Vrijheid

30.

Terwijl iedereen in tussen al aan het slapen was, zat Core buiten te staren naar de sterren. Ze zat in het vochtige gras met haar knieën opgetrokken en haar gezicht naar boven gericht. Ze voelde zich vreemd, heel vreemd. Ze dacht weer aan Stan, haar vader die er altijd voor haar was, maar nu hij haar het meeste nodig heeft besloot zij om weg te lopen. Er vloeide schuldgevoel door haar heen. Ze wou vrij zijn, ze wou zó graag vrij zijn. Ze wou hier blijven in dit dorp, maar ze verlangde ook naar huis. Ze wou naar Léa, Zabou en Kai. Maar ze wou Staener niet meer zien, nooit meer. De tweestrijd in haar hart deed bijna pijn. En langzamerhand begon ze zichzelf een andere vraag te stellen: is ze een mens of een Xio? Natuurlijk is ze een Xio, dat verklapt haar uiterlijk, maar zo voelde ze zich niet. Al werd ze behandelt als een Xio, ze voelde zich mens. Ze woonde bij mensen, studeerde als mensen, werd opgevoed als mens,... Ze was niet gemaakt om vrij te zijn, ze kon hier onmogelijk overleven in haar eentje. Jonas kon dat wel, daar was ze nog altijd van onder de indruk.

'Hé, wat doe jij hier zo alleen?' Vroeg een zachte stem achter haar. Ze schrok er een beetje van, maar dat liet ze niet merken. 'Niets speciaals, ik wou gewoon wat frisse lucht.' Zei ze. Jonas, de persoon van wie de stem was, ging naast haar zitten. Hij volgde haar blik die wees naar de sterren. 'Aan wat denk je?' Vroeg hij dan. 'Aan Stan.' Bekende ze. 'Je denkt toch niet dat hij al-' 'Zou toch kunnen? Hij heeft Kalamus, niemand weet hoelang hij nog in leven zal blijven.' Onderbrak ze hem meteen. Hij sloeg een arm om haar heen. 'Core, geloof me maar... Stan leeft nog. Ik kan het misschien niet bewijzen, maar zolang we niet zeker weten of hij dood is moeten we ervan uit blijven gaan dat hij nog leeft.' Ze knikte en legde vervolgens haar hoofd op zijn schouder. 'Jonas, er is ook een ander probleem.' Fluisterde ze. 'Wat dan?' Vroeg hij. 'Wel, ik ben gechipt...' Bekende ze stil. Jonas schrok. 'Je bent gechipt?!' Herhaalde hij. 'Ja, Staener moet het wel gedaan hebben... Maar ik snap het niet, als hij mij gechipt heeft waarom heeft hij ons dan nog steeds niet gevonden?' Jonas klom overeind. 'Dit is slecht nieuws! Hij is vast iets van plan! We moeten dit dorp verlaten en wel nu meteen! Als Voltai weet dat we hier zijn dan verwoesten ze het hele dorp en alle Xio's die hier wonen. Niet alleen wij zijn in gevaar, maar ook alle inwoners hier!'

Uit het niets kwam er plots een heel leger tevoorschijn. Jonas en Core keken elkaar bang aan. Voltai was gearriveerd. Ze hadden allemaal hun machinegeweren in de aanslag en stonden op het punt om alles te verwoesten. Je kon niet zien wie het waren, ze droegen namelijk een helm met een doorzichtig schermpje. Jonas sprong meteen voor het leger, zoals hij vroeger deed toen hij nog klein was en voor de afleiding zorgde terwijl James zijn dorp ging evacueren. 'Ik geef me over, ik ga met jullie mee. Maar laat dit dorp met rust!' Core kon haar oren niet geloven! Dit had ze nooit van Jonas verwacht. Ze dacht dat hij zou wegvluchten of zou aanvallen, maar zichzelf over geven? Dat kon niet!

