Vrijheid

9.

Jonas stribbelde flink tegen, maar de touwen die ze om zijn polsen hadden gewikkeld zaten te strak. Hij schreeuwde het uit en stampte met zijn voeten in het rond om zich te verweren. 'Komaan Xio, werk eens een beetje mee!' Ze trokken hem het gebouw van Voltai binnen. 'We hebben hem!' Riepen ze. De wetenschappers die in Voltai aanwezig waren keken Jonas verwondert aan. 'Sluit hem op in de cel op verdieping twee.' Zei Raven, de persoon met de hoogste functie die op dat moment aanwezig was. De soldaten knikten en volgden zijn bevel op.

Ze sloten Jonas op en bonden zijn handen vast. Ze deden de cel goed op slot zodat hij zeker niet zou kunnen ontsnappen. Hij probeerde eerst wel nog overeind te klimmen, maar hij was zo moe van het tegenwerken, dat hij bleef liggen en bleef hopen dat hij ooit nog zou kunnen ontspannen. Hij hoorde voetstappen die met de seconde luider werden. Hij probeerde zijn ogen open te houden, maar de vermoeidheid nam zijn lichaam over. Hij hoorde duister gelach zijn richting uit komen. 'Eindelijk hebben ze jou gevonden... Eindelijk kunnen we weer verder met ons onderzoek...' Het was de stem van Raven, maar het kon Jonas eigenlijk niet schelen wie het was. Hij sloot zijn ogen en tuimelde in slaap.

'Je loog!' Riep Core boos uit toen ze weer thuis was. 'Core, meisje, maak je niet zo kwaad... Je hebt ons geholpen, je hebt de mensheid geholpen. Dankzij jou wisten we die Xio te vangen, nu kunnen we zijn eigenaardige ogen onderzoeken en kunnen we de wetenschap verder doen evolueren.' 'Maar dat wil ik niet!' Staener zuchtte diep. 'Jij hebt hier niets te willen, de mensen zijn aan de macht! Zwijg nu alsjeblieft over hem, de hele weg naar hier heb je mijn kop al vol gezeurd over h'm. Ik wil niets meer over hem horen! Steek je neus in een boek of doe iets nuttigs... Heb je testen morgen?' 'Nu denkt hij dat ik een verrader ben! Ik vond hem leuk... Ik wil hem zien, ik moet met hem praten!' 'Core genoeg! Naar je kamer!' 'Nee.' Zei ze koppig en bleef stokstijf staan. Ze duwde haar borst voorruit en hield haar hoofd hoog. 'Jij zegt me niet wat ik moet doen!' Staener proestte het uit en haalde vervolgens een mes tevoorschijn. 'Is dat zo m'n liefje?' Hij stapte dreigend op haar af. Hoe groot de drang voor Core ook was om te vluchten, ze bleef staan. 'Je gaat koppig doen hé...' Staener stond niet ver van haar verwijdert, maar toch leek het lang te duren vooraleer hij haar bereikte. De beslissing van Core was gemaakt. Ze gehoorzaamde hem niet langer. Deze keuze nam wel gevolgen met zich mee...

Ze ging liggen op haar bed en zuchtte diep. Haar armen telden nieuwe wonden die Staener net bij haar had aanbracht. Ze deden pijn, maar het verlies van een nieuwe vriend deed nog meer pijn. Ook haar voet deed nog pijn. Ze verzorgde het en wikkelde er een verband om. Ze probeerde te stappen, en tot haar verbazing was de pijn weg. Ze kroop weer in bed en sloot haar ogen.

Ze kon niet slapen, dus besloot ze om nog even wakker te blijven. Ze ging zitten aan haar bureau en schreef verder over haar engel. Ze schreef over haar ontmoeting met Jonas en werkte een plan uit om hem te redden. Het was niet makkelijk om iets te bedenken. Hoe zou ze ooit Kret kunnen verlaten zonder dat iemand het door zou hebben? Hoe zou ze zich tegen de soldaten van Voltai kunnen verweren? Hoe zou ze Jonas bevrijden? De vragen spookten door haar hoofd. De pen die ze tussen haar vingers hield, gleed uit haar grip en stuiterde op het papier. Ze wreef radeloos door haar haren, maar dan kreeg ze een idee.

Ze sprong recht van haar stoel en legde haar oor tegen de deurwand aan. De zintuigen van Xio's werkten beter dan die van de mens, dat kwam vooral omdat de Xio's zo geëvolueerd waren dat ze zich hadden aangepast aan de wildernis. Zo konden ze ook beter tegen koude temperaturen en waren ze bovendien ook nog eens sneller dan de mens. Ook al leefde Core niet meer in het "wild", ze was toch dankbaar dat ook haar lichaam deze aanpassingen kende. Ze luisterde aandacht. Ze hoorde geen geluid meer. Geen tv, geen radio, geen voetstappen... Met andere woorden: Staener sliep. Ze opende heel zachtjes haar kamerdeur, want zeker was ze nog niet. Ze sloop door de gang en bleef staan voor de gesloten kamerdeur van de kamer van Staener. Ze hoorde hem snurken, dat was een goed teken. Ze opende héél voorzichtig de deur en sloop stilletjes naar binnen. Staener had met Voltai veel oorlogen gevoerd tegen de Xio's en had ze allemaal gewonnen, dit kwam vooral omdat ze gebruik maakten van machinegeweren en de Xio's moesten het maar doen met pijl en boog. Na één van z'n gewonnen strijden, had hij als "souvenir" een pijl en boog meegenomen. Hij kon best goed schieten, maar Core wist van zichzelf dat ze beter was dan hij. Ze nam de pijl en boog zachtjes van het rekje af waarop ze lagen. Vervolgens verliet ze zijn kamer weer.