Issues // Larry Stylinson DUTCH

22. // Harry

Die volgende dag is Louis bij me thuis gebleven. Ik zie ons in gedachten nog liggen op de bank waar we elkaar de hele dag knuffelden en elkaar kusjes gaven. Waar we die hele tijd waren en niet verveeld raakten. En waar we, hoe kan het ook anders, gespot werden door eerst mijn moeder en daarna het hele gezin. We grijnsden alleen maar naar elkaar, maar mijn moeder was minder blij. Ze was ook niet blij toen Louis bleef eten en blijven slapen zat er al helemaal niet in. Sinds Louis weg is, hangt er ook een ongemakkelijke stilte tussen ons en alle gespreksonderwerpen draaien uit tot een chagrijnig gezicht van een van ons. En ook aan tafel wordt het er niet gezelliger op. Ze maakt een handgebaar naar de pan met het eten en volgens haar doe ik er te lang over om de pan aan te geven.

'Kom op nou 'es een keer.' zucht ze geïrriteerd en ze grist de pan uit m'n handen.

'Alstublieft, hè.' zeg ik en ik kijk haar bitchy aan. Ze rolt met haar ogen en Gemma en m'n vader kijken ons inmiddels ook geïrriteerd aan.

'Jongens, doe eens normaal!' zegt Gemma dan uiteindelijk. 'Wat is jullie probleem!'

'Probleem?' zegt mijn moeder met een spottend lachje en ze gaat weer verder met eten.

'Nou?' vraag ik chagrijnig.

'Jij vraagt aan mij wat mijn probleem is?!'

'Ja, dat doe ik!' schreeuw ik en ik sla mijn handen op tafel terwijl ik opsta.

'Harry!' zegt mijn vader straffend en maakt een boos gebaar dat ik weer moet gaan zitten.

'Mijn probleem is' begint mijn moeder en ze wijst weer eens met haar vinger naar me. 'is dat die Louis jou weer heeft opgezocht.'

Ik verslik me in mijn water en zie dat iedereen me stomverbaasd aankijkt.

'Ik ging zelf naar Louis. Maar was dit echt waarom je zo boos was?' vraag ik ongelovig. Mijn vader zucht nu ook.

'Harry, heb je jezelf gezien afgelopen dagen? Die jongen is niet goed voor je!' Ik rol met mijn ogen.

'Dat is hij wel. We hebben er allebei spijt van en we zochten elkaar weer op. Het is toch juist goed dat je iets goed maakt?' zeg ik bijdehand.

'Nee, Harry. Niet altijd, dat snap je zelf ook wel.'

'Nee, dat snap ik niet! Ik ben gelukkig, bemoei je er dan ook niet mee!' En met die woorden ga ik van tafel, laat alles achter hoe het was en ren ik de trap op. Ik leg mezelf neer op mijn bed en pak een van de kussens vast. Ondanks alles huil ik niet, ik heb al te veel tranen gelaten. Langzaam pak ik mijn mobiel en bel ik Louis. Na een paar keer overgaan krijg ik de voicemail en hang ik op. Ik zal dan ook maar niet naar hem toegaan, denk ik teleurgesteld. Hoe meer ik aan Louis denk, hoe meer ik ontspan maar hoe groter het verlangen wordt om hem hier te hebben. Wanneer ik al meer ontspannen ben, laat ik het vastgeklampte kussen los en beveel mezelf te gaan slapen.

Maar die volgende ochtend is de sfeer niet veel beter. In plaats van dat mijn moeder chagrijnig tegen me doet, negeert ze me volkomen.

'Wilt u het brood doorgeven?' vraag ik redelijk normaal, maar ze doet net alsof ze het niet hoort.

'Hallo?' vraag ik om haar aandacht te vragen. Maar als ze niet reageert, zucht ik en ga voor haar staan. 'Wat doe je nou stom?'

Ze haalt haar schouders op en vraagt iets aan Gemma.

'Hé!' roep ik dan. 'Wat is er nou?!'

'"Hé" zeg je maar tegen een paard. Je hebt het tegen je moeder!' reageert ze boos. 'En je weet dondersgoed wat er is  en hoe ik over Louis denk!'

'Hoe kan het nou dat je eerst Louis ook leuk bij me vond passen en nu, omdat we ruzie hebben gehad, onredelijk tegen mij gaat doen?!'

'Ik doe niet onredelijk en nogmaals je hebt het tegen je moeder en daar heb je respect voor!'

'Hoe kan ik nou respect voor iemand hebben die me niet accepteert!' schreeuw ik in haar gezicht. Als het dan stil is, kijk ik in haar ogen en zoek naar een beledigde blik.

Maar het enige wat ik zag was verdriet en teleurstelling. Tranen zwellen bij haar op, iets wat ik zelfs in moeilijke tijden nooit heb gezien bij mijn moeder. Ze loopt met stevige passen de keuken uit en slaat de tussen- en voordeur achter haar dicht. Weg is ze. Nog steeds sta ik verstijfd op de plek waar ik twee minuten geleden ook stond en ik zie Gemma ook vertrekken.

'Gemma!' roep ik en ze kijkt om. 'Waar ga je heen?' Ze blijft even stil en haar ogen staan vol verdriet.

'Dat gaat je niks aan.' Even voelt het of de hele wereld tegen me staat. Of ze me echt weg willen hebben en niemand me wilt. De voordeur slaat voor de tweede keer dicht en ik laat mezelf tegen de muur op de grond vallen. Boos en verdrietig sla ik mijn handen tegen mijn hoofd en laat ik het steunen op mijn knieën.

'Harry?' vraagt een lieve stem. Eentje die ik heb gemist maar niet degene die waar ik zo naar verlangde.

'Harry wat is er?' vraagt Niall nog een keer. Ik bedenk me dat ik me de laatste tijd zo bezig heb gehouden met mezelf en Louis dat ik al heel lang Niall niet meer heb gesproken.

'Niall, het spijt me. Ik ben ook zo egoïstisch. Sorry...' zeg ik en hij neemt me in een knuffel.

'Harry, rustig...'

'Het spijt me, Niall.' Maar Niall lijkt het niet te horen. Zijn sterke armen zijn om me heen geslagen en langzaam sta ik op. Als we op de bank zitten, staar ik een beetje voor me uit terwijl Niall me vragend aankijkt.

'Ik heb je al te lang niet meer gesproken, merk ik.' grapt hij en ik moet lachen.

'Ik miste je zo!' zeg ik dramatisch maar diep van binnen klopt het wel een beetje. Hij lacht om mijn overdreven zin.

'Moeten we niet naar school?' vraag ik hem dan. Hij schudt zijn hoofd.

'Ze kunnen ons wel missen.' grinnikt hij en ik haal mijn schouders op en begin langzaam maar zeker het verhaal te vertellen. Toch laat ik de Nieuwjaarsnacht voor een deel achterwege, ik denk ook niet dat hij daar behoefte aan heeft.

Hi guys! Als je ons inmiddels volgt, weet je dat ik inmiddels al een plan heb voor de komende hoofdstukken, dus die zullen hopelijk hier snel achteraan komen. Hope you enjoy

Loveyou,

xIworkinabakery