Vrijheid

25.

De helikopter landde in de bergen, bij het verlaten handelsdorp van de Xio's. Tano werd er afgezet en achtergelaten. Zijn missie was duidelijk. Hij moest zijn soortgenoten verraden, om zijn dochter te redden. De helikopter vloog weg. Tano bleef even doelloos voor zich uit staren. Er dropen nog enkele tranen over zijn wangen die hun weg vonden naar de grond. Het verlaten handelsdorp was best groot, maar het was te donker om het te verkennen. Tano besloot om zich neer te zetten en alvast te gaan slapen. Hij was doodmoe, maar hoopte wel dat hij de Xio's snel tegemoet zou komen zodat hij zijn missie snel zou kunnen afronden om zijn dochter weer terug te kunnen zien.

Ondertussen waren Jonas en Core uitgespeeld. Ze zwommen samen naar de waterval toe waar ze vervolgens onder gingen staan. De zachte stralen stroomden over de huid van Core. Het was ontspannender dan een warme douche. Ze sloot haar ogen en sloeg haar armen om Jonas heen. Hij was nog steeds naakt, maar dat leek ze wel te vergeten. 'Dit doet deugd, zo hier alleen met jou.' Giechelde ze. Jonas werd er verlegen van en beet op zijn lip. Hij moest het haar zeggen. Nú. 'Core, je bent... Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar je...' Ze liet hem los en bleef hem aankijken. 'Ik vind je, nou ja je bent heel erg-' 'Wat is er Jonas?' Lachte ze. 'Ik weet niet wat er scheelt, ik... Ik kan niet uit mijn woorden komen! Wat ik je dus wilde zeggen is dat ik je tof, ja niet alleen tof maar eigenlijk gewoon geweldig en... Knap vind. Ik ben verlie-' Ze greep zijn hoofd vast en drukte haar lippen tegen de zijne aan. Beiden sloten ze hun ogen. Jonas haalde zijn hand door haar haren en legde zijn andere hand achter haar rug. Ze gaven zich helemaal over. Hun kus werd heviger en heviger. Hun lippen leken elkaar niet meer te kunnen verlaten. Jonas legde zijn hand op haar buik en streelde naar onder toe. Zijn hand verdween onder haar zwarte topje en ging al strelend naar boven. 'Je handen zijn koud, dat kriebelt!' Giechelde Core. 'Als ik iets doe wat je niet wil, zeg het me dan. Ik wil je geen pijn doen, ik wil dat we samen genieten.' Fluisterde hij. Core schrok van die uitspraak. 'Wil je het al?' Vroeg ze verward. Jonas trok al fronsend zijn hand terug. 'Ga ik te snel?' Vroeg hij. Core wou haar hoofd schudden, maar Jonas reageerde eerst. 'Sorry Core, ik heb gewoon een hoog testosterongehalte. Ik kan mezelf moeilijk onder controle houden.'

Plots hoorden ze het geroep van Alice. 'Waar zitten jullie?! Core?! Jonas?!' Riep ze. 'Kom, trek je kleren snel aan. We moeten teruggaan.' Zei Core. Jonas knikte instemmend.

