Issues // Larry Stylinson DUTCH

19. // Louis

Snikkend lig ik in zijn armen, op de plek die ik heb gemist. Bij elke aanraking van Harry krijg ik een warm gevoel in mijn buik. Maar ruw word ik uit mijn droom geholpen dat alles weer goed is. Zachtjes maar verstaanbaar hoor ik Harry vloeken en hij laat me los.

'Lou... Ik, eh...' stamelt Harry en hij kijkt nog steeds verdoofd uit zijn ogen. 'Ik... Ik kan het niet.'

Met grote ogen kijk ik hem aan. Hoezo "Ik kan het niet"? Nu ben ik veranderd en dan is het voor niks! Nou ja, voor een afwijzing.

'Harry?' vraag ik hem vol ongeloof. Ik hoor hem onverstaanbaar mompelen maar zijn lippen verraden wat hij zegt.

'"Sorry"?! Aan wat heb ik dit te danken Harry?' Harry kijkt naar de grond en wilt de deur dicht doen, maar ik houd hem tegen.

'Mag ik je herinneren aan het feit dat... dat je de enige bent die alles van me weet en dat we hebben gezoend en dat dat real was?' vraag ik wanhopig.

'Lou!' roept hij. 'Sorry, zei ik. En ik zei dat ik het niet kan. Okay? This is it, it is what it is en je moet het er mee doen.' Met die woorden gooit hij de deur voor mijn neus dicht. En wanneer ik op de drempel ga zitten merk ik dat de deur heel dun is. Zo dun dat ik nog kan horen wat Harry zegt.

'Voorlopig.' Verbaast kijk ik om richting Harry, maar stoot bijna mijn neus tegen de deur. "Voorlopig". Hij maakte zijn zin af met voorlopig. Maar daar kan ik niet mee leven. Ik wil hem nu. Snel sta ik op en druk weer op de bel.

'Heb je me niet gehoord?!' hoor ik Harry van boven me uit zijn raam schreeuwen.

'Harry?! Kom naar beneden!' roep ik naar hem en hij verdwijnt weer in zijn kamer. Het duurt lang voor hij beneden is en de deur opentrekt, maar toch was ik blij toen ik zijn ringen tegen de deurklink hoorde.

'Harry. Luister. "Voorlopig" is er niet. Het is of nu, of nooit. We doen het of samen, of alleen! We komen er samen uit, Harry.' Harry lacht bespottelijk.

'Of nu of nooit? Laat me niet lachen. Ik heb op jou gewacht, Louis. Dat waren pijnlijke dagen. En voorlopig heb ik je nog niet nodig. Misschien wel nooit meer, dat kijken we dan wel.' En weer smijt hij de deur dicht en stampt hij zo hard naar boven dat ik het kon horen. En ik voel me alleen maar verslagen, vernedert. Terwijl ik mijn tranen ruw wegveeg, loop ik met grote passen naar huis. Pas een aantal straten verderop vind ik de kracht om het uit te schreeuwen. Huilend loop ik met grote passen naar het park en plof ik op het bankje. Het bankje waar het begon. Terwijl ik de laatste traan wegveeg schud ik mijn hoofd en loop boos richting huis. Al lopend kijk ik op mijn telefoon en ik zie twee gemiste oproepen van Liam en een van Zayn. Wat moeten die nou? En terwijl ik op mijn telefoon kijk, zie ik de datum verschijnen. Vrijdag 30 december. In mijn gedachten sla ik mezelf voor m'n hoofd. Hoe kon ik dit vergeten, denk ik grinnikend. Dit weekend zouden we oud en nieuw vieren bij iemand thuis. Ik besluit Liam terug te bellen en na een paar keer overgaan neemt hij op.

'Tommo!' begroet hij me vrolijk.

'Hey Liam. Sorry mate, ik kon even niet opnemen.'

'Yo, boeien. Hé maar eh... kom je nog?'

'Ja, ja, ja 'tuurlijk!' Ondertussen draai ik mijn sleutel in de deur en merk dat hij niet op slot was. Ik stap de gang binnen en gooi mijn jas op de grond.

'Mooi man.' hoor ik Liam door de telefoon zeggen, maar ik hoor ook een vaag geluid uit de woonkamer.

'Dus, zien we je zo?' hoor ik nu toch echt duidelijk uit de woonkamer.

'Liam?' vraag ik, doelend naar de woonkamer. De lach van Zayn verraadt het en ik druk het gesprek op mijn telefoon weg.

'Guys!' begroet ik ze en ik open mijn armen, om ze een mannelijke knuffel te geven.

'Hoe komen jullie hier eigenlijk binnen?' vraag ik verbaasd terwijl ik wat te drinken pak.

'Ja, dat wil je wel weten hè?' roept Zayn met een pedoface. Ik lach en knoei met de cola. Zachtjes vloek ik en zoek een doekje om het schoon te maken. Als de deurbel dan ook nog eens gaat schiet ik helemaal in de stress en laat Liam opendoen.

Hope you enjoy

Loveyou,

xIworkinabakery