Ah tabi ya, evde kimse yoktu öyle değil mi? Çantamdan anahtarlığımı çıkarıp kapıyı açtım ve ardından eve adımımı attım. Öyle mutluydum ki onu şimdiden özlemiştim ve tekrar görebilmek için can atıyordum. Umarım her gün yollarımız kesişir bayım, öyle güzelsiniz ki sizi düşünmediğim tek bir an yok fakat sizin bana karşı öyle hissetmiyor olmanız beni bazen hatta çoğu zaman kırsa da artık alıştım bayım.
Çalan telefon ile biran irkildim ve arayan kişiye baktım. Arayan ablamdı.
''Alo, iyi misin Aksu'm, güzel kardeşim'' cümlesine karşılık ''Çok iyiyim, ya sen nasılsın?'' dedim gülümseyerek. ''Bende iyiyim merak ettim birkaç güne dönüyorum biliyorsun, kendini yorma bak. Ayrıca artık işe gitme. Yoruluyorsun zaten.''
'Ama...'' derken sözümü kesti ve ''Söz mü?'' dedi normal bir ses tonuyla ''Eeee şey...'' yine sözümü yarı da kesti ''İyi o zaman ablalara yalan söylenmez biliyorsun. Bir daha işe gitmek yok zaten geliyorum birkaç güne.''
''Pekala, iyi akşamlar o halde'' dedim kıkırdayarak, ardından telefonu kapattım. Onu öyle çok özlemiştim ki geldiğinde ona sımsıkı sarılacaktım. Yatağa yönelip gözlerimi karanlığa bıraktığım ve içimden geçen tüm sevgi sözcüklerini bayıma ithaf ettim. Yüzümde ki tebessümler durmak bilmiyordu ve ben onu görebilmek için, yarın için can atıyordum.
Her şey güzel olacak...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ölü ruhlar müzesi
ContoWattys 2018 longlist' "Her şey hiç tanımadığı ona yazı yazan bir adamı takip etmesiyle başladı. Çok eskiden tuttuğu bir sözün buralara kadar geleceğini bilmiyordu. Gerçeklikle savaştığını ve evrenin ona küçük bir oyun sergilediğini de henüz bilm...
