ölü ruhlar müzesi

1.4

Yatağımda saatlerce bu yazıyı okudum ama bir türlü anlam çıkaramadım. İlk ve son görüş ne demekti? Taşınıyor muydu? Yoksa kanser miydi?
Belkide bambaşka bir şeydi. Ayrıca onun da beni tanıdığını hissetmesi bir hayli garip gelmişti. Ben bu adamı tanıyordum ve kim olduğunu bulacaktım. Son cümlesi gerçek olmayacaktı ne yapabileceğimi bilmiyordum ama... 

Neden böyle bir şey yaptığımı bilmiyordum fakat içimde pır pır eden bir ses vardı ve o sesi susturmayı başaramayınca dinlemek zorunda kalmıştım. Onu tekrar görmek istiyordum. Hiç tanımadığım bir insanın söylediği bir cümleyi yanlışa vurmaya çalışıyordum. 

onu dün gece son görüşüm olmamalı.

Ertesi sabah erkenden çalıştığım yere doğru ağır adımlarla ilerliyordum. Yoldan geçen garip insanları seyrediyordum bir yandan.
Yağmur tüm şiddetiyle yağarken yaşlı bir dede yağmur yağdığını umursamıyormuşcasına bankta oturuyordu.
Küçük bir çocuk sevinçle gökyüzüne bakıyor, yaşlı bir kadın tüm hızıyla elinde birçok poşetle koşuyordu. Hızımı değiştirmeden sakin adımlarla yürümeye devam ettim. Onu bu kocaman şehirde nasıl bulabilirdim ki? Belki de şuan evinde oturuyor ve benim onu aradığımı düşünüp eğleniyordu. Fakat ben ona sebepsizce güveniyordum her seferinde bu hisse karşı savaşıp yeniliyor olmak beni garip hissettiriyordu.

Eksik olan bir şeyler vardı, yarım kalmış kitaplar, bitmemiş aşklar vardı Kendimi bir parçası hala kayıp olan bir yapboz gibi hissetmem benim elimde değildi. Kendimi acınası hissediyordum. Şuan ne yaptığımı bilmiyor yalnızca kalbimde bastırılmış o sesi dinliyor ve sonucu görebilmek için can atıyordum.

Artık pes etmem gerektiğini düşünüp bir banka oturacakken onu gördüm.

Bu oydu. Bayım... Görmüştüm işte.  Göğsümde anlam veremediğim bir acı hissettim. Neden olduğunu anlamıyordum yoksa yanlış bir yolda mıydım? Son cümlenin gerçekleşmesine izin vermemiştim. Bu durumdan mutluydum, mutlu olmalıydım öyle değil mi?  Kıvırcık kafa, biriyle konuşuyordu onları dinlemek için birkaç adım yaklaştım. 

Ve olanlara kulak kabarttım.