Issues // Larry Stylinson DUTCH

27. // Louis

Alle nare herinneringen komen boven als ik Harry hoor schreeuwen. Ik weet nog precies hoe het ging.

"Je mag zijn wie je bent, lieverd."

"Ben je wel helemaal lekker?!" roept mijn vader als hij binnen komt stormen. "Jullie soort moest verboden worden!"

"Doe normaal! Je hebt het over je eigen zoon!" Mijn moeder komt nauwelijks overeind in haar bed.

"Heb JIJ het wel over je eigen zoon?! Dit wens je toch niemand toe?!"

"Luister eens heel goed!" Voor het eerst in mijn leven zie ik echte woede in haar ogen. Natuurlijk hadden ze wel eens een onenigheid, maar dit is anders. Dit lijkt op een film of een musical zonder enige realiteit. "Louis mag zijn wie hij is en hoe hij wilt zijn!" Ik kan er niks aan doen, denk ik bij mezelf.

"We horen hem op te voeden! IK hoor hem op te voeden. Als een echte man, niet als homo!"

"Vertrek! NU!" Hij kijkt nog één keer naar mij met een blik die me ongerust maakt.

"Luister je, Louis?" Ik kijk op en schud mijn hoofd. "Ik zei, dat je altijd jezelf moet zijn. Je bent een prachtig persoon. Je bent lief, zorgzaam en niet onbelangrijk, mooi. Ik weet zeker dat je de ware zal vinden, maar trek je niets aan van anderen."

En dat is precies wat ik doe. Ik hoor het mijn moeder elke dag nog zeggen, maar het lukt niet. Ik focus me juist meer op wat anderen te zeggen hebben over mij.

'Louis? Huil je?' hoor ik een vrouwenstem zeggen en het verbaast me als ik Gemma zie staan. Ruw veeg ik mijn tranen weg als ze naast me komt zitten op Harry's bed.

'Ik vind het ook kut. Je weet dat ik je mag... maar ik wil geen ruzie.'

'Je hoeft me niet per se te mogen, maar ze moeten Harry gewoon accepteren.'

'Dat doen ze heus wel. Ze vinden het ook niet erg dat Harry gay is, maar ze zijn beschermend naar hem. Juist omdat hij zo kwetsbaar is.'

'Hij begon anders te schreeuwen naar jullie ouders.' grinnik ik. Gemma glimlacht.

'Van binnen breekt zijn hart.' Ik knik. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik zucht.

'Heb je nog een goed advies?' Gemma kijkt me raar aan.

'Je bent een vrouw toch? Die zeggen altijd dat ze zulke goede adviezen hebben.' Ze lacht waardoor ik moet grinniken.

'Jezelf zijn en aardig zijn tegen anderen.'

'En in deze situatie?' Nu haalt ze haar schouders op.

'Wel blijven praten denk ik.' Ik knik.

'Dankje.' zeg ik als ze opstaat en wegloopt. Als ik weer alleen ben ga ik weer denken. Wat zal Harry nu zeggen? Maar belangrijker: wat zal hij beslissen? Ik staar maar een beetje voor me uit tot ik voetstappen op de trap hoor.

'Louis?' hoor ik Harry zeggen en hij zegt nog een keer 'hey' als hij binnenkomt. Hij gaat naast me zitten en als ik een arm om hem heen sla, legt Harry zijn hoofd op mijn schouder.

'En?' vraag ik, tegen beter weten in biddend dat het goed nieuws is. Hij haalt alleen zijn schouders op.

'Wat werd er gezegd?'

'Ik wil het er niet over hebben, eerlijk gezegd. Er is nog niks duidelijk of iets, maar ik blijf wel hier.'

'Dus... Je slaapt vanavond hier?' Hij knikt. 'Alleen?' Hij knikt weer. Ik weet dat hij het zwaar heeft en dat het misschien ook wel beter is, maar ik wil hem niet verliezen.

'Sorry.'

'Het geeft niet.' Het is misschien beter zo voor een tijdje.' Ik probeer hem tevergeefs te troosten, ook al weet ik dat ik daar niet goed in ben. Ik ben altijd de getrooste geweest. Ik kijk op de screen lock van mijn telefoon en zie dat het al laat is. Hoe lang heb ik hier wel niet gezeten? En waarvoor? Helemaal niks, het is alleen maar erger geworden voor Harry. Ik ook met mijn goede ideeën. Ik had van te voren kunnen weten dat ze me niet zouden accepteren, niemand doet dat. Langzaam, om Harry's hoofd niet te bezeren, sta ik op.

'Ik denk dat ik maar ga.' Harry knikt.

'Sorry. Het spijt me.' zegt hij en ik zie de zorgen, pijn en nare gedachten in zijn ogen.

'I love you, Harry. No matter what.' Ik laat de deur van zijn kamer open en loop naar beneden. Ik twijfel of ik nog gedag zou gaan zeggen maar ik besluit het niet te doen. Zachtjes sluit ik de voordeur, de kou in. Ik zucht als ik op straat sta. Langzaam en zonder gedachten loop ik naar mijn huis. De voordeur ervan sla ik met een klap dicht en val op m'n knieën. Te moe om te schreeuwen laat ik mijn hoofd in mijn handen vallen. Zachtjes begin ik te huilen en ik heb pas na een paar minuten door dat er iemand in de gang staat. Waarom zijn ze altijd op het slechtste moment in mijn huis?!

'Louis?' vraagt Liam. 'Huil je?'

Ik kijk op en trek een chagrijnig gezicht. Ik ben die vraag vandaag echt zat. Ik sta op.

'Nee, het lijkt alleen maar zo.' reageer ik en ik loop de kamer binnen met Liam achter me aan.

'Hey, Louis!' begroet Zayn me. 'What's up? Ben je aan het huilen?' Ik rol met mijn ogen en pak wat te drinken.

'Heb ik wat gemist vandaag?' vraag ik om het onderwerp te veranderen.

'Nee.' zegt Liam. 'Nou, trouwens... oh ja, er is een gala.'

'Wij gaan er toch wel naar toe?' vraagt Zayn.

'Ja, zekers. Dan regelen we daar wel een chick.' antwoordt Liam. Een schoolgala. Ik stop met inschenken en houd de fles nog vast. Ik wil geen chick. Ik wil Harry, maar ik wil niet zeggen dat ik gay ben. En trouwens, waarschijnlijk mag Harry helemaal niet. Ga ik dan de hele tijd alleen staan? De oude loner Louis is back.

Ik ben zo excited voor Harry's concert morgen!!!

Loveyou,
xIworkinabakery