medicijnen of heb je recentelijk veel bloedverlies gehad?'
Heel even schiet ik in de stress. Moet ik nu zeggen dat ik een wond heb of niet?

'Ik ben afgelopen nacht gevallen op het nachtkastje. Toen heb ik wat bloed verloren, ja.' Zouden ze het geloven?

'Okay. En hoe groot was het verlies?'

'Eh...' Weet ik veel? Ik maak met mijn handen een soort rondje.

'Weet je het zeker?' vraagt de dokter. Ik knik onzeker.

'En waar is de wond?' Ik wijs naar mijn arm, zonder aanstalten te maken om mijn mouw op te rollen.

'En mag ik hem zien?' vraagt de dokter met een zucht. Ik haal mijn schouders op en schuif mijn mouw omhoog.

'Ik ga het verband eraf halen, okay?' Ik knik weer. Hij haalt het verband eraf en ik zie dat de lijn die ik heb getrokken nog niet helemaal dicht is. De dokter kijkt van de wond naar mij, naar de wond en weer terug naar mij.

'Weet je zeker dat het door het nachtkastje komt?' Ik kijk hem raar aan alsof ik niet weet waar hij het over heeft en antwoord stellig 'ja'.

De dokter pakt mijn andere pols en ziet geen andere wonden en knikt dan.

'Wat dacht u dan?' vraagt Zayn uitdagend. 'Dat Louis zichzelf snijdt? Zo laf is hij niet hoor!' Ik kijk emotieloos de dokter en de gymdocent waarschuwt Zayn. De dokter geeft me een doosje met medicijnen en zegt gedag. Met z'n vieren willen we naar buiten lopen, als onze docent nog even moet blijven van de dokter.

'Wat een gedoe.' zucht ik. Liam knikt afwezig.

'Dat hij ook eraan dacht dat jij je zou snijden!' zegt Zayn. Ik rol met mijn ogen als ik daaraan terug denk.

'Hij moet het waarschijnlijk vragen. Het hoeft niet altijd niet zo te zijn.' zegt Liam zacht.

'Wat is er toch met jou?' zegt Zayn chagrijnig. 'Je weet toch dat Louis dat nooit zal doen?!'

'Hé!' roep ik. 'Relax.' zeg ik wat zachter. 'Misschien heeft Liam ervaring, dat iemand anders zich gesneden heeft.'

We kijken met z'n tweeën naar Liam die tranen in zijn ogen heeft. Hij kijkt weg en we lopen door. Zayn legt zijn arm om zijn schouder.

'Sorry man.' zegt Zayn zacht. Liam kijkt hem aan en geeft een waterige glimlach.

'Geeft niet.' mompelt hij. 'Hij was een van mijn vrienden in de eerste klas. Toen moest hij naar therapie om, zeg maar, af te kicken. Sindsdien heb ik niks meer van hem gehoord.'

Het is een sneu verhaal, ook al raakt het me niet.

'Zullen we naar mijn huis gaan?' vraagt Liam. We stemmen in en we lopen langs de drukke straten naar een groot huis waar we naar binnen gaan.

'Moesten we eigenlijk nog naar school?' vraag ik uit het niets. Zayn en Liam lachen.

'Echt niet. Wat denk jij?' zegt Liam lachend.

'Ja, weet niet.' Ik lach mijn fout weg, de fout van terugvallen naar een brave jongen. Als ik later die middag naar huis ga, denk ik weer aan die jongen van gisteren. Zijn ogen. Zijn stem. Zijn haar. Alles was perfect aan hem. Alleen ik heb het verkloot. Ik heb hem weggejaagd, terwijl ik hem nog zoveel wilde vertellen. Ik wilde hem zo graag vertellen hoe mooi hij is. Ik ben zo'n sukkel geweest.

Arme Louis... Nieuw hoofdstukje, hope you like it!

Loveyou

xIworkinabakery