Issues // Larry Stylinson DUTCH

38. // Harry

Vandaag ga ik naar huis. Ik voel me ook thuis bij Niall, maar je echte huis heeft toch een ander gevoel. Het voelt een beetje raar nu ik over de drempel stap, aangezien ik er al een tijdje niet ben geweest. Zonder iets te zeggen loop ik naar de woonkamer en ik laat mijn rugtas van mijn schouder glijden. Met een zachte klap belandt het op de tafel en dan word ik opgemerkt.

'Harry!' Gemma springt enthousiast van de bank en rent naar me toe. Ze slaat haar armen om me heen en ik knuffel haar terug. Ze legt haar hoofd in mijn nek en ik voel mijn shirt nat worden van de warme tranen.

'Ik wilde je niet kwijt.' fluistert ze. Ik laat haar een beetje los als teken dat zij ook los moet laten.

'Niet kwijt?' vraag ik. 'Je bent me niet eens op komen zoeken. Je hebt me verdomme een keer gebeld en dat is het.'

'Zo.' hoor ik achter me. Ik draai me om naar mijn moeder. 'We horen al wel weer wie er thuis is.'

'Hoi, mam. Fijn je weer te zien zeg.' zeg ik op een neutrale toon. Mijn moeder gaat aan de eettafel zitten en knikt naar de stoel voor haar, om te zeggen dat ik daar moet gaan zitten.

'Was het leuk bij Niall?' Ik schuif de stoel naar achteren en ga zitten.

'Eh, ja?'

'Ik wil graag even zeggen dat ik het niet zo fijn vind dat je zo lang niet thuis bent.'

'Gemma gaat toch ook het huis uit? Die zie je toch ook minder vaak?'

'Ja, maar ik weet waar ze is. En dat weet ik van jou niet.'

'Tuurlijk.' zeg ik en ik frons mijn wenkbrauwen en knik een keer ongeloofwaardig. 'Alsof je geen contact had met Nialls moeder.'

'Dat had ik, ja.' zegt ze. 'Maar ik ben zuinig op je, Harry. Dat weet je toch?' Ik blijf stil. Wat als dat echt zo is? Dat ze zuinig op me is en daarom niet wilde dat ik met Louis omging?

'Waarom liet je me dan gaan?' Maar Louis was helemaal niet fout. Hij had geen foute vrienden, hij dealde niets en liet me mijn eigen keuzes maken. Toch?

'Omdat jij zo koppig was, Harry. Ik heb gezegd dat ik je wilde beschermen tegen Louis, maar als je dat niet wil...' Ze haalt haar schouders op. 'Dan niet.' Waarom is iedereen niet zoals Niall. Hoe ver je ook in je eigen shit zit, hoe koppig je ook doet en boos je bent, hij blijft altijd bij je. Waar heb ik hem aan verdiend?

'Maar uiteindelijk ben je verstandig geworden, Harry. Ik ben trots op je.' Ze reageert lief, met woorden die je wel zou willen geloven alleen maar omdat ze je het gevoel geven dat je goed bent, dat je welkom bent en dat jij er niks aan kon doen. Juist, alleen het gevoel.

'En hoezo ben ik nu opeens verstandig?' Ik speel het spelletje niet mee. Ik bepaal de regels, niet zij.

'Kom op, Harry.' zegt ze met een zucht. We kijken elkaar aan en onze ogen voeren een gevecht. Ik laat me niet bespelen. Ook niet door Louis? Steeds meer begin ik te twijfelen, aan mezelf, aan Louis en aan mijn bloedeigen moeder. Eigenlijk is het te gek voor woorden dat ik haar niet vertrouw.

'Ik eh...' Ik weet niet wat ik wil zeggen.

'Harry, is het een idee als wij gezellig wat gaan drinken? We moeten wel weer even bijpraten.' zegt Gemma.

'Ja, gezellig!' reageer ik. Met mijn rug naar mijn moeder toe gebaar ik 'bedankt' met mijn mond. Gemma knikt met een grijns.

