«Ένα όνειρο ζωής ...ένα αιώνιο όνειρο ζωής» ( Zayn's Malik FanFiction )

Chapter 18

 ~μετα απο 1 μηνα~ Ανοιξα τα ματια μου καθως ο ηχος απο το κινητο μου διεκοψε τον υπνο μου.Με αρκετες προσπαθειες το εφτασα απλωνοντας το χερι μου .Ηταν η Κλαρ. Θα ερχοταν να με παρει να παμε στο γηπεδο.Ο προπονητης και π προεδρος της ομαδας με ηθελαν.Δεν ειχα αλλη επιλογη επρεπε να παω.Προσπαθώντας με ολη μου τη δυναμη ανασηκωσα το πανω μερος του σωματος μου και τοποθετησα το αναισθητο κπρμι μου πανω στη καρεκλα.Κατευθηνθηκα προς το μπανιο εριξα λιγο νερο στο προσωπο μπυ και πηγα παλι στο δωματιο μου.Ανοιξα τη ντουλαπα διαλεξα οτι ρουχα να :ναι,δεν με ενδιεφερε καθολου πως θα ειμαι.Με τα χιλια ζορια καταφερα να ντυθω.Βεβαια για μενα ειναι κατι καθημερινο ετσι ημουν συνηθησμενη στο να παλευω με το ιδιο μου το σωμα το οποιο δν με υπακουσε.Βγηκα απο το δωματιο και πηγα στη κουζινα.Ακομη εχω μετακομησει σε μια μονοκατοικια για να διευκολινει τις κινησεις μου.Εβαλα σε ενα ποτηρι λιγο καφε και επειτα τοποθετησα το σωμα μου ετσι ωστε να εχω μπροστα μου το τραπεζι για να μπορεσω να ακουμπησω το ποτηρι μου.Με το αριστερο μου χερι επιασα το βιβλιο της Λογοτεχνιας.Εγραφα αυριο.Φυσικα στο σχολειο πηγαινα μονο για να γραψω εκανα ιδιαιτερα στο σπιτι.Ολο αυτο μου κοστισε κατι παραπανω αλλα δεν αντεχα να με κοιτανε να με βοηθανε να με << νοιάζονται>> επειδη με λυπουνται.Το μισουσα αυτο.Σε λιγο εφτασε και η Κλαρ.Χτυπησε το κουδουνι.Κινηθηκα προς τη πορτα την ανοιξαΗταν η Κλαρ με τον Νικ(αυτοι οι δυο τα εχουν εδω και ενα μηνα.) Εγω αυτο τον ενα μημα δεν εβγαινα απο το σπιτι παραμονο για να παω στο γιατρο.Εκει με πηγαινρ η Κλαρ με το Νικ.Πολλες φορες ειμαι αποτομη μαζι του γτ νιωθω πτι ολα αυτα τα κανει απο υποχρεωση.Τελος παντων βγηκαμε εξω.Ο Νικ με σηκωσε και με εβαλε να κατσω στα πισω καθισματα.Μετα απο δεκα λεπτα φτασαμε.Κατεβηκαμε και μπηκαμε μεσα.Εβλεπα ολα τα παιδια να τρεχουν να κινουνται να παιζουν μπασκετ και εγω να μημ μπορω ουτε το δακτυλο του ποδιου μου να κουνισω.Δακρυα καναν την εμφανιση τους αλλα ως εκπαιδευμενη πια καταφερα να τα κρυψω.Μπηκαμε στο γραφειο και εκει μου χωσαν αλλο ενα μαχαιρι στη καρδια.Εγω ως παιχτρια πληρωνομουν οχι τιποτα σπουδαιο αλλα κατι λιγα τα επερνα.Οσο λοιπον δεν μπορω να παιξω η ομαδα εχει μεινει πισω.Ετσι αποφασισαν να με διωξουμ ωστε να μην πληρωνουν κι ολας.Θα εφερναν μια αλλη στη θεση μου.Πληγωθηκα ακομα περισσοτερο με την αποφαση τους.Διεταξα,τα παιδια να με παρουν απο εκει κατι που καναν αμεσως Πηγα σπιτι.Εκεινοι θρλαν να κατδουν μαζι μιυ αλλα τους εδιωξα.Κλειστηκα στο δωματιο μου.Οχι οτι αν καθομουν στο σαλονι θα ηταν κανεις.Αφου πλεον ειμαι ΜΟΝΗ!Αρχισα ως γνωστον να κλαιω.Το κλαμα για μενα πλεον ηταν οπως η γουνα για τα ζωα χωρις αυτη δεν μπορουν να ζεστααθουν να νιωσουν ασφαλεια.Ετσι και εγω με το κλαμα.Ενα μηνα τωρα μονο κλαμα.Που θα παει αυτη η κατασταση δεν ξερω αλλα τιποτα δεν ειναι ευκολο για μενα πια.Με το κλαμα με πηρε ο υπνος το επομρνο πρωι ηρθε.Πηγα στη σχολη εγραψα .Πιστευω εγραψα καλα.Τα ηξερα ολα τα θεματα.Μετα θα ερχοταν ο Νικ να με παρει αφου δωσει και η Κλαρ.Ειχα βγρι και περιμενα .Οταν ετσι οπως ημουν μια μπαλα μπασκετ προσγειωθηκε διπλα μου.Την κοιτξα ηθελα τοσο πολυ να την παρω και να αρχισω να σαρωνω ολο το γηπεδο παιζοντας.Ακουσα φωνες να λενε:"ειι εσυ φερε μας τη μπαλα" Τι κριμα που δν μπορουσα να κουνηθω.Τοτε καποιος ειπε:"Σκασε ρε μαλακα αφου δν βλεπεις οτι η κοπελα ειναι αναπηρη και δν μπορει να κουνηθρι χαχαχχαααχα" Μετα απο αυτο γελια παντου.Σε ολο το προαυλιο γελια γρλια και μονο το δικο μου κλαμα...Το κλαμα ενος πονεμενου.ΕΝΟΣ ΑΝΑΠΗΡΟΥ.!Χωρις να μπορω να καννω κατι κινησα τα χερια μου να σπρωξουν το καροτσακι.Εφυγα με πολυ μεγαλη ταχυτητα.Πηγαινα..ποιος ξερει..