Vrijheid

10.

De wekker ging. Core schrok ervan wakker. Was alles een droom? Had ze Jonas niet gered? Ze wreef door haar haren die helemaal in de war zaten. Slaapdronken stapte ze uit bed. Ze deed het gordijn omhoog en staarde naar buiten. De ramen waren bevroren en Kret was bedekt onder een laagje sneeuw. De winter was officieel begonnen. Ze richtte haar aandacht op de bladeren papier die op haar bureau lagen. Ze zaten nog onder de inktvlekken. Ze bestudeerde de bladeren. 'Het was dus geen droom...' Realiseerde ze zich dan terwijl ze zich alles weer herinnerde. Plots werd haar kamerdeur met een ruk opengeslagen. Het leek wel alsof ze een hartaanval kreeg. 'Waar blijf je?!' Riep Staener. 'Ik begin vandaag een uur later met les, mevrouw Impens is afwezig.' 'Tss, dat is al de achtste keer deze maand...' 'Zou ze Kalamus hebben?' Vroeg Core op een bange toon. 'Dat zou kunnen...' Hij wou net nog iets zeggen maar merkte dan zijn pijl en boog op. 'Wat doet die daar in jouw kamer?' Vroeg hij al wijzend. Core draaide zich om en zag nu ook dat ze h'm vergeten te verstoppen was. 'Euh...' 'Geef eens terug, daar mag je niet mee spelen! Dat is een wapen!' Core overhandigde hem de pijl en boog weer. 'Wat was je hiermee van plan?' 'Gewoon... Een beetje bestuderen... Je weet wel, ik ben die freak met een passie voor geschiedenis...' Staener bestudeerde de boog om er zeker van te zijn dat ze hem niet beschadigd had. Vervolgens zuchtte hij diep en legde hij zijn koude hand op d'r schouder. 'Nog gedroomd over je engel?' Vroeg hij al lachend. 'Hou je grote mond maar, hij zal je nog verbazen.' 'Natuurlijk...' Lachte hij sarcastisch. Het was duidelijk: het nieuws van de ontsnapping van Jonas had hij nog niet ontvangen. 'Kleed je snel om, Zendra is jarig.' Zei hij nog en daalde de trap af. Core schrok. Was dat vandaag?!

Snel trok ze haar kleren aan en stormde naar beneden. Stan glimlachte vriendelijk en gaf haar een kusje op haar hoofd. 'Lekker geslapen?' Core knikte, al had ze niet veel nachtrust gehad. Zendra zat aan tafel. Core huppelde naar haar toe. 'Gelukkige verjaardag Zendra!' Ze wou haar ter felicitaties kussen geven, maar Zendra stootte zich van haar af. 'Raak me niet aan!' Gromde ze. 'Sorry...' Plots zwaaide de deur open. Drie kinderen kwamen enthousiast binnen. Het waren drie Xio's: Kai, Zabou en hun oudste zusje Léa. Léa was tien jaar oud, Kai negen en Zabou zes. 'Gelukkige verjaardag mevrouw Zendra!' Riepen ze met z'n drietjes in koor. Zendra keek de drie Xio's aan, maar zei geen woord. 'We hebben een cadeau voor u...' Zei Léa en haalde uit haar kleine boekentas een opgerold briefje. Ze wou het aan Zendra geven, maar Staener trok het als eerste uit haar handen. Hij rolde het papiertje open. 'Het is een tekening.' Zei hij en toonde die vervolgens aan Zendra. De kinderen hadden zichzelf en Zendra getekend. Op de tekening was te zien hoe ze elkaars handen vast hielden en samen dolgelukkig waren. 'Oh, zo schattig.' Glimlachte Core, maar Zendra kon er helemaal niet mee lachen. Ze trok de tekening uit de handen van Staener en scheurde het kapot. De kinderen schrokken, net als Core. 'Maar Zendra, dat hadden ze speciaal voor u gemaakt!' Riep Core onbegrijpelijk. 'Die Xio's moeten een betere kijk krijgen op de wereld! In harmonie met de mens leven, pff! Dat bestaat toch niet!' De jongste Xio, Zabou, begon zachtjes te snikken. 'U hebt geen hart!' Schreeuwde Core uit en hurkte voor Zabou neer. Ze wreef over zijn wang. 'Rustig maar jochie, het is oké... Ik vond het een hele mooie tekening!' De deur ging op dat moment nogmaals open en dit keer was het Joris die binnenkwam. Zendra sprong recht met een grote lach op haar gezicht. 'Kijk eens aan! Wie we hier hebben! De beste van de beste! Joris!' Joris haalde zijn schouders op. 'Gelukkige verjaardag mevrouw...' Hij overhandigde haar een boeket bloemen en Core proestte het uit. 'Net geplukt in de voortuin Joris?' 'Ik weet niet of je het doorhebt Core maar het is winter, geen lente.' Core zette zich recht en ging tegenover Joris staan. Al jarenlang waren het twee aartsrivalen. Joris droom was om in te treden in het leger van Zendra en zou over een maand beginnen aan zijn opleiding. Hij haatte Xio's, maar toch vond hij Core speciaal. Hij probeerde haar keer op keer te versieren, maar Core trapte niet in zijn leugens van lust. Ze wist heus wel dat hij haar gewoon zou misbruiken en nooit echt om haar zou geven. Nee, hij was niet de man die ze zocht. 'Weer mama aan het spelen?' Grinnikte hij toen hij de drie kleine Xio's zag die zich snel achter Core verstopten. 'Nee, ik geef hun enkel liefde... Maar dat begrijp jij vast niet.' 'Omdat ik niet zo'n dromer ben zoals jij! Liefde bestaat niet, misschien in dromenland, maar niet hier op aarde.' Siste hij. 'Ach, je weet er niets van...' Zei ze. Joris merkte plots het verband om haar voet op. 'Wat heb je nou weer gedaan? Gestruikeld over je eigen lompe voeten zoals de vorige keer?' 'Ik had 't kunnen halen.' 'Dat zeg je áltijd, maar je kunt mij en de anderen niet verslaan Core...' Stan merkte nu ook het verband om haar voet op. 'Core? Wat heb je gedaan?' Vroeg hij bezorgd. Ze kon natuurlijk niet de waarheid vertellen, dus verzon ze snel maar iets. 'Gewoon...tegen mijn bed aan gelopen...' Joris proestte het uit van het lachen. 'Slapen doe je ín je bed Core!' 'Hou je mond toch jij!' 'O,o... Wat krijgen we nu? Zo ken ik jou helemaal niet! Vanwaar die grote mond?' Hij wreef door haar haren, maar Core duwde meteen zijn hand weg. 'Weet je wat lieveling... We zullen het jagersspel nog eens spelen... Maar we zullen het ietsje spannender maken...' Zei hij met een grijns. 'Oké, ik ben er klaar voor!' 'We maken er een kleine weddenschap van... Als ik win, dan word je mijn meisje. Voor altijd.' 'En als ik win dan begin je binnenkort niet aan je opleiding.' 'Afgesproken!' Stan schudde zijn hoofd. 'Core... Waar ben je mee bezig?' 'Geen zorgen, ik weet wat ik doe.' Suste ze. 'Ik zie je straks, om twaalf uur op het speelveld.' 'Neem alvast een naald in de aanslag, je mag zometeen je droom kapot prikken!' Daagde Core uit. 'Dat zullen we nog wel eens zien!'