Issues // Larry Stylinson DUTCH

36. // Harry

Ik wilde mijn zin afmaken, maar iets in me houdt me tegen. Het schreeuwt en mijn hart schreeuwt terug. Ik breng mijn hand naar mijn hoofd en wrijf over mijn voorhoofd. Dan haal ik mijn hand door mijn haar en ondertussen probeer ik na te denken. Niall en Louis kijken me verwachtingsvol aan, terwijl er allerlei scenario's door mijn hoofd schieten. Hij heeft me laten huilen. Hij kan niet de jongen zijn die ik mijn hart toe vertrouw.

'Louis, ik, eh... Ten eerste had ik niet verwacht dat je hiernaar toe zou komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik twee dagen geleden al een keuze had gemaakt, volgens mij merkte je dat al toen je binnenkwam. Maar je liet me geen keuze. Het lijkt wel alsof je niet begrijpt wat liefde inhoudt en ik ben het vertrouwen in je, zacht uitgedrukt, een beetje kwijtgeraakt.' Louis kijkt me aan, staart in mijn ogen. Langzaam knikt hij.

'Ik snap het.' reageert hij zacht en kijkt naar de grond. 'Okay,' zegt hij zacht en op een toon waarvan je weet dat hij probeert zijn tranen binnen te houden. Je ziet het aan zijn houding, zijn strakgetrokken mond, zijn gespannen schouders en zijn onregelmatige ademhaling. Dat heb jij gedaan, Harry. Jij laat hem nachtenlang huilen en schreeuwen. Jij maakt hem kapot. Maar mijn armen troosten hem niet. Mijn armen houden het gewicht van mijzelf als ik zo op mijn zij op bed lig en ze dragen dat van Louis er niet bij.

Egoïst.

Zelfingenomen klootzak.

Ik kan hem niet nog eens op mijn schouders nemen, puur omdat ik weet dat hij me weer gaat laten zitten.

'Ik, eh... Ik ga.' zegt Louis dan en ik knik. Ik kan alleen maar knikken. Ik zou nu willen zeggen dat ik wel van hem houd, dat ik hem weer in mijn armen wil hebben, maar ik doe het niet. Zelfbescherming noemen ze dat. Of gewoon te bang om risico te lopen, al bestaat het leven alleen maar uit risico's. Hij staat op, loopt naar de deur, kijkt om en ziet dat er niemand met hem meeloopt. Dan kijkt hij snel weer weg en loopt zelf naar de voordeur. Met een zachte klik hoor ik de deur weer dichtvallen.

'Ben je tevreden over jezelf, Hazz?' vraagt Niall zodra Louis over straat loopt. Ik sta op zonder antwoord te geven en ga in de vensterbank zitten. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en kijk Louis na.

'Ik weet het niet.' breng ik dan uit. 'Ik denk dat het goed is om me niet nog een keer te laten bespelen door hem, maar ik mis hem wel.' Dan draai ik mijn gezicht naar Niall, die mij lief aankijkt. Hij zal nooit begrijpen hoe ik me voel, ook al kent hij me zo goed. Ik denk dat alleen Louis me begrijpt, aangezien alleen wij onze situatie helemaal kennen.

Hij mist je, ik mis hem. Een logische beredenering zou zeggen dat we dan weer contact met elkaar moeten zoeken.

Was het maar zo makkelijk.

Ik was vergeten dat ik nog in Nialls ogen staarde en word wakker geschud doordat mijn telefoon trilt. Ik betrap mezelf erop dat ik hoop dat het Louis is. Maar ik heb net duidelijk nee gezegd en daar wil ik het bij houden. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en neem zonder te kijken op. Als het dan stil blijft kijk ik toch op mijn scherm en zie dat het Gemma is.

'Hey sis.'

'Hey broertje.' zegt ze terug en het blijft een paar seconden stil voordat ze verder gaat. 'Hoe is het met je?'

'Moet ik iets verzinnen of zal ik eerlijk zijn?' vraag ik haar soort van grinnikend.

'Doe maar de waarheid.'

'Heel kut. Het is zo fucked up dat ik hem mis en toch weer nee tegen hem zeg.'

'Je hem mist?' Langzaam valt het kwartje. We hebben al in geen tijden elkaar gesproken.

'Eh, ja. Louis heeft me indirect gedwongen onderdak te zoeken bij Niall.'

'Oh Harry...' zegt ze en ik hoor haar denken: wat een sukkel, ik zei het nog zo. Dat klopt, je zei het inderdaad.

