Issues // Larry Stylinson DUTCH

23. // Louis

Ik ben vaak met tegenzin naar school gegaan, maar het is nog nooit zo erg geweest als vandaag. Alles doe ik twijfelend, met de gedachte dat ik nu ook gewoon m'n bed in kan duiken. Hoe dan ook zal ik Liam en Zayn toch een keer onder ogen moeten komen, dus sluit ik het appartement af en loop ik richting de plek waar ik met Liam en Zayn heb afgesproken. Als ik er ben, wacht ik gespannen op Liam en Zayn. Onbewust tik ik met mijn vingers tegen het muurtje waar tegenaan geleund sta, tot ik Liam begroet.

'Hey Tommo!' zegt hij nog altijd even vrolijk en de moed die was weggezakt komt weer boven.

'Hey Payno!' begroet ik hem ik geef hem een mannelijke knuffel. Liam praat over wat hij in de vakantie met zijn familie had gedaan, maar na dat verhaal hangt er een stilte tussen ons. Een stilte waarin we beiden weten wat er besproken moet worden, maar niemand aanstalten maakt. De stilte wordt dan eindelijk verbroken als Zayn na een paar minuten aan komt lopen. Liam en ik begroeten hem en we lopen met z'n drieën naar school. We praten, gelukkig, waar we altijd over praten. Meiden, school, docenten en onze klasgenoten. Al pratend lopen we het gebouw binnen en zien dat de gangen leeg zijn. We lachen als we nog een rennende leerling zien met een veel te grote rugzak. Als hij naar ons kijkt, schrikt hij en lijkt hij zijn pas te versnellen.

'Nou, ik denk dat we te laat zijn.' zegt Liam sarcastisch en we lachen weer. Als we bij het lokaal komen, gooien we onze tassen op tafel, gaan we zitten en zetten we onze tassen weer op de grond. Het maakt ons geen klap uit in welke volgorde we aan de tafels zitten, we praten toch wel hard. Net als de docent klaar is met zijn preek over te late leerlingen, waar ik bar weinig van mee heb gekregen, vraagt Zayn mijn aandacht.

'Louis.' fluistert hij hard maar gaat dan wat zachter verder. 'Wie was die jongen op Oudjaarsavond? Je bent daarna helemaal niet meer teruggekomen!' De docent lijkt ons al te negeren, maar toch ben ik bang dat iemand dit hoort. Ik haal na een tijdje m'n schouders op, maar weet dat dit ongeloofwaardig is.

'Een oude vriend.' Leugen één.

'Hij, eh... Hij had pech met z'n auto en bood me daarna een drankje aan.' Leugen twee. 

'Toen was het een paar uur na middernacht, toen ik naar huis ging maar jullie waren al weg.' Leugen drie. Gewoon glashard liegen tegen je eigen vrienden, well done Louis. En trouwens, je wist helemaal niet of ze al weg waren.

Zayn kijkt me even aan met een gekke blik maar focust zich weer op wat er buiten het lokaal gebeurt. Ik kijk hen nog even aan om te voorkomen dat ze achter mijn rug om gaan seinen en kijk dan weer naar mijn schrift. Behalve de naam van het vak zijn alle pagina's leeg. Vanbinnen kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik niet eerlijk ben tegen Zayn en Liam. Maar ik durf niet eerlijk te zijn. Het voelt raar om te zeggen dat je afwijkt van de rest, ook al blijven mensen zeggen dat het normaal gevonden wordt.

'Louis Tomlinson!' Ik rol even met mijn ogen tot ik schijnheilig opkijk. 'Aandacht erbij en aantekeningen maken!'

Ik zie een paar rijen voor ons Will even met zijn neus omhoog snuiven en zijn hoofd schudden.

'Niet iedereen is zo'n stuudje als jij.' zeg ik tegen Liam en Zayn wijzend naar Will. We lachen maar ook dat wordt niet gewaardeerd door de docent.

'En dat is de laatste waarschuwing!' roept de docent en ik haal mijn schouders op.

'Eruit!'

'Wat?!' roep ik en ik sta op. 'Wat heb ik gedaan?!'

'Eruit zei ik!' Zayn en Liam gniffelen.

'En jullie ook!' Ze gooien hun handen verontwaardigd in de lucht en staan ook op. Samen lopen we door de lege en eindeloze gangen van de school.

