SİYAH MEŞALE

47.BÖLÜM (Katil)

Multimedya'daki şarkıyla okumanız tavsiye edilir. Yeni bölümde hazır yarım saate paylaşırım. Hatta belki iki bölüm bile paylaşabilirim:)
Kendinize iyi bakın vee tabii ki hoşçakalın:*

Yabancı gözler bedenimi baştan aşağı süzdü. Mutluluğum uçup giderken karşımdaki yabancı gence baktım. Şaşkınlıktan hiçbir tepki verememiştim. Yalnızca elimi çekmeye çalışmaktan başka...

Üzeri dağılmış, yüzü kir içinde olan adam bağırdı...

"Gençler bakın ne buldum burada..."

Elimi sertçe kendime çektim. Sinirle bana uzandı. Ama bir dakika...

Başı dönüyor gibiydi. Çekildiğimde yanmış masanın üzerine düştü. Bunu fırsat bilerek koşarak merdivenlerden aşağı indim. Nefes nefese kalmıştım.

"Uçuyorum anasını satıyım."

Sesle başımı girişe çevirdim. Kendimi kolonun arkasına son anda attım. Deli gibi nefes alırken karşımda yine Savaş'ı görmüştüm.
İşaret parmağımı dudaklarıma doğru götürüp sessiz ol işareti yaptım.

"Bizi niye çağırdı?"

Beni fark edemeyecek kadar dikkatsizdiler. Galiba madde kullanmışları. Yukarıdaki genç de böyleydi. Refleksleri zayıftı. Aksi halde elinden böyle kolay kurtulamazdım.

"Ne biliyim lan ben."

Birbirlerini iterek içeri girdiklerinde odaya girdiklerinden emin oldum. Daha fazla burada kalamazdım. Külle karışan cam kırıklarını ezerek kendimi dışarı attım. Koştum ve koştum...

Onları çoktan atlatmıştım bununda farkındaydım ama yine de durmuyordum. Deli gibi koşuyordum. Belki onlardan kurtulmak için. Belki de...

Karanlık havaya dönüp derin bir iç çektim. Şimdi kendimi odama kapatıp yine o geceyi düşünmem gerekiyordu.
Her anı teker teker tekrarlayıp atladığım bir kısım var mı diye düşünmem lazımdı.

Keşke şöyle yapsaydım,
O davete hiç gitmeseydim,
Savaş'ın ilk çıkmasını sağlasaydım,
Ya da onunla beraber yansaydım...

***

Savaş?

Etrafımız alevlerle çevrelenmişti. Gözlerim pencereden sızan beyaz ışığa baktı.
Gün ışığı...

-Ben ölürsem başkasını sever misin?

Sorusunu duymazdan geldiğimde sevinçten bayılacaktım. Bir şansımız daha vardı.
Hayır hayır!
Onun bir şansı daha vardı. O zaten bana şansımı çoktan sunmuştu.

-Sa...Savaş hadi pencereden atla...

Paniklememle gülümsedi. Bana doğru yaklaşırken kalp atışlarımın arttığına adımı basabilirdim.

"Sesini özlemişim.
Neden artık konuşmuyorsun?"

Söylediği cümle normal durumda beni alt üst edebilecek etkideydi. Ama şu an tek derdin onu buradan çıkarmaktı.
Ağlamaklı sesimle fısıldadım.

-Savaş lütfen...

Kollarını bana sardığında karşılık verdim. O kadar güzel bir histi ki...
Ölmediğini biliyordum. Kulağım kalp atışını hissedebiliyordu, ve bu dünyanın en güzel sesiydi.

"Bazı şeyleri değiştiremeyiz sincabım."

Kaşlarımı çatarken vücudum gerilmişti. Bu cümlesi iyi şeylerin habercisi değildi biliyorum. Bu yüzden daha sıkı sardım kollarımı.