Vrijheid

27.

'Ze zijn gearriveerd. Ze zijn met zes.' Vertelde Tano aan de andere kant van de lijn. 'Prima, hou me op de hoogte en onthoud: win hun vertrouwen en breng ze maar naar Kret. Wij rekenen wel met hen af.' Het was een heel kort gesprek, maar voor Tano was het duidelijk wat hij moest doen. 'Core is weg?' Vroeg Marlies nog steeds niet-begrijpend. 'Ze is met Jonas gevlucht, de wildernis in.' Vertelde Staener. 'Je bent toch niets van plan?!' Reageerde ze meteen. 'Geen zorgen, er overkomt hen niets.' Ze hield haar hoofd schuin. 'Zeker?' Hij lachte. 'Geloof me, ik spreek de waarheid.' Ze trok ongelovig een wenkbrauw op, maar besloot hem uiteindelijk toch maar te geloven.

'Eindelijk, we hebben het gehaald!' Riep Jonas enthousiast en huppelde in het rond. 'Hoe kan jij nog zo actief zijn?' Hijgde Alice die door haar knieën boog om op adem te komen. 'Wauw! Dit is echt cool!' Riep Core onder de indruk. Er waren een heleboel verlaten gebouwen gemaakt van grote op elkaar gestapelde stenen. Het vormde een echt dorp. Het grootste gebouw leek wel op een kerk, maar in plaats van een grote toren te hebben had het dan een schoorsteen in de plaats. Sommige gebouwen waren nog intact, maar er waren ook enkele gebouwen die waren ingestort. 'Ik stel voor dat we hier met z'n allen even op verkenning gaan.' Zei Jonas. 'Goed plan.' Stemde James in. 'Kom Core, ik wijs je wel even de weg. Ik weet alles over dit dorp.' Zei Jonas. 'Echt?' Vroeg ze enthousiast. 'Jep, jij was toch zo geïnteresseerd in de geschiedenis van de Xio's?' Ze knikte met een grote glimlach op haar gezicht. 'Mooi! Ik weet zeker dat je dit interessant zal vinden.' Hij bood zijn arm aan, waar ze zich meteen aan vast klampte.

Samen wandelden ze het grootste gebouw in. Het hoofdgebouw. De grote poort had krakende scharnieren waarvan de echo door de ruimtes weergalmde. Haar ogen werden groot en het leek wel alsof ze niet wist waar eerst te kijken. Het was enorm hoog, nog hoger dan een kerkgebouw. Er waren ook grote ramen waarvan de tegels van het glas, net als in een kerk, verhalen van de Xio's uitbeelden. 'Is dat Jonathan Ten?!' Vroeg Core en rukte zich van Jonas los. Ze wees opgetogen naar een enorm beeld dag bij de ingang stond. 'Dat heb je goed gezien.' Lachte hij. 'Mag ik het aanraken?' Vroeg ze vervolgens. 'Natuurlijk, maar het zit wel wat onder het stof.' Ze ging op haar knieën zitten en legde haar hand op het beeld. Ze sloot haar ogen. Jonas kon maar niet vatten waarom ze dat deed en grinnikte ervan. Ze opende haar ogen weer. 'Ik voelde het.' Zei ze trots. 'Wat voelde je?' Vroeg hij verward. 'Nou ja, ik heb dus ooit eens iets gelezen over een Xio die na een aanraking met dit beeld een gevoel kreeg dat niet te omschrijven viel. Een soort gevoel van hoop.' Jonas deed haar nieuwsgierig na. Hij legde zijn hand op het beeld en sloot zijn ogen terwijl Core verder het gebouw in dwaalde. Ze wreef met een vinger het stof van een tafel die er stond. 'Dit lijkt wel eeuwen oud...' Merkte ze op. Op de lange tafel lagen nog enkele bedorven producten als vis, vlees en groenten. Maar ook een heleboel kruiden opgeborgen in potjes en verschillende soorten wijnen. Het product dat het vaakst te vinden was was het graan. 'Dit is echt indrukwekkend.' Zei ze verbluft. Jonas trippelde intussen achter haar aan. 'Ik voelde het ook.' Zei hij al even trots. 'Bizar hé?' Lachte ze. 'Ja!'

