Vrijheid

34.

Toen de avond viel, maakte Core het eten klaar. Op de achtergrond hoorde ze Léa en Jonas. Jonas vertelde haar verhalen en terwijl ze op zijn schoot zat, luisterde ze aandachtig. Hij vertelde verhalen over wilde paarden. Hoe hij met ze opgroeide in Conimar en ze allerlei coole trucjes leerde zoals steigeren op commando. Terwijl Core samen met Staener in de keuken stond, luisterde ze mee. Ze hoorde Staener bijna niet meer praten, zelfs niet toen hij de naam van haar zus uitsprak. 'Core, luister je wel?' Vroeg hij plots. Ze leek wakker te schrikken. 'Euh... Kan je het nog eens herhalen?' Hij zuchtte. 'Marlies en Römer. Ze zijn vertrokken.' Herhaalde hij. Core zou moeten huilen of verdrietig moeten zijn, maar dat was ze niet. 'Ze is smoorverliefd op Römer, net als ik op Jonas,' zei ze en gluurde intussen naar haar beschermengel die nog lang niet was uitgepraat,' nu ik weet wat verliefdheid met een persoon kan doen, snap ik haar keuze wel. Ik had het ook wel verwacht dat ze zou vertrekken. Ik hoop alleen dat we elkaar snel weer terugzien, want ik mis haar.' Staener had haar reactie anders ingeschat, maar liet dat niet merken. 'Jonas viel mijn lokaal binnen vandaag, die professor waar Zendra over sprak heeft gelijk. Één verkeerd woord over jou of Léa en hij wordt razend.' Core haalde nonchalant haar schouders op. 'Dat zou je niet overkomen als je ons met rust zou laten.' Siste ze. 'Hij maakt me niet bang.' Lachte Staener. 'Je hoeft niet te liegen tegen mij, dat doe je al heel mijn leven.' Zei ze. De glimlach verdween van zijn gezicht. 'Maar ik lieg niet!' 'Hop, daar heb je nog een leugen.' Ze nam enkele borden en zette die op tafel. 'Die Xio kan niets tegen mij beginnen! Hij stelt niets voor!' Probeerde Staener haar te overtuigen van zijn zelfzekerheid. 'Ik vrees dat je een nieuwe bril nodig hebt Staener, we zien duidelijk iets anders.'

Jonas ondersteunde intussen zijn verhaal met een beat die hij maakte door ritmisch in zijn handen te klappen.

'Wilde paarden, was ik jullie maar
Me voorzichtig aan snelheid werpen, met de wind door m'n haar
wensend dat ik roekeloos kon liefhebben
waar ik naar verlang
Wilde paarden, was ik jullie maar'

Léa klapte enthousiast in haar handen. 'Wauw! Jij kan mooi zingen!' Riep ze uit. Jonas lachte. 'Bedankt voor het compliment prinsesje.' Knipoogde hij. Ze nam zijn hoofd vast en liet haar nog kleine magere vingertjes over zijn neus glijden. Jonas kneep al lachend zijn ogen dicht. 'Kan je me meenemen naar de wilde paarden?' Vroeg ze al fluisterend. 'Ik beloof je dat ik je op een dag voorstel aan een echt wild paard.' Beloofde hij. Léa omhelsde hem enthousiast. 'Ja! Ik ga een wild paardje ontmoeten!' Riep ze. Ze liet hem vervolgens los en huppelde naar een kast in de woonkamer toe. Ze haalde uit de kastanje kleurige kast een knuffel die eruitzag als een paard. Het had knopen als oogjes en was niet helemaal correct in verhouding. Ze liet hem trots aan Jonas tonen. 'Dit is Flip! Hij is alleen wel kapot. Hij heeft een scheurtje in zijn poot. Core probeerde hem te maken maar hij was meteen weer kapot. Zendra beloofde uiteindelijk na lang aandringen om een poging te doen, maar hij staat nu nog altijd in de kast. Hij heeft vast pijn, denk je niet?' Ze gaf hem de knuffel. Jonas keek naar het scheurtje. 'Hij ziet er best sterk uit, maak je geen zorgen. Hij heeft vast niet zo heel veel pijn.' Ze ging weer naast hem zitten. 'Hou Flip maar, hij is bang voor de operatie met de naalden. Als hij bij jou slaapt zal hij zich vast veilig voelen en zal hij niet meer bang zijn.'  Ze glimlachte lief naar Jonas, zijn hart smolt. 'Zodra Flip weer genezen is, geef ik hem meteen terug.' Zei hij zacht. 'Dankjewel Jonas, je bent echt lief! Ik ben blij dat je het vriendje bent van Core!' Jonas knikte. 'Dat ben ik ook!'

Léa bleef niet om te eten, ze ging weer terug naar haar kamertje in het gebouw waar ze verbleef. Het was ijzig stil aan de eettafel. Jonas zat naast Core en schrokte dit keer eens niet zijn eten naar binnen. Hij at traag en hield Staener de hele tijd nauwlettend in de gaten. Toen Staener genoeg had en zijn bord aan de kant schoof, legde hij zijn handen gevouwen op tafel. 'Jonas,' begon hij,' wat jij vandaag deed kan ik niet ongestraft laten.' Jonas stikte bijna in zijn eten toen hij dat zei. 'Oh, dus ik ben hier de persoon die een fout is begaan?!' Staener bleef hem serieus aankijken. 'We praten straks verder, op mijn kamer.' Hij zette zich recht en nam zijn bord met zich mee. 'Core, afwassen.' Beval hij kil. Core, die nog niet klaar was met eten, schudde koppig haar hoofd. 'Sorry Staener, maar de afwas mag je dit keer wel zelf doen.' Jonas lachte vanbinnen, maar hield zich in omdat hij wist dat Staener kookte van woede.

'Nog eens bedankt Jonas.' Zei Core. Jonas glimlachte. 'Waarvoor?' Ze legde haar hand op zijn wang. 'Om zo goed voor Léa te zorgen natuurlijk! Ik had dat eerlijk gezegd niet van je verwacht... Ik dacht dat je niet wist hoe je met kinderen om moet gaan.' Jonas haalde zijn schouders op. 'Iedereen is kind geweest, toch?' Core knikte. 'Je zou echt een goede papa zijn.' Ze gaf hem een kus op zijn wang, waarna hij meteen begon te blozen. Zendra, die ook aan de tafel zat, keek Jonas doordringend aan. 'Core heeft gelijk. De manier waarop je met Léa omging... Het leek wel alsof je ervaring hebt met het vaderschap?' Jonas schudde snel zijn hoofd en keek haar boos aan. 'Ik weet waar dit naartoe gaat Zendra! Maar nee, ik ben Jonathan Ten niet! Ik heb geen kinderen gehad en al zeker geen twaalf!'

Heeeeey mensen! Sorry dat het zo stom eindigt maar anders zou het te lang worden😂 vergeet niet te stemmen en te reageren! Tot snel!!!💕💕💕