Bordo Ev -Orijinal-

20. Bölüm

İren'den

"Alen kalk artık!" Diye bağırdım, ama beni takmadı. Gerilip gerilip bir anda tekme attım.

"Kalksana be ayı!" Diye bağırdım. Omuz silkti. Uyuz işte uyuz!

"İyi be! Kalkmazsan kalkma," odasından çıktım ve mutfağa indim.

"Kalkmıyor mu?"

"Yok kalkmıyor," Begüm merdivenlerden Alen'le indi. Ne yani Begüm'ün uyandırmasıyla mı uyanmış? Neyse ki Begüm de kardeşimiz. Telefonum çaldı, sandalyeden kalkıp orta sehbadan aldım telefonu. Annem arıyor, yanıtladım.

"Efendim anne?

Teyzenler bize geliyor, seni çok özlemişler. Bugün gel bize tamam mı yavrum?

Tamam da insan bir halimi hatrımı sorar anne ya, kalbimi kırdın.

Kek, kurabiye hazırlıyorum kız! Ah bunları yapacak kızlarım analarını arkalarında bırakıp gittiler. Ah ben nerelere gideyim.

Anne ne arka dönmesi ya? Allah'ını seversen konuşma şöyle. Ben çıkıyorum şimdi. Bırak ne yapıyorsan, ben gelince yaparım.

Yok yetişmez!

Ne zaman gelecekler?

Kahvaltıya geliyorlar.

Tamam sen kızartma falan yap, ben gelince halederim hamur işlerini.

İyi tamam. Çabuk gel.

Tamam geliyorum." Kapadım ve telefonu cebime koyup yukarı odama çıktım. Lacivert pantolonumla dizlerime kadar gelen beyaz gömleğimi giyip saçlarımı taradım, at kuyruğu yaptım. Telefonumu cüzdanımı ve bir kaç parça kıyafeti de çantama koyup aşağı indim.

"Ben gidiyorum millet! Misafir gelecekmiş bize, annem orada olmamı istiyor,"

"Götüreyim mi kardeşim?" Taylan abi ayağa kalktı.

"İyi olur be abi," geldi ve o da ayakkabılarını giydi. Bahçenin önündeki beyaz arabaya bindik.

"Kim gelecekmiş?"

"Teyze tarafı," ah birde onların çocukları.

"Şu İrem de teyze kızı mı?"

"Yok o halamın kızı da sen nereden biliyorsun İrem'i?" Güldü ve bana döndü.

"Alen anlattı," önüne döndü.

"Karı ağızlı." Kahkaha attı.

"Deme öyle ikizine,"

"Ama öyle." Güldü sadece.

"Taylan abi,  abine kovuştuğun için ne hissediyorsun?" Gülüşü soldu hemen. Yutkundu.

"O çektiğim acıları hissediyorum gene, sora dönüyorum ve abime bakıyorum. Boşluğa düşüyorum o an, nefes almayı unutuyorum. Şizofreni tanısı koyulmuştu bana, gene o zamanlardayım sanıyorum. Korkuyorum," omzunu tuttum.

"Abinin mezarına git o zaman, sonra ara abini duy sesini. İyi gelir," derin bir nefes aldı.

"Keşke o kadar kolay olsa be, İren'im. Zamanında yaşayan ölü yaptılar beni, ben hâla onu atlatamamışken abimin gelmesi. Boşluktayım şu aralar. Zaten sizinle de ilgilenemiyorum," gülümsedim.

"Abi, bizle mi ilgilenemiyorsun? Eğer sen bunları anlatmasaydın senin boşlukta olduğunu bırak bilmeyi aklımdan bile geçiremezdim. Çok güzel idare ediyorsun," gülümsedi.