Aan het einde van het gebouw bleven ze staan. Ze keken naar een grote muur, een soort van kast waarop allerlei beelden stonden. 'Wat is-' 'Oorlog.' Vulde hij meteen aan. De beelden, meer dan vijftig exemplaren, waren bedekt onder een zwarte stoflaag. 'Ooit al gehoord van de beeldenstorm?' Vroeg hij. 'Ja, dat leerden we in geschiedenis.' Zei ze. 'Daarmee kan je dit vergelijken. Het is ook een beeldenstorm, maar toch noemen we het een terreuraanval. Een poging tot oorlog. Dit handelsdorp was een enorm belangrijk netwerk, voor zowel mens als Xio. De mensen hadden hier meer aan dan de Xio's. Hier verkochten de Xio's, de echte arbeiders, al hun producten. Mensen woonden in steden, ze hadden dus geen graan of groenten. Dat moesten ze hier halen. De Xio's bouwden zo een zekere belangrijke positie op in de maatschappij. Ze plaatsten beelden van Jonathan Ten, zijn vrouw en belangrijke leiders. Omdat de mensen bang werden dat de Xio's zouden profiteren van hun belangrijke positie, wouden ze dat tegengaan. Zo heeft een militair leger deze muur bewerkt door het te laten afbranden. De beelden waren sterk en overleefden de brand, al liet de brand toch sporen na. De Xio's zagen het als een teken, een hoopvol teken. Dit was het bewijs dat Jonathan Ten sterk en machtig was. De reden dat de beelden het hadden overleefd moest wel te maken hebben met zijn kracht.' Core ging geïnteresseerd dichter bij hem staan. 'En wat gebeurde er toen? Toen het plannetje van de mensen niet gelukt was?' Jonas keek haar aan. 'Wel ja, je raadt het misschien al. De Xio's voelden zich nu machtig en zagen de intacte beeldjes als iets bovennatuurlijks. De mensen faalden zo in hun doel. Ik ga er niet om liegen, maar de Xio's profiteerden er wel van. Hun prijzen stegen de lucht in. Mensen waren boos, nog bozer dan voordien. Er ontstond een bloedbad nadat een gestoorde gek hier met een geweer heeft rond geschoten. De gaten van de kogels kan je zelfs nog zien in de muren. Dat was nog maar een begin. Het leger van de mensen kwam zich er mee moeien. Er werden enorm veel Xio's vermoord, maar de mensen pleegden op die manier ook zelfmoord.' Core knikte. 'Ja natuurlijk! Want wie moest er dan voor het voedsel zorgen als er geen arbeiders en boeren meer waren?' Jonas glimlachte, het leek wel alsof ze zijn gedachten kon lezen. 'Precies! Er ontstond een vluchtelingenstroom en mensen verlieten de steden. Ze trokken naar andere gebieden waar er wel nog handelsdorpen waren. De koppige inwoners, die wel bleven wonen in de stad, stierven aan hongersnood. De stad heeft heel lang geen inwoners gekend. Later toen de overgebleven Xio's weer verder gingen met het produceren van goederen, kwamen er een heleboel mensen terug.' Core keek in het rond en kon zich perfect voorstellen hoe alles gegaan moest zijn. De brand, de schoten, de oorlog. 'Wel slim van de Xio's.' Zei ze. 'Ik denk eerlijk gezegd dat het nooit hun bedoeling was geweest en dat er eigenlijk geen plan achter zat, maar we hebben wel gewonnen.' Core knikte. 'Jep, we hebben ons niet laten doen!'

