Issues // Larry Stylinson DUTCH

34. // Harry

'Ik denk dat het beter is als je terug naar Niall gaat.' Ik probeer te knikken, maar betwijfel of hij het wel heeft gezien. Stuurt hij me nou weg? Schaamt hij zich echt voor me? Misschien had mijn moeder nog wel eens gelijk. Louis is niet te vertrouwen. Hij sleurt je mee en laat je daarna los. Ik loop de grote groep mensen in, maar weiger om naar Niall te gaan. Hij ziet me aankomen, het emotionele wrak dat weer achtergelaten is door "de liefde van zijn leven". Van afstandje zie ik hoe Louis het allemaal probeert te verdraaien en tegenargumenten verzint. Allemaal om mij weg te werken. Om mij uit het beeld te krijgen van zijn vrienden. Moedeloos ga ik op een stoel zitten, nadenkend waar ik vannacht ga slapen.

'Harry?'

Ik sluit mijn ogen, als een klein kind dat denkt dat het zich kan laten verdwijnen door zelf niet meer in de ogen van de waarheid te kijken.

'Harry, hoor je me? Voel je je niet lekker? Waar is Louis?' Ik beweeg mijn hoofd omhoog en open mijn ogen. Ineengezakt met rode ogen kijk ik naar de blonde jongen die nog het bierschuim in zijn mondhoeken heeft hangen. Ik verplaats mijn vingers naar mijn eigen mond en gebaar dat er bij hem wat zit. Grinnikend haalt hij het weg en likt zijn vingers af.

'Sinds wanneer drink jij?' vraag ik hem.

'Geef nou maar antwoord op mijn vraag.' kaatst hij terug.

'Ik voel me fucking goed, alles is fucking goed en Louis is niet meer hier. Geen idee waar wel, maar dat is zijn eigen zaak.' Niall kijkt me lichtelijk geïrriteerd aan.

'Wat doe je nou stom?' Ik lach wat spottend, wat ik niet lang volhoud. Twee seconden later vallen de eerst tranen al op mijn skinny jeans.

'Hij heeft me weggestuurd. Louis.' Niall tilt mijn kin op en ik kijk in twee vergrote ogen, wachtend op uitleg.

'Hij schaamde zich voor mij tegenover zijn vrienden.' zeg ik dan en ik blijf Niall aankijken, alsof hij de oplossing heeft.

'Heeft hij het zijn vrienden nog niet verteld?' Ik schud mijn hoofd.

'En hij heeft zojuist weer ontkent dat hij gay is.'

'Wat een lafaard, zeg. Sorry hoor, maar dit is echt heel slap.' zegt Niall geïrriteerd. 'Wat een slappe lul zeg.' Niall trekt me van de stoel en neemt me in zijn armen. Hij weet dat ik me aan de kant gezet voel.

'Kom.' zegt hij dan en hij pakt me bij mijn schouders. 'We gaan naar huis.' Ik knik.

Ineengezakt loop ik met me mee. Ik kijk naar hoe mijn laarsjes zich over de grond bewegen zonder dat ik erover nadenk. Niall heeft een arm om me heen geslagen en samen lopen we naar zijn huis. Bij hem thuis zie ik op de klok in de gang dat het nog geen acht uur is. Ik had al zo'n vermoeden dat het vroeg zou zijn, maar ik voel me al helemaal kapot. We gooien onze schoenen op de grond en hangen onze jassen op.

'Ga maar vast in bed liggen.' zegt Niall tegen me. 'Ik pak wat te drinken.' Ik strompel de trap op terwijl Niall naar de keuken verdwijnt. Onderweg naar zijn kamer begroet ik Nialls moeder die me nog bezorgd nakijkt. Voorzichtig ga ik in de kleermakerszit zitten op Nialls bed en trek de deken over me heen. Kort daarna komt Niall binnen met een dienblad in zijn handen. Een van de mokken die erop staan geeft hij aan mij en komt zelf met de ander mok naast me zitten. Met vermoeide ogen kijk naar de inhoud van de mok en ruik eraan. Warme chocomelk.

'Lekker?' vraagt Niall met een grijns en ik kijk hem aan. Vroeger, als we in de winter logeerden, namen we ook altijd een warme chocomelk.

'Heerlijk.' zeg ik zacht. Heerlijk. Ik kan nog wel meer heerlijke dingen verzinnen, met name een persoon. Louis. In een paar slokken drink ik het op.

'Je bent trouwens nog best nuchter.' merk ik op. Niall lacht.

'Ik heb Iers bloed, weet je nog?' grinnikt hij. 'Ik kan wel tegen een stootje.' Ik grinnik wanneer hij in een heel opvallend accent gaat praten.

'Je hebt je accent echt goed verborgen.' zeg ik dan. Niall glimlacht schuin.

'Welk accent?' vraagt hij in een Londens accent. Ik lach maar ik weet dat Niall het er eigenlijk niet over wilt hebben. Hij heeft nogal negatieve bekijks op zijn accent.

