Issues // Larry Stylinson DUTCH

6. // Harry

Sinds die ene dag zat ik elke keer weer in het park. Zo vaak dat ik maar tegen mijn moeder zei dat ik bij Niall was. Zo vaak dat mijn cijfers achteruit gingen op school maar het me niet zo veel boeide. Het enige wat nog boeide was die jongen. Die ene jongen met die prachtige haren en ogen. Met zijn houding, ook al was hij verdrietig. Maar hij kwam niet. Geen een keer heb ik hem nog gezien. En daar zit ik dan, weer op dat bankje dat ik bijna denk dat ik depressief wordt. Mijn moeder denkt inmiddels dat ik ziek ben, of aan depressie lijdt. Maar ik weet wel beter, het ligt aan die jongen. Ik weet zijn naam niet eens, maar hij was zo mooi.

Een oude man komt naast me zitten. Ik kijk om en dan snel weer naar de bomen in het park. Hoopte ik dat het die jongen was? Ik weet zeker van wel. Ik zucht en ga toch maar op een ander bankje zitten. Na een uur is de man nog niet weg en besluit ik het op te geven en naar huis te gaan. Zou hij nog aan me denken? Vragen spoken door mijn hoofd.

'Ik ben thuis!' roep ik als ik de deur opentrek. Ik schop mijn schoenen uit en als ik geen antwoord hoor loop ik naar de keuken. Mama staat met haar rug naar me toe.

'Mam? Alles okay?' Ze draait zich om naar mij.

'Met mij wel.' zegt ze bezorgd. 'Met jou?'

'Met mij ook.' zeg ik en ik kijk naar de grond. Ik wil naar boven lopen als mijn moeder begint te praten.

'Dat denk ik niet.' Ik kijk haar vragend aan.

'Dat weet je zelf ook wel. Je bent al dagen afwezig, ik vraag me echt af wat er is. Is er iets gebeurt op school?' Ik schud mijn hoofd. Ze vraagt nog meer dingen maar uiteindelijk vraagt ze: 'Wat is er dan Harry?'

'Het is niks! Het is gewoon... Ik heb een jongen ontmoet, okay?! En ik ga elke dag naar het park om hem nog een keer te zien, maar ik heb hem nooit meer gezien!' schreeuw ik. Al mijn opgehoopte woede van de afgelopen dagen komt naar boven.

'Sorry, het is gewoon.' stamel ik maar mama trekt me al in een knuffel.

'Dat mocht je best vertellen.' zegt ze zacht. Zachtjes wiegt ze me heen en weer. Na een tijdje verslapt haar greep en kijk ik weer naar de grond.

'Ik ga naar boven.' zeg ik dan en mijn moeder geeft nog een kneepje in mijn hand. Ik loop naar boven en ga op m'n bed liggen. Langzaam val ik in slaap, tot mijn telefoon een keihard geluid maakt.

'Niall...' zucht ik als ik als ik opneem.

'Wat is er? Wordt je net wakker?' lacht de Ierse stem.

'Ja, eigenlijk wel. Wat is er?'

'Je hebt hem nog niet gezien, of wel?'

'Nee, niet echt. Belde je daarom?' Niall maakt een instemmend geluid.

'Zeg, gaan we morgenmiddag naar het centrum?' vraagt hij.

'Eh... Ja, is goed. Hebben we vrij ofzo?'

'Ja, meneertje ik-kijk-nooit-op-mijn-rooster.'

'Ja, hallo!' lach ik. 'Nu weet je hoe ik me voelde vorig jaar!' Niall lacht.

'Ik zie je morgen wel weer.' zegt hij.

'Tot morgen, Nialler.'

'Doeg Hazza.'

Toch krijg je altijd weer een lach op je gezicht als je met hem praat. Ik leg glimlachend mijn telefoon weg en loop naar beneden. Ik besluit om net voor het eten nog even naar het park te gaan.

Love you all

x Iworkinabakery