'Komen jullie nog? We hebben enkele bewoonbare huisjes gevonden.' Vroeg Liv die het gebouw binnenkwam. 'We komen eraan!' Riep Core. Jonas en Core volgden haar naar het centrum van het dorpje, de plaats waar ook nog enkele huisjes stonden. 'Wie slaapt waar?' Vroeg Liv. 'Geen idee... Jongens en meisjes gescheiden?' Stelde James voor. 'Waarom gescheiden? Ik slaap liever bij Core hoor!' Lachte Jonas en sloeg zijn armen om Core heen. 'Het is al goed, ik slaap wel bij jou.' Ze gaf hem een kus. Alice walgde ervan en zuchtte diep. 'Goed, laat het verliefde stelletje maar samen slapen, maar hoe het ook draait of keert: ik slaap alleen!' De enthousiaste grimas van Thomma smolt van zijn gezicht. 'Je slaapt alleen?' Herhaalde hij stotterend. Ze gaf hem een nijdige blik. 'Wat had je dan gedacht idioot?! Dat ik bij jou zou slapen? Echt niet!' Thomma haalde zijn schouders op. 'Het zou toch gekund hebben?' Ze schudde haar hoofd. 'Blijven dromen!'

Core en Jonas sliepen bij elkaar in het huisje dat het best intact was. Alice sliep in het huisje naast hun, helemaal alleen. Liv wou niet alleen slapen en besloot om bij Thomma en James in te trekken. Het was heel rustig, er was amper geluid van buitenaf te horen. Enkele krekels zorgden voor een rustgevend achtergrondgeluid. Core lag in de armen van Jonas. Hij speelde met haar haar terwijl zij over zijn borstkas wreef. 'Je hebt wel een heleboel spieren voor best mager te zijn.' Merkte ze op. 'Vind je?' Vroeg hij. 'Ja, vooral jouw armen! Ik vind het wel stoer om je aders zo duidelijk te zien.' Hij lachte. 'Dát vind jij stoer?' Ze legde haar hoofd in zijn nekholte. 'Onder andere... Ik vind het vooral stoer dat je me beschermt.' Hij legde zijn handen op haar wangen en tilde haar hoofd een beetje op. 'Jou beschermen doe ik met liefde. Ik hou van jou.' Ze gaven elkaar weer een kus. En nog één. En nog één! Hun lippen leken wel magneten. Jonas probeerde zich in te houden, al werd het moeilijk om zijn handen thuis te houden. Core merkte het en vond het wel grappig om hem ermee te plagen. Zo deed ze haar topje eens omhoog, maar trok het meteen weer naar omlaag. Of ze trok zijn t-shirt uit en betaste zijn bovenlichaam. Ze legde zelfs haar handen op zijn dijen en bracht ze ze langzamerhand naar zijn heupen. Jonas' ademhaling versnelde en hij kreeg het er enorm warm van. 'Core...' Smeekte hij toen ze al lachend zijn handen voorzichtig wegduwde. 'Nee,nee,nee Jonasje...' Hij keek haar aan met een smekende blik. 'Gewoon kijken dan?' Vroeg hij. Ze dacht even na, maar besloot uiteindelijk hem toch zijn zin te geven. Ze had hem tenslotte uitgedaagd.

Ze trok haar topje uit. Haar lichtroze beha trok zijn aandacht. Ze nam zijn handen en legde die op haar heupen. Voor Jonas leek het wel een droom die uitkwam. Over dit moment had hij al verschillende keren gefantaseerd. Plots hoorden ze een hele hoop gerommel. Het leek wel alsof iemand ergens tegen was gelopen. 'Wat was dat?' Vroeg Core geschrokken. Jonas was helemaal niet geïnteresseerd ik dat geluid, maar hij wist wel dat wie of wat het ook mocht zijn, die persoon zou er niet zo makkelijk mee wegkomen. 'Kom, we moeten kijken.' Zei ze en trok haar topje weer aan. 'Nu?' Vroeg Jonas. 'Ja, straks is die wie of die wat misschien wel weg!' Ze rende het gebouw uit. Jonas volgde haar met tegenzin.

'Daar!' Core wees naar een schaduw die over de gebouwen danste. 'Kom!' Ze greep zijn hand en trok hem met zich mee. Het duurde niet lang voordat ze erachter kwamen wie of wat het was...

Heeeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen en te reageren! Tot snel!