'Je bent moe, hè?' vraagt hij dan. Ik knik. Niall zit nog vol energie.

'Jij niet.' grinnik ik. Niall twijfelt. 'Wat als ik gewoon ga slapen en jij nog beneden tv gaat kijken ofzo?' Hij knikt. Ik klim van het bed af en we praten over wat onbelangrijke dingen terwijl ik me klaarmaak om naar bed te gaan. In m'n boxer ga ik op zijn tweepersoonsbed liggen en zeg Niall nog welterusten voor hij de kamer uitloopt en het licht uitdoet. Langzaam vallen mijn ogen dicht maar van slapen komt het niet echt. Hoe kan ik slapen als Louis me net heeft afgewezen? Nou ja, indirect. Maar alsnog heeft hij me weggestuurd en ontkent tegen zijn vrienden dat hij van me houdt. Ik had dus ongelijk aan het begin. Toen vroeg ik me al af hoeveel zijn vrienden van onze relatie afweten. Dus helemaal niets. Sterker nog, het is tegengesproken door Louis himself. Na een tijdje vallen mijn ogen gewoon dicht van vermoeidheid en val ik in slaap.

Maar al diep in de nacht word ik weer wakker. De prettige warmte van Niall voel ik gelijk en het stelt me ook gerust dat hij naast me ligt. Flarden van beelden van Louis naast me schieten door mijn hoofd en ik voel de tranen opwellen. De snikkende geluiden zijn niet te onderdrukken en naast me voel ik Niall bewegen.

'Ha-y?' vraagt deze met een krakende stem van het slapen waardoor hij een paar medeklinkers mist en de laatste letter overslaat. Intussen is hij tegen me aan gaan liggen, wachtend tot ik ga praten.

'Ik voel me zo stom.' zeg ik huilend. Niall maakt sussende geluiden en ondanks de tranen lijken mijn woorden er nog redelijk vloeiend uit te komen. 'Ik weet dat ik vast niet de enige ben die spijt heeft van dingen, maar het voelt gewoon alsof ik de enige ben die zo dom is. Ik zou willen dat ik mijn liefde voor Louis uit kon zetten en nooit meer iets voor hem zou voelen. Maar het enige wat ik kan doen is kijken hoe ik weer meegesleurd word in zijn fake liefde en weer word achtergelaten. Het enige wat ik kan doen is er naar kijken, er spijt van hebben en huilen.' Niall kijkt intussen naar het plafond.

'Je kan nooit niks doen.' zegt hij dan en hij draait zich weer naar me toe. 'Als je hem achter je wilt laten, dan kan dat. Maar ik weet zeker dat je hem gaat missen. Dat wil je misschien niet nu horen, maar als je dat besluit neemt moet je er heel zeker van zijn.'

'Ik ben er zeker van. Hij heeft me kapot gemaakt.'

'Iemand waar je niet van houdt zou je ook niet kapot kunnen maken.'

'Maar jij weet ook dat het te vaak gebeurt.' Niall knikt.

'Maar ik weet niet of het verstandig is.'

'Kom op, Niall. We zijn toch niet getrouwd? Ik kan echt wel zonder hem.' Ik voel dat ik te veel praatjes krijg. 'Ik maak het uit. Als dat het al nog niet was.' Niall knikt onzeker.

'Wat is er?' vraag ik hem, alsof ik het niet weet.

'Ik eh... Nou ja, het zijn jouw keuzes... Ik ben het niet met je eens.'

'En wat zou ik volgens jou moeten doen dan?' vraag ik lichtelijk geïrriteerd. Niall negeert het.

'Ik zou het wat tijd geven. Heb je er al met hem over gepraat? Je gaat gewoon over een dag of twee naar zijn huis en dan ga je erover praten.' Ik knik.

'We zien wel. Ik geef het twee dagen de tijd en dan maak ik een keuze.' Niall knikt en grinnikt. Op de meest verkeerde momenten kan hij vrolijk zijn.

'Wat een verstandige woorden op dit late uur.' zegt hij en hij gaat wat comfortabeler liggen. Ik grinnik wat en ga ook mezelf verliggen. Maar van slapen kwam het niet. En voor een moment vroeg ik me af hoe het met Louis zou gaan, iets waar ik gelijk spijt van heb. Hoe kan je nu aan die klootzak denken? Gelijk heb ik de neiging om mijn woorden terug te trekken. Aan de ene kant is het een onbegrijpelijke klootzak, aan de andere kant is het degene waarop ik verliefd ben geworden. De jongen waar ik al zoveel voor op heb gegeven.

Happy new year guys!! Maak er iets moois van dit jaar en deel dat met anderen!

We hebben de zevenduizend reads gehaald (!) en ik denk dat dat een mooie start is van 2018 en een mooie afsluiter van het jaar 2017 waarin dit allemaal begon.

Loveyou,
xIworkinabakery