HAYATIMIN KÖRDÜĞÜMÜ

27.BÖLÜM

Selamunaleyküm Canlar 🙌
Evet yine bölüm gecikti ve ben size yine mahcubum ama gerçekten geçerli sebeplerim vardı.

Öncelikle küçük bir açıklama yapayım;
Yaklaşık 10 gündür şehir dışındaydım ve not aldığım defter yanımda olmadığı için size yeni bölüm atamadım. Yeni bölüm yazdım ama bu sefer de internetle ilgili problemim olduğu için yayınlayamadım.
Tabi şehir dışına seyahat etmek için çıkmadım yazarcık bazı işler karıştırdı ama herşey istediği gibi gitmedi. Her zamanki gibi hayallerim hayal oldu. Biraz da mutsuzum bu yüzden.
Şehir dışından dün geldim ama akşam geç geldiğim ve üzüntüden başım çatladığı için size bölüm atamadım.

Ama şu an yeni bölümle karşınızdayım. Bence uzun ve güzel bir bölüm oldu ama ben sizcesini merak ediyorum. Bunun için;

Oy ve özellikle yorumlarınızı bekliyorum 💞

Keyifli okumalar 😘

Hızlıca odaya çıkıp kapıyı kilitledim. Emir de peşimden odaya çıkarken kapıyı suratına kapatmıştım. O bana ulaşamadan kapıyı kilitleyip kapının kenarına oturdum.

Beni sevdiğini söylemişti, beni mutlu edecekti ama söylediği şeyleri yapmadan başka biriyle yakınlaşmıştı. O kıza sinir olduğumu bildiği halde onunla gecenin bir yarısı  güle oynaya sohbet ediyordu. Ben acaba sert mi davrandım diye bütün gece kendi kendimi yeyip uykumu kaçırırken beyefendi o kızla cilveleşiyordu. Ama en büyük hatalı bendim... Ona tam olarak güvenmeden, ona aşık olmadan teslim olmamalıydım. Saf gibi söylediklerine hemen inanmıştım. Resmen kandırılmıştım.

Kapının önündeki tıkırtıyla Emirin geldiğini anlayıp ağlamaya sessizce devam ettim. Kapıya yaklaşıp küçük yumruklarla kapıya vurup sessizce konuşmaya başladı.

"Seren... Kapıyı aç... Hiçbir şey gördüğün gibi değil."

"Defol... Her şey tam da gördüğüm gibi." diyerek bağırınca uyarmıştı.

"Annemler uyuyor, biraz sessiz ol. Onları uyandırmadan halledelim bu meseleyi. Kapıyı aç, konuşalım."

"Bundan sonra değil seninle konuşmak yüzünü bile görmek istemiyorum. Ne kadar iğrenç bir adam olduğunu öğrendim zaten."

"Sonradan pişman olacağın şeyleri söyleme bence. Hiçbir şey gördüğün gibi değil dedim. Ben acıkmıştım, mutfağa girdiğimde ışık açıktı, sonra Arzu hanım da mutfaktaydı-"

"Sus... Yalanlarını duymak istemiyorum."

"Açıklamama izin versen konuşacağım. Hadi kapıyı aç." Biz konuşurken koridorda başka ayak sesleri duymuştum. Emir bir anda kapıdan uzaklaşmış başka biriyle konuşmaya başlamıştı. Gelen Arzu muydu acaba? Yok, yok... Bu kız gece gece belasını arıyordu ve o bela ben olacaktım. Kapının kilidini çevirip bir sinirle kapıyı açtım. Kendimi odadan dışarı atıp kızın ağzının payını vermek için ağzımı açmıştım ki karşımda soru soran Hira teyze ve ona cevap veremeyen Emiri gördüm. Hira teyze kapıdan çıktığımı görünce bana seslendi.

"Gece gece ne oluyor çocuklar? Sesiniz bizim odadan duyuluyor. Bir problem mi var?" Hira teyze bizden açıklama beklerken Emir bana dönüp ' sen açıkla' dercesine bakmıştı. İçimden sakinleşmeye çalışarak bir şeyler saçmalamıştım.

"Şey... Ben acıkınca Emir bana yiyecek bir şeyler getirmek için mutfağa inmişti. Merdivenin ışığını açmayınca gölgesinden korkup kapıyı kilitledim. Emir de korkmam ve  kapıyı açmam için bana sesleniyordu." Hira teyze söylediklerime inanmış olacak ki rahatlamıştı.