Wanneer hij was omgekleed ging hij met Core weer terug. 'Eindelijk! Waar zaten jullie?!' Core kruiste haar armen. 'Ons gemist soms?' Lachte ze. 'Sorry hoor, wees blij dat ik me tenminste zorgen maak. Jonas is de enige die weet waar we heengaan en ik heb geen zin om te verdwalen.' Jonas ging zitten en maakte het zichzelf gemakkelijk tussen de op de grond gevallen bladeren. Met zijn blik nodigde hij Core uit om bij hem te komen zitten. Ze glimlacht accepterend en nam naast hem plaats. 'Sorry van daarnet.' Fluisterde hij nog toen hij zag dat de anderen alreeds gaan slapen waren. 'Ik vond het niet erg Jonas, ik meen het.' Glimlacht ze. 'Ik ben bang omdat ik je niet wil kwetsen, ik wil geen fouten maken. Je werd tenslotte getraumatiseerd door Staener...' 'Staener is helemaal niet te vergelijken met jou! Zoals jij me behandelt, zo behandelde niemand me ooit. Ik hou van je Jonas, ik heb nog nooit van iemand zo hard gehouden. Ik ben iemand die totaal geen durfal is, een bangerik. Maar toen jij gevangengenomen werd door Voltai de eerste dag dat ik je ontmoette, durfde ik het om je te gaan redden. Voor iemand anders zou ik zoiets nooit doen. Jij bent anders.' Hij glimlachte verlegen. 'Ik weet dat ik anders ben.' 'Ik vind anders leuk.' Fluisterde ze en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Je beschermt me toch hé?' Vroeg ze met een grote glimlach. 'Natuurlijk, ik ben je beschermengel!' Ze klemde haar handen om zijn arm en sloot haar ogen. 'Bedankt... Bedankt voor alles... Bedankt voor mijn vrijheid.' Hij haalde een blonde sliert haar uit haar ogen en schoof die achter haar oor. Met zijn vingertoppen streelde hij kalmerend over haar wang. 'Nee, jij bedankt. Je doet iets magisch met mij.' Zei hij zacht. Een glimlach was het laatste wat ze nog vertoonde voordat ze in slaap viel. Jonas besloot om de wacht te houden. Hij spitste zijn oren en keek gefocust om zich heen. Hij was bereidt om Core te beschermen met zijn leven zoals een hengst die zijn kudde merries bewaakt en voor hen vecht. Core's grip om zijn arm verzwakte, een teken voor hem dat haar spieren rustten dus dat ze in een diepe slaap verkeerde. Hij nam voorzichtig haar hoofd en liet haar op zijn schoot liggen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en keen haar dromerig aan. Ze was prachtig, gewoon echt prachtig. Ze sliep zo vredig, ze was schattig. Jonas kon niet omschrijven wat er door zich heen ging. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij was zo verliefd dat hij er haast buikpijn van kreeg, maar zijn geluk kon niet meer op!

Ondertussen was er iemand minder gelukkig... Staener liep zenuwachtig rondjes om zijn as. Hij hield de hele tijd zijn mobiel in de gaten, maar Tano stuurde hem nog steeds niets. 'Misschien heeft hij geen bereik?' Probeerde Zendra. 'Hij zit tenslotte in de bergen.' Staener ging met een diepe zucht zitten. 'Het duurt gewoon allemaal te lang. Ik wil die Xio's!' Riep hij ongeduldig. 'Weet ik, ik wil ze ook, maar als we te snel actie ondernemen raken we ze weer kwijt. We moeten het rustig doen, dan moet het lukken. Ik hoop dat Jonas beseft dat we hem nodig hebben. Hij is speciaal. Dat voel ik gewoon. Hij zou mensen kunnen redden! Ik snap niet waarom ie daar zo koppig over doet.' Zei ze. 'De reden is simpel. Hij wil niet opgesloten worden. Die wilde wil vrij zijn. En hij wil ons waarschijnlijk ook gewoon niet helpen omdat we mensen zijn die zijn volk beledigen.' Stan kwam al kuchend de woonkamer in. 'Hé schat, zal ik wat thee voor je maken? Dat is goed voor je keel.' Vroeg Zendra. 'Nee, nee, ik wil jullie enkel wat vertellen, dan ga ik weer rusten.' Zendra en Stan wisselden met elkaar even een fronsende blik uit. 'Doe Core alsjeblieft geen pijn, wat jullie ook doen!' Smeekte hij. 'Geen zorgen, we doen haar niets...' Stelde Staener gerust, maar zijn lachje op het einde bewees dat hij het niet meende...

Heeeey mensen! Sorry als er veel schrijffouten in zouden staan, ik heb nog geen tijd gehad om het na te kijken! Ik heb net examens achter de rug(daarom dat het zolang duurde vooraleer er een nieuw hoofdstuk kwam) dus wou ik zo snel mogelijk publiceren! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Love jullie!!!! Tot snel!!!💕💕💕