Issues // Larry Stylinson DUTCH

26. // Harry

'Heb ik al gezegd dat ik van je hou?' vraag ik fluisterend.

Maar als ik de woorden uitspreek en ik Louis zie knikken, besef ik me dat ik fout zit. Ik wil geen ruzie met mijn gezin en ik houd wel van Louis, maar ik zal het een óf het ander moeten kiezen. Louis kijkt me ondertussen aan.

'Ben je okay?' Ik knik.

'Denk het.'

'Wil je het vertellen?' vraagt hij lief en zijn ogen vullen zich met zorgen. Maar ik schud mijn hoofd en zet de eerste stap naar de keuze van mijn familie. Dan zal ik geen ruzie meer hebben.

'Wil je wat eten?' vraagt Louis. Ik zal hem wel op moeten geven.

'Ja, is goed.' Ik kijk hem na als hij wegloopt. Zou ik hem kunnen missen? Ik weet het niet.

'Harry, Love.'

'Hm?'

'Kom 'es. Ga eens op de keuken zitten.' Ik verbaas me over de vraag en sta op.

'Hoez-'

'Kom nou maar.' Als ik in de keuken ben wijst hij naar het keukenblad tussen de kookplaat en de gootsteen. Langzaam hijs ik mezelf op en laat me zakken op de stenen ondergrond.

'Wat is er?' vraagt hij.

'Die vraag zou ik aan jou moeten stellen.'

'Harry, kom op. Vertel me waar je mee zit. Is het de ruzie?' Ik knik en voel de tranen opzwellen.

'Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Echt niet.' De gedachten over Louis aan de kant zetten flitsen door mijn hoofd maar ik besluit ze te negeren.

'Wat moet ik doen?' vraag ik hem wanhopig en ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Louis kijkt me ongemakkelijk aan alsof hij wel wilt helpen maar niet weet wat hij moet doen.

'Ik weet het ook niet.' zegt hij zachtjes. Ik snik nog een keer en dan stoppen de tranen. 'Maar misschien...' Hij kijkt bedenkelijk. 'Misschien is het goed om weer naar ze toe te gaan. Het goed uit te leggen.'

Ik knik. Het zal niet veel helpen, mijn moeder was echt overstuur. Gemma zal waarschijnlijk niet eens thuis zijn. Toch knik ik en ik zie een glimlach op Louis' gezicht verschijnen.

'Dat doen we.' Louis is blij dat hij me kan helpen, ook al voelt het niet helemaal goed.

'Wanneer wil je?' vraagt hij en hij gaat verder met het eten. Eten. Ik heb nu even helemaal geen trek.

'Heb je geen trek?' vraagt Louis. Blijkbaar was ik met een afkeurende blik aan het staren naar de borden. Ik schud mijn hoofd als ik in zijn lieve ogen kijk.

'Wil je nu gaan dan?' Ik knik. We lopen naar de gang en pakken onze jassen en schoenen. Als vrij snel heb ik mijn laarsjes aan maar Louis doet, net als Niall, lang over het strikken van zijn veters. Wanneer ze goed vastzitten, laten we het appartement achter ons en lopen we met onze handen in onze zakken en onze blikken naar de grond naar mijn huis.

'Wil je dat ik mee naar binnen ga?' Ik haal mijn schouders op.

'Je kan altijd naar binnen, misschien sturen mijn ouders je dan naar boven.' Na dit gezegd te hebben blijft het een tijdje stil.

'Harry..?' vraagt Louis dan twijfelend. Ik hum wat maar dat is voor hem niet voldoende. Hij tilt mijn kin op en kijkt met zijn verwachtingsvolle ogen naar die van mij. Ik blijf hem aankijken als hij zijn hand van mijn kin haalt en hij weer gaat praten.

'Ik wil je niet tot last zijn, Harry.'

'Lou, je weet toch-'

'Ik weet dat je dat altijd zult zeggen, maar...' Hij zucht.

'Het ligt niet aan jou, Lou.' zeg ik en ik sla een arm om hem heen. 'In een goede relatie ontstaan soms ruzies, maar kijk ons: we zijn weer bij elkaar. Ik weet zeker dat mijn ouders ook ruzie hebben gehad.' Louis kijkt naar de grond. Wat ben je toch stom! Je weet dat je op je woorden moet passen! Maar Louis zet zich erover heen en glimlacht oprecht.

'Sorry...' zeg ik dan toch. Louis schudt zijn hoofd en lacht breder.

'Ik denk gewoon dat mijn moeder heel trots op ons zou zijn.' Ik trek hem nog dichter tegen me aan en druk een kus op zijn slaap. We lopen beiden met een lach op ons gezicht verder en maken wat grappen. Toch valt het stil als we naar de voordeur van mijn huis lopen. Ik steek de sleutel zelfverzekerd in het slot en draai de deur open. Natuurlijk had ik buiten al mijn ouders ruzie horen maken en natuurlijk zonk de moed me in de schoenen. De hand van Louis voelt zweterig tegen de mijne als we op de deurmat staan. Net zo stil als wij waren zijn mijn ouders nu ook. Met onze schoenen aan lopen we naar binnen en gelijk zijn alle betraande ogen op ons gericht.

'Harry.' zegt mijn moeder koel.

'Hey, ik, we...' Ik weet niet wat ik moet zeggen en ik zie dat Louis zich ongemakkelijk voelt.

'Wat kom je doen?' vraagt mijn vader om me op weg te helpen. 'Waarvoor ben je hier naartoe gekomen?' Hij wilt me zien smeken. Hij wilt me zien struggelen met het feit dat zij Louis niet mogen.

'Ik ben hier naartoe gekomen omdat jullie mijn gezin zijn.' Geen reactie. 'En ik wil geen ruzie met jullie.' Mijn moeder is de eerste die wegkijkt. 'Dus ons plan was om tot een oplossing te komen.'

'Nou, zeg maar dan.' En dan pas zie ik Gemma zitten. Ze zit opgekruld in het hoekje van de kamer op de bank. Ze kijkt mijn vader boos aan en kijkt dan met mascara-vegen op haar wangen naar mij.

'Nou...' De directe vraag van hem maakt me ongemakkelijk. 'Ik wil gewoon hier weer kunnen wonen, samen met Louis kunnen zijn, geaccepteerd worden...'

'Louis,' begint mijn moeder. 'zou jij even naar boven kunnen gaan?' Het liefst zou ze hem uit het huis willen zetten. Hij geeft me nog een lieve en zorgzame blik en ik knik.

'Harry, je moet je even inleven hoe wij ons voelen. We willen het beste voor je, maar dit gaat niet. We geven je daarom de keuze en een advies. Wij zouden zeggen, laat Louis stikken, net zoals hij dat heeft gedaan bij jou.' Als mijn ogen uit mijn kassen konden vallen, lagen ze nu op de grond. Ik voel de boosheid opborrelen en bereid me voor op een aantal stemverheffingen.

'Dat kun je niet maken.' zeg ik met mijn tanden op elkaar.

'Je mag kiezen.' gaat ze verder. 'Wij' ze spreidt haar armen, 'waar je altijd jezelf mag zijn. Of Louis, maar dan kunnen we je niet garanderen dat je daar gelukkig bent.'

'Hoezo "jezelf zijn"?!' schreeuw ik. 'Jullie horen me te accepteren!'

Loveyou,

xIworkinabakery