«Ένα όνειρο ζωής ...ένα αιώνιο όνειρο ζωής» ( Zayn's Malik FanFiction )

[ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ]

Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε ακριβώς μπροστά μας κορνάροντας, αλλα δεν δώσαμε και πολύ σημασία, ήταν μαύρο τζιπ, είναι αρκετά μεγάλο αμάξι σε ύψος, γιατι σε φάρδος είναι ένα αξιοπρεπές αυτοκίνητο για την πολύ και όχι μόνο, συνεχίσαμε την πορεία μας με προορισμό τα σπίτια μας αλλα από ότι φαίνεται σήμερα δεν ήταν η τυχερή μας μέρα, συνέχιζε να κορνάρει, να παίζει τα φώτα και να προχωρεί στον ρυθμό μας.

«Τι θα γίνει Λιζ…. Θα περιμένω πολύ ώρα να γυρίσεις;;» αυτό σίγουρα είναι ένα όνειρο, δεν υπάρχει περίπτωση να είναι αλήθεια…. Λιαμ!;

«ΛΙΑΜ…..» κατά κάποιο τρόπο ούρλιαξα αλλα κατά πάσα πιθανότητα ήταν φυσιολογικό

Πλησιάσαμε στο αυτοκίνητο έτσι ώστε να ακουμπάμε στο παράθυρο του συνοδηγού..

«σοβαρά αυτή τώρα τι την θέλουμε;;» αυτή η πρόταση ακούστηκε ελάχιστα από τα χείλη του Zayn…έτσι κατάλαβα δηλαδή από την φωνή και μόνο, ήταν ακόμα μια φόρα που ένιωθα άβολα, απογοητευμένη και ελάχιστα θυμωμένη

«Τι κάνετε κορίτσια;;» ρώτησε ο Lou με γλυκιά φαστούλα και ένα χαμόγελο….. αχχ και τι χαμόγελο… γιατι δεν ερωτεύτηκα αυτόν;;

«Καλά μόλις τελειώσαμε …. για την ακρίβεια τέλειωσα την προπόνηση και τώρα πάμε σπίτι» απάντησε όλο χαρά η Χάννα

«Χάννα θέλω να ελπίζω ότι η Λιζ δεν έκανε προπόνηση έτσι;;» ρέταρε ο Harry με τόση αγονία λες και θα πέθαινα με κάποιο τρόπο

«Όχι δεν έκανε και δεν θα την άφηνα να κάνει» τι καλή φίλη που έχω εγώ

«Ωραία λοιπόν λέμε να πάμε σε κανένα μπαράκι σε κανένα δεκάλεπτο τι λέτε;;» να το ήμουν σίγουρη αλλα δεν ξερω αν θα πάω ο Zaynαπό την αρχή φαινόταν ότι δεν με θέλει, καλά ούτε που με νοιάζει ‘’Σταματά να λες ψέματα στον εαυτό σου’’ φώναξε το υποσυνείδητο μου αλλα το παραμέλησα, μόνο και μόνο από πείσμα θα πάω

«Είναι μια πολύ καλή ιδέα αλλα ένα δεκάλεπτο δεν είναι αρκετό να ετοιμαστούμε!!» ‘’το παίζεις έξυπνη μπράβο Λιζ΄΄ με ενθάρρυνε το υποσυνείδητο μου, πάλι μιλάει και δεν μου αρέσει

«Σε τριάντα λεπτά θα έρθω να σας πάρω εγώ από το σπίτι σου Λιζ να είστε έτοιμες, φτάνει τώρα;;» πετάχτηκε ο Louσταματώντας την συζήτηση μας με τον Harry

«Μάλιστα, ότι πείτε, γεια σας τώρα γιατι δεν θα προλάβουμε» τους αποχαιρετήσαμε γρήγορα και τρέξαμε σπίτι μου