'Hm.' reageer ik en ik blijf stil.

'Mag ik het verhaal nog horen?' vraagt ze dan verder. Ik knik.

'Niall en ik gingen naar het festival en daar was Louis ook. We hebben gezoend en toen kwamen de vrienden van hem langs. Toen stuurde hij me terug naar Niall en hij ontkende dat 'ie gay is.'

'Ben je fucking serieus?! What the fuck denkt hij?! Dat hij iedereen wanneer die maar wilt kan dumpen en dan weer terug kan krijgen?!'

'Ik heb hem net afgewezen, dus dat weet hij nu wel. En misschien was het wegsturen ook wel een beetje verdediging tegenover mij, dat hij me beschermde tegen zijn vrienden.' Misschien wel, denk ik nu bij mezelf. Zo heb ik er nog niet naar gekeken.

'Hoor je wat je zelf zegt? Verdedig je hem nou?' Gelijk trekt ze me terug in de realiteit. Weg droom, weg gedachte dat hij het misschien niet zo bedoelde. Droom? Ja, ik denk wel dat Louis het is waar ik aan denk 's nachts. Ik denk dat een deel van mijn lijf nog steeds schreeuwt om Louis.

'Harry, word wakker alsjeblieft. Hij laat je stikken, dus waarom laat je hem in je leven? Waarom denk je überhaupt nog over hem na?' Langzaam voel ik dat mijn kaken zich aanspannen.

'Omdat ik fucking verliefd op hem ben!' zeg ik op een toon waar ik later spijt van zal hebben. Gemma blijft stil. Nu denkt ze echt dat ik gek geworden ben. Dit was het dan. Mijn hele leven met mijn zus en nu is het afgelopen. Klaar. Het blijft zo lang stil dat ik me verplicht voel iets te zeggen.

'Maar waarvoor belde je?' vraag ik, misschien wel een beetje te erg alsof er net niks gebeurde.

'Ik wilde weten hoe het met je was. Maar blijkbaar zit je nog steeds in de wolken met hem.'

'Sorry, Gem. Maar het ligt ingewikkeld.'

'Wat is er zo ingewikkeld aan dan?!' Één traan vindt zijn weg over mijn wang.

'Ik vind het lastig om een keuze te maken.' Een tweede traan. 'Hij maakt me blij, maar ook kapot.' Een derde traan. Met mijn wijs- en middelvinger wrijf ik in mijn ogen.

'Maar Harry... Als hij je zo blij maakt moet je je geen zorgen maken.' zegt ze dan en mijn gezichtsuitdrukking verandert naar extreem verbaasd.

'Wat?! Maar net zei je, net was je nog zo van, hè?! Ik volg je even niet!'

'Harry, rustig. Jij hebt me alleen verteld over hoe boos je was op hem, maar nooit echt hoe blij je met hem was. Wist ik veel dat jullie zo gelukkig waren! Ik heb hem één keer met je gezien en ik heb ook maar één keer leuke verhalen van hem gehoord.'

'Maar waarom reageren jullie dan zo als jullie er toch niks vanaf weten?!'

'Jullie?! Waar hoor jij iemand anders praten in dit gesprek dan mij? Ik praat gewoon voor mezelf hoor!'

'Maar... Jij was het toch met papa en mama eens..? Ik dacht dat je aan hun kant stond! Ik dacht dat je vanwege mij toen wegging en mij lekker thuis jankend achterliet!'

'Ik sta aan geen enkele kant. Ik sta aan de kant van mezelf.'

'Waarom ging je toen weg dan?!' Ik voel Nialls hand over mijn knie wrijven en ik kijk hem aan. Hij geeft me een geruststellende blik en ik voel me wat rustiger worden.

'Hazz. Jullie' Niall wordt onderbroken door Gemma, die Niall natuurlijk niet hoort praten.

'Omdat... Omdat ik boos op je was omdat jij ervoor zorgde dat papa en mama ruzie hadden!'

'Wacht even Gem. Paar seconden.' Ik leg mijn hand op mijn telefoon en kijk Niall aan.

'Wat wilde je zeggen?'

'Dat jullie elkaar gewoon even niet begrijpen. Het is gewoon een misverstand, dus blijf een beetje rustig. Het is nergens voor nodig om je druk te maken.' Ik knik en sluit mijn ogen even voordat ik mijn hand van mijn mobiel af haal en Gemma weer laat praten.

Loveyou,

xIworkinabakery