Issues // Larry Stylinson DUTCH

7. // Louis

Ik sluit de deur van het huis en loop zuchtend naar de straat. Nadat mijn vader me weer had uitgescholden, besloot ik om naar buiten te gaan. Het verschil met de vorige keer was alleen dat ik nu niet huilde. Ik ben al meer dan een week niet meer alleen naar buiten gegaan, alleen elke dag met Liam en Zayn. Ik heb mezelf ook niet meer gesneden, omdat dat op zou vallen met gym. Maar nu loop ik weer naar het park en ik moet weer aan die jongen denken. Zal hij er weer zitten?

Mijn laatste beetje hoop vervaagd als hij er niet zit. De lucht is grijs, wat het bankje nog zieliger laat lijken. Ik ga met een zucht zitten en laat mijn hoofd rusten op mijn handen.

'Hé.' hoor ik naast me een bekende stem zeggen. Ik kijk gelijk op en probeer niet al te enthousiast te klinken als hem ook gedag zeg.

'Ik ben Louis trouwens.' zeg ik en ik steek mijn hand uit.

'Harry.' zegt hij en ik kan niet beschrijven wat zijn stem met me doet. Harry gaat naast me op het bankje zitten.

'Sorry dat ik zo boos uitviel.' zeg ik dan toch maar.

'Het geeft niet.' zegt hij met zijn mooiste lach.

'Zit je hier vaker?' vraag ik. Hij knikt.

'Zo'n beetje elke dag,' zegt hij. 'Nadat ik jou hier sprak.' Ik kijk hem verward aan en glimlach naar hem.

'Hoezo?' grinnik ik een beetje verlegen.

'Omdat ik het leuk vind om met je te praten.'

Na die dag zagen we elkaar elke dag. Elke dag kwamen we beiden naar dit bankje om elkaar te zien en zonder maskers met elkaar te praten. Gewoon, normaal op een bankje zitten en praten.

Tot hij op een vrijdag vraagt: 'Wil je een stukje lopen?'

Ik knik en we staan op. Hij vertelt over hoe zijn moeder dacht dat hij depressief werd omdat hij telkens naar dit zielige bankje ging en we lachen er samen om. Het is nu al tijdje stil.

'Lou?' Ik houd van zijn bijnaam. Ik kijk hem aan en we stoppen met lopen.

'Ik vind je leuk.' Mijn hart stopt even. Hij vindt mij leuk?!

'Louis?' vraagt hij onzeker.

'Ja?'

'Hoorde je me? Ik vind je leuk!' zegt hij onzeker.

'Ja, ik hoorde je! En ja, ik vind jou ook leuk!' Harry pakt mijn hand en nu pas heb ik door hoe groot ze zijn.

'Lou.' stamelt hij en hij komt wat dichter bij mijn oor. 'Mag ik je kussen?'

Ik kijk hem aan en knik. Dan sluit ik mijn ogen en voel zijn zachte lippen op die van mij. Na een tijdje trekt hij terug.

'Wil je... Wil je met me mee naar huis?' vraagt hij zacht en ik twijfel. Toch knik ik en hij pakt blij mijn hand. Als we bij hem thuis zijn, neemt hij me mee naar binnen.

'Mam?' Even sta ik stil en vergeet ik Harry. Ik herinner me weer de tijden dat ik mijn moeder zo noemde, zo kon noemen zonder pijn in mijn hart.

'Lou? Is er iets?' vraagt Harry dan. Ik schud mijn hoofd en we lopen de woonkamer binnen. Daar zit een vrouw aan de tafel die blij opkijkt als ze ons ziet.

'Hey jongens!' begroet ze ons.

'Mam, dit is Louis.'

'Hey,' zegt ze en ze steekt haar hand uit. 'ik ben de moeder van Harry. Noem me maar gewoon Anne.' Ik knik even. Het doet me pijn om de liefde van een moeder te zien, terwijl ik weet dat ze daar niks aan kan doen.

'Dus, Louis. Vertel eens wat over jezelf.' zegt ze vrolijk en ze pakt twee glazen cola.

'Mam...' zucht Harry. 'Dat is zo...'
Ik lach om zijn gezicht dat hij trekt.

Jeej! Larry is back again!! Hope you enjoyed it

Love you,

xIworkinabakery