'Waarom loog je trouwens, Louis?' vraagt Liam dan. Ik kijk hem even verbaast aan. Wat weet hij?

'We zijn de hele nacht bij jou gebleven.' Ik heb het gevoel alsof mijn hart in mijn keel klopt. Wat moet ik nu zeggen?

'Dus?' vraagt Zayn. 'Waarom lieg je hierover?' Ik haal mijn schouders op.

'Het is een speciale vriend, ik dacht dat jullie dan misschien...?' zeg ik voorzichtig.

'Natuurlijk zijn we niet jaloers!' roept Zayn.

'Nee, 'tuurlijk niet!' Ik lach een beetje.

'We kunnen wel met z'n allen meeten? Met hem erbij?' vraagt Zayn en ik knik. Hier ben ik nog wel goed vanaf gekomen, denk ik bij mezelf. We zijn nog niet eens een gang door en ik zucht even bij de gedachte dat we er nog drie moeten. Ik hoor het geluid van mijn telefoon door de gang echoën en pak het uit m'n broekzak. Het scherm licht op en ik lees het bericht van Harry. Als ik het heb gelezen merk ik dat de jongens ook meelazen.

'Waarom al die hartjes?' vraagt Zayn lachend. Ik negeer de vraag en focus me op Harry. Hij had ruzie met zijn gezin en vroeg of ik zo langs kon komen. Ik besluit nog even te wachten met antwoorden en probeer het gesprek van de jongens te volgen. Na een paar minuten lopen zijn we er eindelijk, de conciërge. Zuchtend komt die uit zijn stoel en loopt naar ons toe.

'Vertel jongens.' zegt hij en hij kijkt ons even aan. Zayn haalt zijn schouders op.

'Nou, we zijn de les uitgestuurd.' zegt hij en Liam knikt en gaat verder.

'Het werd niet gewaardeerd toen we gingen praten en toen moesten we lachen.'

'Nou... Kom na je lessen maar weer terug, dan mag je een uur nakomen.'

'Maar meneer.' protesteer ik.

'Geen gemaar. En nu wegwezen want ik heb het druk.' De oude man loopt weer naar zijn bureau en wuift ons weg. We zuchten.

'Dat kon er ook nog wel bij, we hebben al tot het laatste uur.' klaagt Zayn.

'Hé, eh...' begin ik, Zayn negerend. 'Ik moet even met iemand bellen.'

Dat gezegd te hebben loop ik van ons pauzeplekje naar een soort stuk gras naast de school waar ik ga zitten. Een arm sla ik om mijn opgetrokken benen heen en met de andere hand zoek ik naar het nummer van Harry.

'Hey babe.' zeg ik zachtjes omdat Liam en Zayn me waarschijnlijk nog deels kunnen horen.

'Hé Lou.'

'Hoe voel je je nu?'

'Beter nu je belt. Maar niet helemaal okay. Niall is hier, ook om me wat op te vrolijken.'

'Hey lief.'

'Hm?'

'Ik kan vanmiddag niet komen, ik moet nablijven. Maar vanavond kan ik wel..?'

'Hmm.' zegt hij zacht. 'Ik had al wat met Niall afgesproken voor vanavond.'

'Okay, leuk!' Ik probeer oprecht te klinken, maar ik wil hem zo graag weer zien. 'Dus... Kan je morgen?'

'Denk het. Ik neem morgen denk ik vrij van school, jij bent toch vroeg uit?'

'Yes, dus ik ben extra vroeg bij jou.' Harry zucht even zacht.

'Miss you.'

'I miss you more.'

'Ik zie je morgen.'

'Zie je morgen.'

'Louis!' hoor ik Niall op de achtergrond gillen. 'Ik zorg goed voor Harry!' Ik begon al te lachen wanneer ik zijn stem hoorde.

'Dankje Niall. Morgen neem ik het zware werk van je over.' grap ik.

'Ja, eindelijk. Morgen pas? Kan je niet nu komen?' zucht Niall.

'Ik moet nablijven Niall.' zeg ik grinnikend.

'Oeh badboy Louis. Hoor je dat Harry? You're in love with a badboy.' Harry lacht.

'Succes Louis. Ik zie je morgen.'

'Dankje babe. Tot morgen.'

'Bye, sweetheart.'

'Bye.' fluister ik tegen de telefoon en ik maak een kusgeluidje voor ik ophang. 

Loveyou,

xIworkinabakery