Vrijheid

15.

Het begon zachtjes te regenen. Jonas bleef Core aankijken terwijl de regen langzamerhand zijn haren doorweekte. 'Je bent vrij om je eigen keuzes te maken. Óf je gaat mee met mij, óf je gaat mee met Staener... Aan jou de keuze.' Zei hij zacht. Core antwoordde niet en zette een stap naar achter, dichter naar Staener toe. Het was duidelijk voor wie ze koos. Ook bij Jonas gleed er een traan over zijn wang. 'Goed... Ik ga dan maar. De vrijheid roept.' Hij liet de pijl en boog van Staener uit zijn handen vallen en keerde vervolgens zijn rug naar Core toe. Hij rende er samen met James vandoor.

Core raapte de pijl en boog van de grond. Ze keek ernaar alsof het het laatste was wat ze ooit van Jonas zou overhouden. Staener legde een koude hand op haar schouder. 'Kom, we gaan naar huis.' Core keek hem onbegrijpelijk aan. 'En Atla dan?' Staener haalde zijn schouders op. 'Dat regelen we een andere keer wel... Ik ben blij dat je aan mijn kant staat Core, je maakte de juiste keuze.' 'Maar het voelt verkeerd...' Bekende ze stil. 'Geloof me, over enkele dagen ben je hem alweer vergeten.'

Het was in een paar minuten tijd heel erg gaan stormen. Jonas, James, Thomma en Alice waren opzoek naar onderdak. Ze besloten uiteindelijk te schuilen in TenBel, de plaats waar de moeder van Jonas werd vermoord.

'Ik ben hier niet graag, er hangt hier een grillige sfeer.' Zei Jonas toen hij het gebouw betrad. 'Een verlaten gebouw maakt jou al bang?' Spotte Alice. 'Nee, alleen dít gebouw.' Corrigeerde hij haar snel. 'In deze wereld mag je van niets bang zijn, alleen van je angst. Want als je angst hebt, verkeer je in gevaar, dan ben je een makkelijke prooi.' Thomma dwarrelde achter haar aan. 'Je hebt helemaal gelijk Alice!' Riep hij verliefd. Alice keek hem ongeïnteresseerd aan. 'Wat moet je kleine?' Gromde ze. 'Sorry, ik vergat me voor te stellen! Ik ben Thomma. Pro in boogschieten.' 'Is dat al wat je kan? Boogschieten?' Grinnikte ze. 'Euh nee hoor, ik kan nog een hele boel andere dingen.' Zei hij snel. 'Zoals?' Vroeg ze bijtend. 'Zoals euh... Nou ja ik ben goed in euh... Lopen.' Bedacht hij, maar toen het zijn mond verliet kreeg hij een hekel aan zichzelf. Lopen? Dat kan toch iedereen! 'Wat een uitzonderlijk talent...' Zuchtte ze sarcastisch. 'Alice ik bedoel-' 'Zwijg! Ik wil niet praten, met niemand van jullie!' Jonas kruiste zijn armen. 'Wel, als je ons toch niet leuk vind, ga dan.' 'En jullie achterlaten? Iedereen weet toch dat jullie sukkels het hier geen seconde uithouden?' Lachte ze. 'Geen seconde? Excuseer maar ik woon al bijna heel mijn leven in dit bos. Ik heb mezelf opgevoed.' 'Dat merk ik.' Siste ze. Jonas keek haar boos aan. 'Maar ik wil jullie wel helpen hoor, we zijn soortgenoten. Ik word jullie leider, jullie luisteren vanaf nu naar mij.' 'Momentje Alice, er is geen leider want iedereen is vrij. En als er toch een leider zou moeten zijn, dan word ik dat. Ik ben de zoon van Johannes Ten, de leider van Conimar. Nu ik de leeftijd van achttienjaar overschreden heb, ben ik de nieuwe leider.' Alice keek hem plots geïnteresseerd aan. 'Wacht even... Jij bent de zoon van Johannes?' Hij knikte trots. 'Nou, ik sta versteld. Dan moet jij wel familie zijn van Jonathan Ten?' Gokte ze. 'Dat klopt.' 'Maar hij is slechts een legende. Volgens mij heeft hij nooit bestaan. Ik ken niemand die hem persoonlijk kent, dus geloof ik niet in zijn bestaan.' Jonas fronste zijn wenkbrauwen. 'Jonathan heeft echt bestaan, een hele lange tijd geleden.' 'Ja, volgens sprookjes en nutteloze verhalen. Waarom denk je anders dat de mensen een andere legende dan die van ons kennen of geloven? Er zijn er twee, maar als hij echt had bestaan dan was er maar één, want er kan altijd maar één waarheid zijn. Met andere woorden: hij is fictief.' Jonas schudde zijn hoofd. 'Onzin, men vond nederzettingen, geschreven en materiële bronnen. We bevinden ons nu in TenBel, dit gebouw is van hem! Het is naar hem vernoemd!' 'Weet je, ik ga je niet overtuigen om niet meer in hem te geloven, dat zullen anderen wel doen.' 'Wat bedoel je met anderen?' Gromde hij. 'De mens.' Antwoordde ze met een grijns. 'De mens? Ze kennen onze religies niet eens, ze kunnen mij niet overtuigen.' 'Ze zullen het je ook niet vertellen, ze zullen het je laten zien. Ik geloofde ook eerst in hem, maar ik hoorde de mensen praatten. Komaan... In die legende kan hij praten met geesten? Maak je een grapje?! Dat iemand die legende zelfs geloofd... Hoe gek ben je dan wel niet?' 'Dat is jouw mening!' Riep hij. 'Nee, het is een feit. Weldra zullen je ogen opengaan en zal je mij gelijk geven.' Ze knipoogde en ging vervolgens opzoek naar een slaapplaats. 'Alice, wacht! Vind je het goed als ik vanaf nu je persoonlijke bewaker word? Ik wil namelijk niet dat er nog zo'n man aan je lijf zit.' Liep Thomma haar achterna. 'Eigenlijk wil ik dat er géén man meer aan mijn lijf zit, kleine. Dus opdonderen!' Siste ze nijdig. 'Natuurlijk, hoe kon ik zo stom zijn? Je wilt natuurlijk wat persoonlijke ruimte... Is het goed als ik een paar centimeter van je verwijderd ben?' 'Maak daar maar kilometers van dwerg! Ik wil niemand om me heen. Niemand.' Thomma zette snel een stap achteruit. 'Goed, maar als je iets nodig hebt weet dat ik in de buurt ben!' Zei hij en keerde daarna weer terug naar Jonas en James. 'Wat een creep.' Zuchtte Alice stil.