'Okay.' zegt mijn moeder met een opgezette glimlach. 'Veel plezier dan.'

Met een arm om mijn zus heen loop ik naar buiten. De wind is fris maar het maakt mijn hoofd niet leeg zoals normaal, misschien omdat het geen normale situatie is. Gedachten spoken door mijn hoofd. Ja, ik ben weer thuis, maar echt thuis voelt het niet. Natuurlijk, ik heb het er zelf naar gemaakt, wat had ik er ook van kunnen verwachten. Misschien is het wel beter als ik gewoon ze-

'Zullen we hier zitten?' De warmte uit de Starbucks is uitnodigend en ondanks de herinneringen aan Louis stem ik in. Ik probeer de heer te ze zijn door voor ons de bestelling door te geven en te betalen in plaats van Gemma alles te laten doen omdat ik met mijn gedachten ergens anders ben.

'Wat wil je, Gem?'

'Ehm... Een Latte Macchiato?' Ik knik en kies hetzelfde. Ik loop naar de balie. Hier gaf ik de naam Styles door om op de beker van Louis te schrijven.

'Twee eh...' Ik kijk gegeneerd achterom, want zelfs dat heb ik niet kunnen onthouden.

'Latte Macchiato.' zegt Gemma. Ze verraadt niets van haar oordelen over deze verstrooide situatie en eerlijk gezegd boeit het me nu ook niet.

'Naam?' De jongen is niet erg geduldig en kijkt me met een strakgetrokken mond aan.

'To- eh... Styles.' Ik krijg een knikje en betaal het bedrag. Achter Gemma aan zoek ik naar een plekje. Het tafeltje dat we vinden is ergens weggestopt achterin het pand.

'Vind je het moeilijk om jezelf te zijn thuis?' vraagt Gemma, kort nadat iemand van Starbucks de koffie heeft gebracht. Ik neem een nipje van de gloeiend hete drank en knik dan.

'Ik snap het wel,' zeg ik dan. 'jullie reactie. Ik zou zelf ook zo reageren.'

'Zo heb je toch ook gereageerd? Naar Louis toe?' Ik kijk haar aan met een opgetrokken wenkbrauw. 'Dus je weet hoe het voelt. Ik bedoel, mama's positie.'

'Maar Louis is geen familie.'

'Hij was je geliefde, het is niet zomaar iemand.'

'Ja, maar familie blijft familie. Relaties en vriendschappen kunnen voorbijgaan, maar een familielid blijft je familie.'

'En hoe beschrijf je de relatie tussen mama en jou tegenwoordig?' Ik ben even stil en bedenk een reactie.

'Soms' begin ik en ik zucht kort. 'Soms zou ik wel willen als iedereen was zoals Niall. Hij staat altijd voor je klaar, wat er ook is.'

'Harry.' zegt Gemma op een wat lievere toon dan net. 'Ik ga niet met je meehuilen. Daar schiet jij ook niks mee op. Maar je moet bedenken dat de band die je met Niall hebt ook niet vanzelf kwam, je bent al jaren vrienden met hem en je weet deze vriendschap goed te onderhouden. Je stopt er energie in, je spreekt met hem af, je praat met hem en jullie delen alles met elkaar.'

'Maar een moeder moet toch haar weggelopen kinderen weer ontvangen?' vraag ik terwijl ik mijn ogen enigszins verslagen richt op de koffie.

'Mama vindt het ook lastig, Harry. Maar ze heeft je wel gemist en ik denk dat dat heel speciaal is.' Gemma tilt mijn kin op en ik kijk in haar ogen. 'Ze houdt van je. Echt waar. Ze weet alleen niet hoe ze met de situatie om moet gaan.'

'Jij wel?'

'We zitten hier toch? Met elkaar?' Ik knik en zij knikt ook voor ze een slok neemt. 'Ik laat je echt niet gaan, hoor.'