'Zet een stap naar voren Xio.' Beval één van de soldaten. Jonas gehoorzaamde en zette een stap dichter naar hun toe. De soldaat keek vervolgens naar Core en richtte zijn wapen op haar. 'En jij gaat ook mee!' Core schudde koppig haar hoofd. Jonas keek haar nijdig aan en deed teken dat ze moest gehoorzamen. 'Ik ga niet naar Voltai! Ik wil niet weer misbruikt worden!' Schreeuwde ze. 'Meekomen!' Beval de soldaat en verhief zijn stem. 'Core luister, als we meegaan dan zijn enkel wij de slachtoffers. Als we niet meegaan vallen ze het hele dorp aan! We mogen geen egoïsten zijn.' Op de één of andere manier wist ze dat hij gelijk had, maar ze bleef koppig staan. De man dreigde weer met schieten. Jonas werd er ontzettend nerveus van. 'Schiet haar niet neer!' Smeekte hij. Core kon niet meer nadenken, ze wist niet wat ze moest doen. Ze had zich al genoeg als het gehoorzame meisje gedragen. Ze wou het niet meer. Ze draaide zich om en rende naar de huizen toe. 'Alarm! Vlucht! Iedereen, vlucht!' Schreeuwde ze zo hard als ze maar kon. Er volgden schoten. Kogels doorboorden de grond en de muren om haar heen, maar haar lichaam werd gespaard. Ze legde haar handen op haar hoofd en bukte zich. Ze kon amper nog iets zien door het vele stof dat in het rond vloog. Jonas had geen keuze, hij moest vluchten! Hij rende naar haar toe terwijl de kogels hem om de oren vlogen. Intussen waren de Xio's allemaal wakker en vluchtten hun huizen uit. Sommigen werden geraakt, anderen wisten te ontkomen. Core hoorde amper nog iets, ze leek wel doof van al het geschreeuw en alle knallen die overal hoorbaar waren.

'Wat is er aan de hand?!' Schreeuwde James al vluchtend naar Core en Jonas. 'Voltai is hier!' Riep Jonas terug. 'Rennen!' Ze raasden ervandoor, maar de soldaat die hen aansprak, dat was Joris. Hij wou hen niet zomaar laten gaan en al zeker Core niet. Hij mikte op haar arm. Hij haalde de trekker over. Een schot klonk. Gekrijs bleef als een echo hoorbaar.

Maar geluk had hij niet, want ze waren alreeds uit het zicht verdwenen. 'Ze zijn het bos in gegaan, het is tijdverspilling om ze er te gaan zoeken.' Zei een soldaat. 'We hebben tijd zat.' Gromde Joris. 'Luister Joris, het is al laat en ik ben doodmoe! Ik heb geen zin om nu nog opzoek te gaan naar twee Xio's die waarschijnlijk al aan de andere kant van de wereld zitten!' Joris greep de man bij zijn kraag. 'Staener gaf mij de verantwoordelijkheid om leider te zijn, niet jou. Ik bepaal hier wat we doen. We zoeken ze, tot we erbij neervallen!'

'Jonas, stop!' Core liet zich plots vallen op de grond. Jonas stopte abrupt en ging bezorgt naast haar zitten. Core durfde haar arm niet meer te bewegen, dat deed zielsveel pijn. 'Laat me eens kijken.' Fluisterde Jonas op een zachte toon. Met bibberende handen nam hij  haar arm en trok die voorzichtig dichter naar zich toe. Het bloed beschilderde zelfs zijn hand. 'Het doet echt pijn!' Huilde ze. 'Weet ik liefje, weet ik.' Hij ging bijna huilen in haar plaats. Het zag er echt niet goed uit. Wist hij maar wie dit had gedaan, die persoon zou er nooit mee wegkomen! James kwam ook nieuwsgierig dichterbij kijken. 'Dat ziet er slecht uit.' Mompelde hij stil. Jonas knoopte de vlag van de Xio's, die nog om zijn middel was gebonden, los en wikkelde die vervolgens om haar arm heen. 'Ik wil niet verkeerd klinken jongens, maar die wonde is te diep om zomaar van zichzelf  te genezen. We hebben hulp nodig, misschien is meegaan met Voltai niet zo'n slecht idee...' Core keek hem tussen haar tranen door woedend aan. 'Nee! Ik sterf nog liever!' Maar Jonas streelde kalmerend door haar haren. 'Je hebt hulp nodig, maar niet van Voltai. Ik vertrouw die kerels niet. Vic was toch een dokter?' James legde zijn hand op de schouder van Jonas. 'Ze werd geraakt en stierf. Aan haar hebben we helaas niet veel meer.' Zei hij zacht. 'Het spijt me verschrikkelijk jongens, dit is mijn schuld. Ik ben gechipt...' Huilde Core en keek vervolgens op naar Jonas. 'Sorry dat ik niet luisterde, ik dacht dat je het niet meende toen je je overgaf.' Jonas toonde een troostend glimlachje. 'Natuurlijk gaf ik me niet over, maar ik had een ander plan... Het maakt nu toch niets meer uit. We kunnen hier wel niet blijven, hier zullen ze ons te snel vinden.' Een duister lachje deed de groep verschrikt opkijken. 'Kiekeboe!'

Heeeey mensen! Hopelijk was het een leuk en spannend hoofdstuk! Vergeet niet te stemmen en te reageren!💕 Dankje! Tot snel!